Leikskólabörn fagna að öðrum börnum líði illa

Það er margt skrýtið í kýrhausnum. Eitt af því er regnbogavottum Reykjavíkurborgar sem fer fram á að leikskólabörn fagni að öðrum börnum líði illa. Skólasvið borgarinnar, leiksskólastjórar og kennarar taka ákvörðunina.

Sjá mátti frétt af því að leikskólabörn hér á landi fóru í skrúðgöngu til að fagna því að önnur börn glíma við vanlíðan. Það eru börnin sem eru ekki sátt í eigin skinni og berjast við andlegu hliðina og sjálfsmyndina. Stíga úr og í sannleikanum.

Foreldrar í Noregi hafna þessu. Hvað gera íslenskir foreldrar sem horfa upp á að leikskólastjórar og kennara noti börn þeirra til að fagna og flagga fyrir börnum sem glíma við andlega vanlíðan.

Í stað þess að hjálpa börnunum finnst fullorðna fólkinu mikilvægt að þramma í skrúðgöngu vegna þeirra. Börnum sem líður illa andlega. Börnum í sjálfsmyndarkreppu.

Margir skólar og stofnanir flagga líka fyrir þessum sömu börnum sem berjast við innra sjálfið.

Trans-kona notaði ,,kvenkyns lim“ til að nauðga stúlku

Dómur féll í málinu þar sem þrír menn, þar af tveir svokallaðir ,,transkonur" (ruglandi og kostulegt hugtak fyrir ,,menn sem segja að þeir séu konur") voru fundnir sekir um nauðgun og kynferðislegt ofbeldi gegn unglingsstúlku í ,,opinberri umsjón."

Það þýðir að fórnarlambið er barn á vegum barnaverndar. Stúlkan var 12 og 14 ára þegar ofbeldið átti sér stað. Síðast gerðist það undir ,,Pride“ hátíðinni í Bergen árið 2024 segir Elin P. Gregursson

,,Tveir þeirra ákærðu, [NN-1] og [NN-2], eru kyngervlar (trans-fólk) sem skilgreina sig sem konur. Dómstóllinn notar því fornafnið ,,hