Lítilsvirðing Willums Þórs er með eindæmum

Á þingi var frumvarp um þungunarrof til umræðu. Í ræðu og riti talar ráðherrann um ,,leghafa“, sem á víst um konur. Hann talar um konur eins dýr í mínum augum. Kannski enn verra. Við tölum enn um merar, gyltur, læður og tíkur. EKKI KONUR!

Er virðing ráðherrans ekki meira en svo fyrir kvenþjóðinni í þessu landi.

Ég átti von á að aðrir þingmenn, kvenfólkið á þinginu, myndu standa upp og mótmæla vanvirðingunni sem felst í orðinu. Hvað er að ykkur? Þið verðskuldið ekki að sitja á hinu háa Alþingi og móðga konur með þessum hætti.

Réttindi kvenna hefur verið barátta í áratugi. Enn á ný þarf baráttu kvenna. Nú fyrir að halda orðum sem tengjast konu í tungumálinu, skrifuðum og töluðum. Virðingu fyrir konum. Að lítillækka konur með þessum hætti er hverjum þingmanni til skammar. Orðskrípið ,,leghafi“ sem á að merkja konu í augum þingmanna getur ekki átt við nokkurn annan en konu.

Í þætti á Ruv talaði þáttastjórnandi um einstakling sem fæðir barn. Hvers konar bull og móðgun er þetta. Enginn getur fætt barn nema kona. Mannréttindadómstóllinn komst að þeirri niðurstöðu ekki alls fyrir löngu. Ruv, stöðvið þetta níð á konum.

Konur látið í ykkur heyra. Konur vilja halda orðum eins og kona, ólétt kona, móðir, fæðandi kona, kona með barn á brjósti, stúlka, stelpa o.s.frv. í tungumálinu. Sýnið konum virðingu og ráðið bót á þessu.

Börn og kynhormón: Í ákefð okkar við að hjálpa fáum bregðumst við mörgum

Það er nauðsynlegt að við stígum á bremsuna og stoppum aðgerðaráætlunina um að kyn sé eitthvað sem þú tengist og getur valið skrifar Mikael Wandt Laursen.

Við höfum brugðist viðkvæmustu börnunum, þeim sem eru á einhverfurófinu, með að gefa of auðveldlega eftir að börn og unglingar fái hormón ef þau upplifa sig sem andstætt kyn. Þess vegna er það ánægjulegt að í Evrópu fara menn varlega að meðhöndla börn og unglinga með kynhormónum.

 

Af hverju bregðumst við við fyrst núna?

Við höfum þekkt það í mörg ár að fjöldinn allur af börnum með einhverfu eru meðal þeirra sem upplifa óþægindi við kyn sitt. Samt sem áður hefur engin rannsakað samhengið. Það hefur undrað leikmann eins og mig sem hefur einhverfu sem stóran hluta af fjölskyldulífinu.

Menn hafa aðeins talað um fyrirbærið á ráðstefnum og námskeiðum án þess að grípa rót vandans, en réttur einstaklingsins virðist yfirtaka öryggi sjúklinga. Ég óttast að tíðarandinn sem blæs með kynjaréttindahreyfingunni hafi leitt til þeirrar þöggunar sem er um málaflokkinn- og það gjald borga einhverf börn og unglingar.

Formaður einhverfufélagsins, Brian Andersen, sagði við blaðið þann 28. apríl að félagið myndi vinna ötullega að rannsóknum á málflokknum þannig að öðlast mætti betri skilning af samhenginu á milli einhverfu og kynáttunarvanda. En það er nokkuð seint í rass gripið!

Þrátt fyrir að samhengi milli einhverfu og kynáttunarvanda hafi ekki verið rannsakað þá er eitt samhengi nokkuð ljóst: Einkenni einhverfu að maður hafi ekki sterka tilfinningu hver ,,ég” er og þar af leiðandi ,,hver ég er.” Það á líka við um svið kynjanna. Sú óvissa er í dag oft ruglað við að maður sé kannski ekki líffræðilegt kyn. Þar með er það einfalt, ekki auðvelt, einfalt að það sé skýringarlíkan einstaklings með flóknar og andstæðar áskoranir. Við eigum á hættu að gefa þeim steina í stað brauðs.

Ég er viss um að mitt og önnur einhverf börn eigi erfitt með að feta stíginn í þessum taugafræðilega heimi. Ég er viss um að hluti þeirra munu finna sig sem transfólk. Gott og blessað. En margbreytileiki einhverfu gerir að svo snemmbært inngrip sem stopp- og krosshormónar eru er úr takti við ábyrgð okkar á viðkvæmum einstaklingum sem þurfa að finna sinn stíg.

Hvað með aðrar geðraskanir? Margar rannsóknir sýna að kynáttunarvandi eykst með OCD  (Áráttu-þráhyggjuröskun), getur í reynd verið kjarninn í OCD- og flækt greiningu á einhverfu.

Að það hafi ekki verið nógu sterkur grunvöllur fyrir fagfólk og stjórnvöld að standast þrýstinginn á að gefa hormón er áhyggjuefni. Er hægt að þrýsta okkur til að samþykkja aðgerðaráætlunina þó hún kunni að stofna viðkæmum hópi í hættu?

Er þetta hlutverk kennara?

Að mínu mati nei. Hafa hvorki fagmenntun eða valdsvið til að benda foreldrum á þetta. Sé þetta raunin þá er það mál foreldranna, EKKI KENNARA!

 

Ætli fjölmiðlar fylgist með málinu

Þegar stórt er spurt er fátt um svör. Danskir fjölmiðlar (fyrir utan einn) eru eins og þeir íslensku, hefja trans-málaflokkinn til skýjanna en þegja þunnu hljóði þegar málaflokkurinn er gagnrýndur. Réttilega gagnrýndur. Hef ekki séð eina frétt um málið hér á landi, frumvarp sem bannar kynskipti á börnum. Mikilvægt málefni þar sem börn eru undir, ekki bara nokkur heldur fleiri hundruð.

Ulf deildi innleggi Søs sem sýnir að fleiri undra sig á þögn fjölmiðla.

,,Þann 9. maí mun [danska] þingið taka afstöðu til þingfrumvarps sem bannar kynskipti fyrir börn- hvers vegna þegja allir fjölmiðlar um málið?

Fjölmiðlar hafa mikið að gera þegar þeir hylla transhugmyndafræðina en þegar gagnrýnisraddir heyrast eru þeir þöglir sem gröfin.

Hvers vegna?”

Færsla Ulfs...

,,Ulf segir það spennandi að fylgjast með hvort nokkur [fjölmiðill] fjalli almennilega um umræðuna [á þingi Dana] um kynskipti á börnum- í fyrsta skiptið síðan meðhöndlun var leyfð árið 2016. Meðhöndlunin var leyfð án stjórnmálalegrar umræðu þrátt fyrir að það hafi verið og er enn hugmyndafræðilegt meðferðartilboð án heilbrigðisvísindalegar og læknisfræðilegrar þekkingar á meðferðinni, sem hefur ofbeldisfullar og neikvæðar afleiðingar fyrir þá sem fara í hana. Kynþroskinn er stoppaður og hormón notuð til að breyta líkamanum sem gera börnin m.a. ófrjó.”

Hér má lesa færsluna.

Félag einhverfra og fölsku vandamálin

,,Hver mun líða mest og lengst ef börnin fá ekki læknisfræðilega meðhöndlun” spyr Danska regnbogaráðið.

Samkvæmt formanni einhverfusamtakana í Danaveldi er erfitt að meta hvort betra sé að meðhöndla of fá eða of mörg börn þegar kemur að kynskiptiaðgerðum: ,,það mun einhver gjalda alveg sama hvað maður velur” sagði hann í viðtalið við fjölmiðil. En reikningsdæmið gengur bara ekki upp.

Rökin að fórnarkostnaðurinn sé sami við að meðhöndla EKKI börn með lyfjum og að að gefa þeim lyf, halda ekki.

Skoðið vinsamlegast eftirfarandi:

1. Fórnarkostnaður við að gefa EKKI lyf vegna kynáttunar áður en kynþroskaskeiði lýkur, er sálrænt og varir í ákveðinn tíma þar til barnið hefur náð þroska og getur farið í meðferð, ef vandinn er til staðar eftir kynþroskann. Fórnarkostnaðinn á að meðhöndla á annan hátt þar til kynþroskanum er náð.
2. Fórnarkostnaðurinn við að meðhöndla börn með lyfjagjöfum vegna kynáttunarvanda er líkamlegur og óafturkræfur og veldur m.a. beinþynningu, auknar líkur á krabbameini, útlit sem samræmist ekki eigin kyni, vöntun eða vanskapnaður á kynfærum, brjóst vantar, vangeta til að fá fullnægingu og ófrjósemi.
3. Þessi fórnarkostnaður er fyrir lífstíð.

 

Það er á engan hátt sama áhætta fyrir börn að vera meðhöndluð eða ekki. Kostnaðurinn er mun meiri að meðhöndla börn læknisfræðilega vegna kynáttunarvanda.

Það ætti hver maður að skilja, líka formaður einhverfufélagsins sem ætti að passa betur upp á félagsmenn sína með því að setja sig inn í málin og nota einfalda rökfræði eins og að ofan greinir.

Hér má lesa um málið.

 

 

Leiðbeinandi samtal Akureyarbæjar við starfsmann

Eins og margir vita var ég kölluð á fund með skóla- og mannauðsstjóra bæjarins. Ekki til að taka á móti afsökunarbeiðni frá bænum, nei ræða átti greinina ógurlegu í leiðbeinandi samtali.

Nokkrum einstaklingum féll ekki skoðun mín á námsefni um kynfræðslu í leik- og grunnskólum landsins og gagnrýni minni á aðkomu Samtaka 78 að kynfræðslunni í skólakerfinu eins og hún er í dag.

Eins fer fyrir brjóstið á mörgum þegar ég segi kynin tvö.

Kennarar eiga eftir því sem ég kem næst að vera skoðanalausir, hvað þá tjá þær.

Ég talaði við vitiborna konu áður en til fundarins kom, Evu Hauksdóttur lögmann. Hún sagði skýrt að ég færi ekki á svona fund án lögmanns. Nefndi mér tvö kennaramál sem enduðu illa því menn gættu sín ekki. Kannski ætti kennarastéttin að hafa þetta hugfast þegar vinnuveitandi og stjórnendur bjóða upp í  dans.

Ég er á því, eftir fjaðrafokið, að lesskilning margra þurfi að bæta. Líka kennara. Ekki bara eftir mína grein heldur grein Evu Hauksdóttur líka. Umræða um greinarnar á samfélagsmiðlum sýnir það glögglega.

Mér varð ljóst að þjónustu lögfræðinga KÍ gæti ég ekki notað á fund með vinnuveitanda. KÍ (eða formaðurinn) gerði sig sekt, að mínu mati, um misnotkun á valdi sínu með yfirlýsingu gegn skoðunum mínum. Vissi ekki að KÍ hefði skoðanalöggu í ákveðnum málefnum gegn einstaka kennara innan sambandsins. Hvernig er hægt að treysta lögfræðingum KÍ sem vinna undir stjórn formanns sem sendir út yfirlýsingu í nafni KÍ um skoðanir mínar. Ég get það ekki.

Eva Hauksdóttir mætti með mér í leiðbeinandi samtalið. Eva kom því skýrt á framfæri að um forsendulaust samtal væri að ræða. Þar af leiðandi þurfti ég ekki að tjá mig um greinina sem fjallar um námsefni í kynfræðslu í skólum landsins og að kynin séu tvö, eða gera grein fyrir af hverju ég skrifaði greinina. Því þagði ég að mestu. Eva sá um málflutninginn.

Hvað um það, út á hvað gengur leiðbeinandi samtal hjá Akureyrarbæ. Margir hafa velt því fyrir sér. Á vefsíðu bæjarins segir:

,,Leiðbeinandi samtal er að öllu jöfnu milli starfsmanns og næsta yfirmanns. Boðað er til samtalsins í þeim tilgangi að leiðbeina starfsmanni um starfshætti og vinnubrögð sem hefur þurft, eða þarf, að veita leiðsögn um og gera athugasemdir við. Markmið samtalsins er að yfirfara þá þætti sem þarfnast úrbóta, yfirfara úrbótaáætlun og setja fram áætlun um eftirfylgni."

Í greinargerð lögmannsins kom skýrt fram af hverju leiðbeinandi samtalið var forsendulaust og óþarft.

,,Tilmæli skólastjórnenda um að Helga Dögg tjái ekki þau viðhorf sem hún skrifar um í greininni í kennslustund eru með öllu tilhæfulaus. Umbjóðandi minn hefur aldrei rætt kynvitund, kynferði eða nokkuð því tengt við nemendur enda er það ekki hlutverk hennar. Enn síður hafa skólastjórnendur nokkra ástæðu til að vara umbjóðanda minn við því að gera lítið úr börnum sem kljást við kynáttunarvanda. Það hefur hún aldrei gert, né hefur hún gefið yfirmönnum sínum minnsta tilefni til að óttast slíkt.“

Við kennara og aðrar stéttir vil ég segja, mætið aldrei án lögmanns í svona leiðbeinandi samtal. Getur haft skelfilegar afleiðingar. Trúnaðarmaður er ekki nóg (sérstaklega ef hann styður málflutning yfirmanns). Hefði ekki dugað í mínu tilfelli. Stéttarfélögin hafa lögfræðinga á sínum snærum. Hægt að nota fjarfund ef lögfræðingur er ekki í sama bæjarfélagi.

Beri á því að yfirmenn kalli starfsmann ítrekað til fundar við sig vegna skoðana hans ber það keim af einelti og bið ég launþega að vera vakandi yfir þeirri staðreynd. Einelti er ofbeldisverknaður sem á að kæra. Einelti á vinnustað á ekki að líðast, getur haft afdrifarík áhrif á þann sem verður fyrir því.

Ég er reynslunni ríkari, neita því ekki. Hef aldrei þurft á lögmanni að halda, svo það eitt bætir í reynslubankann. Fagna fjölbreytileika reynslunnar.

Ég þakka stuðninginn og kveðjurnar sem ég hef fengið í tengslum við málið. Ómetanlegt.

Trans- fólk tapaði málum hjá Mannréttindadómstólnum

Tvö mál, bæði frá Þýskalandi, fóru fyrir dóminn. Í norsku blaði má lesa þessa frétt og lausleg þýðing er mín.

Annað foreldrið, sem framleiðir sæði, vildi vera skráð móðir barns kvartaði. Í hinu málinu framleiddi foreldrið egg en gerði kröfu um að vera faðir barns. Mannréttindastólinn tók bæði málin fyrir í einu enda af sama meiði.

Fyrst að öðru málinu en það var kona og transkona sem áttu barn saman og transkonan (sem er karlmaður) framleiddi sæði og vildi láta skrá sig sem móður barnsins vegna skilgreiningar sinnar.

Hitt málið snérist um konu, sem skilgreindi sig sem karlmaður, varð ófrísk frá sæðisgjafa og bar barnið undir belti. Þar sem hún skilgreinir sig sem karlmann vildi hún verða faðir barnsins.

Mótmælt í báðum málunum.

Þýskir dómstólar sögðu börnin hafa rétt á að þekkja líffræðilegt kyn foreldris og neituðu í báðum tilfellum að gangast við máli kærenda. Fólkið kvartaði undan þýskum dómstólum til Mannréttindadómstólsins á forsendu 8 gr. um friðhelgi einkalífsins. 

Í dómnum segir dómstóllinn að ekki sé samstaða meðal Evrópuríkjunum fyrir svona skráningum og reglan er að sú sem fæðir barn er skráð móðir þess.

Víðtæk geðþáttaákvörðun

Dómstóllinn gerir ráð fyrir að ríki eigi að hafa ákvörðunarvald í þessum málum þar sem mismunandi mannréttindi vega ekki gegn hvort öðru. Í þessum tilfellum, rétt barns til að þekkja uppruna sinn á móti rétti foreldra sem vilja fá viðurkenningu á hlutverki sem þeir velja.

Dómarnir eru á frönsku en í opinberu útgáfu dómstólsins segir ,,motherhood and fatherhood, as legal categories, were not interchangeable and were to be distinguished both by the preconditions attached to their respective justification and by the legal consequences which arose therefrom”.

Dómana má finna í krækjum neðst í fréttinni.

Óviðeigandi veggspald fyrir ung börn eða?

Finnist fólki eðlilegt að 7 ára gömul börn hafi þetta fyrir augunum á sér er ég þeim ekki sammála. Reykjavíkurborg skartar svona veggspjöldum í skólum og í frístund fyrir lítil börn.

Móðir skrifar á snjáldursíðu sína ,,

7 ára strákurinn minn spurði mig í gær fyrir háttatímann:

“Mamma af hverju á maður að taka myndir af líkama sínum?”

Svo lýsti hann plaggati sem hann sá bæði í skólanum sínum og í frístund.

Finnst Reykjavíkurborg þetta allt eðlilegt? Að það sé verið að gefa 7 ára barni hugmyndir um að taka nektarmyndir af sér?"2

 

Um tjáningarfrelsi kennara

Leyfi Evu Hauksdóttur að eiga bloggið í dag, grein á Visi.is

 

Fyrir aðeins 15 árum var það almenn skoðun meðal Íslendinga að kynin væru tvö, karl og kona. Svo voru til frávik. Annarsvegar líffræðileg frávik þar sem þurfti læknisfræðilegt innfrip til að ákvarða kyn barnsins. Flest okkar töluðu um slík frávik sem „fæðingargalla“, líkt og þegar barn fæðist með skarð í vör eða afmyndaðan útlim. Hinsvegar gat vafi um kyn birst í fráviki af geðrænum eða tilfinningalegum toga. Við töluðum um transfólk sem kynskiptinga og síðar var upplifun þess skilgreind sem kynáttunarvandi.

Við sem ólumst upp með Enid Blyton á náttborðinu vissum að til voru stelpur sem vildu vera strákar og strákar sem vildu vera stelpur. Við hefðum kannski virt ósk þeirra um að kalla þau nöfnum sem samræmdust ekki líffræðilegu kyni en lítið reyndi á það. Ég gekk í átta grunnskóla og tvo framhaldsskóla án þess að kynnast einum einasta dreng sem talaði um sjálfan sig sem stúlku eða öfugt.

Að fagna fjölbreytileikanum

Á síðustu fimmtán árum hefur þetta snarlega breyst. Transbörn eru nú á hverju strái og hefur lögum verið breytt til samræmis við þann nýja veruleika að kyn sé ekki líffræðilegt fyrirbæri heldur félagslegt og að fólk geti valið það sjálft hvaða kyni það tilheyrir, ef einhverju.

Samtímis er það orðin opinber stefna að skólar skuli vera "hinsegin vænir" og hagsmunasamtök sjá um sérstaka hinsegin fræðslu fyrir grunnskólabörn, sem miðar að því að breiða út fagnaðarerindið um fjölbreytileika mannlífsins.

Við eigum að fagna fjölbreytileikanum. Það er skipun ofan frá, frá riddurum félagslegs réttlætisins, sem þiggja vald sitt reyndar ekki frá Guði almáttugum heldur frá öllum örmum ríkisvaldsins, fjölmiðlum, atvinnurekendum og rödd almennings á samfélagsmiðlum. Það er ekki nóg að fagna því að samfélag okkar telji ekki lengur ásættanlegt að mismuna fólki á grundvelli kynferðis, kynhneigðar, kynþáttar, trúar, fötlunar o.sfrv. heldur virðist sem frávik eins og fötlun, geðsjúkdómar og kynáttunarvandi eigi að teljast fagnaðarefni í sjálfu sér. Sá sem talar um slík frávik sem vandamál getur átt von á því að vera sakaður um fordóma og jafnvel hatur.

Nýr tíðarandi og ný lagaákvæði breyta þó ekki þeirri staðreynd að samfélag okkar gengur almennt út frá því að kynin séu tvö. Það er meira að segja gengið út frá því í stjórnarskrá lýðveldisins að konur og karlar skuli njóta jafnréttis en önnur kyn eru ekki nefnd í því sambandi.

Inngrip í tjáningarfrelsi kennara

Þann 14. apríl sl. birti Morgunblaðið grein eftir kennara, Helgu Dögg Sverrisdóttur, þar sem hún gagnrýnir aðkomu Samtakanna '78 að skólastarfi. Greinin felur ekki í sér neinar árásir á hinsegin eða kynsegin fólk, heldur gagnrýni á þá stefnu að kenna börnum að kyn sé valkvætt. Viðbrögðin stóðu ekki á sér. „Góða fólkið“ fordæmdi skrif Helgu og sagði hana vera að níðast á transfólki. Aðrir fögnuðu því að einhver þyrði að viðra þessa skoðun opinberlega. Skólastjóri boðaði hana til leiðbeinandi samtals.

Já, það er rétt. Kennari var boðaður á fund skólastjóra fyrir að tjá opinberlega þá skoðun að kyn sé líffræðileg staðreynd og að hugmyndafræði tiltekinna hagsmunasamtaka ætti ekki að vera á námskrá grunnskóla.

Viðbrögðin við grein Helgu Daggar minna um margt á mál Snorra í Betel. Árið 2012 lýsti Snorri því viðhorfi að það væri í andstöðu við evangelískar trúarsetningar að flokka sambönd samkynhneigðra sem mannréttindi enda telji Evangelistar slík sambönd vera synd og að samkvæmt ritningunni séu laun syndarinnar dauði. Þessi skrif Snorra vöktu mikinn úlfaþyt í samfélaginu og urðu til þess að Akureyrarbær sagði honum upp störfum. Sú ákvörðun var réttlætt með því að hætta væri á því að trúarskoðanir hans særðu nemendur, enda þótt hann hefði ekki blandað þeim skoðunum í starf sitt við skólann. Snorri leitaði réttar síns og komust bæði Innanríkisráðuneytið og dómstólar á tveim dómstigum að þeirri niðurstöðu að engar lagaheimildir væru fyrir því að beita kennara agaviðurlögum vegna skrifa sem ekki tengdust starfi hans.

Vegið að tjáningarfrelsinu

Tjáningarfrelsið er hornsteinn lýðræðisins. Þetta er ekki innantómur frasi heldur mikilvæg staðreynd. Mannréttindadómstóll Evrópu notar einmitt þetta orðalag í fjölmörgum dómum sem varða tjáningarfrelsi og takmörk þess. Tjáningarfrelsið sætir vissulega takmörkunum en þær takmarkanir ná ekki til málefnalegrar umræðu um samfélagsmál. Enda er ekki hægt að tala um lýðræði í ríkjum þar sem mismunandi skoðanir fá ekki að heyrast og þar sem fólk er beitt viðurlögum fyrir að gagnrýna stofnanir samfélagsins, ákvarðanir stjórnvalda eða stjórnmálamenn.

Síðustu áratugi virðist þó sem verulega hafi þrengt að frelsi manna til að tjá sig um samfélagsmál, ekki bara á Íslandi heldur víða í Evrópu. Þetta á ekki síst við um tjáningu sem varðar málefni hinsegin hreyfingarinnar. Það er orðið varasamt að tjá íhaldssamar hugmyndir um kyn og kynferði. Starfsfólk skóla og aðrir sem vinna með börnum og unglingum virðast sérstaklega útsettir fyrir áreitni á vinnustað vegna skoðana sem þykja afturhaldssamar og eiga jafnvel yfir höfði sér agavirðurlög af hálfu vinnuveitanda. Slík skoðanakúgun er svo réttlætt með því að nemendur gætu tekið skoðanir kennarans nærri sér.

Þátttaka í lýðræðssamfélagi

Vitaskuld eiga kennarar og annað starfsfólk skóla að sýna nemendum tillitssemi. Ekkert barn á að þurfa að þola mismunun eða vonda framkomu vegna litarháttar síns, trúarbragða, kynímyndar, fötlunar, holdafars, samfélagsstöðu foreldra eða annarra ómálefnalegra sjónarmiða. Sem borgarar í lýðræðisríki verðum við samt að gera greinarmun á opinberri umræðu um samfélagsmál og persónulegum árásum og mismunun. Samkvæmt aðalnámskrá grunnskóla er eitt af hlutverkum skólans að þjálfa börn í því að verða þátttakendur í lýðræðissamfélagi. Í því felst m.a. að við verðum að sætta okkur við að ekki séu allir sammála og að aðrir njóti frelsis til að tjá skoðanir sem hneyksla okkur.

Tjáningarfrelsið telst ekki aðeins til mannréttinda, það er líka meginforsenda lýðræðisins. Kennarar eru þátttakendur í lýðræðissamfélagi og þeir mega hafa skoðanir sem falla ekki að smekk þeirra sem hvað mest tala um mannréttindi. Kennari sem tjáir sig opinberlega má gagnrýna aðkomu Samtakanna '78 að starfi grunnskóla, jafnvel þótt sé barn með kynáttunarvanda í skólanum. Kennari má lýsa áhyggjum af offitu meðal skólabarna þótt sé feitt barn í skólanum. Kennari má viðra þá skoðun að Ísland taki við of mörgum flóttamönnum, þótt sé flóttabarn í skólanum. Kennari má lýsa andúð á trúarbrögðum þótt sé trúað barn í skólanum. Kennari má líka tjá þá skoðun að Sjálfstæðisflokkurinn sé spillingarafl og Vinstri græn samsafn svikahrappa, jafnvel þótt í skólanum séu börn sem eiga foreldra í forystu þessara flokka.

Öll þessi viðhorf má svo gagnrýna — og það á að kenna börnum — en vettvangur þeirrar gagnrýni á ekki að vera kontór skólastjóra. Það er einfaldlega ekki á valdsviði yfirmanna opinberra starfsmanna að takmarka málefnalega tjáningu þeirra um samfélagmál utan vinnustaðar.

Höfundur er lögmaður

Þriðja hvert barn sem finnur fyrir kynáttunarvanda er einhverft og það er vandamál

Þetta kemur fram í fjölmiðli í Danmörku. Hér þegja allir fjölmiðlar, miðla ekki fréttum frá útlandinu. Feitletrun er mín.

Frá 2016-2022 voru um 1300 börn og ungmenni greind með kynáttunarvanda á Kynstofunni Klinik í Danmörku. Af þeim voru 341 send í hormónameðferð. En þróunin hefur ýtt við heilbrigðiskerfinu og þeir fara varlega í dag. Um þriðjungur af öllum börnum og ungmennum sem voru í rannsókn var vísað í hormónameðferð 2019 og 2020 en aðeins sex prósent 2022.

Samkvæmt kynningarefni kynstofunnar Klinik vita þeir um níu börn og ungmenni sem hafa séð eftir að byrja hormónameðferð, en þeir hafa ekki yfirsýn hve margir hafa séð eftir meðferðinni. Um leið skrifar kynstofan að maður hafi ekki sannanir fyrir að meðhöndlun virki, og það sé vandamál. Spyrja má hvort það sé læknisfræðilega ábyrgt að meðhöndla börn og ungmenni með hormónum við ónotum á kynþroskaskeiðinu vegna vöntunar á þekkingu.

Orðalag í kynningarefninu er áhugavert segir Morten Bangsgaars sem er varaformaður í ,,Center for Familieudvikling“ og fyrrverandi meðlimur í Siðaráði Danmerkur.

,,Mér finnst það gefa tilefni til að við skoðum hvernig við getum verndað hluta af þessum börnum og ungmennum sem eru á viðkvæmu tímabili í lífi þeirra. Fyrir rúmu ári síðan fjarlægðu menn kynáttunarvanda sem andlega greiningu. Ég hugsa stundum að við höfum gert þeim bjarnargreiða. Maður getur endurskoðað ákvörðunina til að fá greininguna inn aftur til að tryggja að þau fái rétta meðferð” segir hann.

Yfirlæknir og fyrrverandi formaður Siðaráðs Danmerkur, Gorm Greisen, hefur líka séð gögnin og tekur fyrst og fremst eftir orðalagi um að ekki liggi fyrir sönnunargögn um meðferðina,”

Lesa má um þetta hér.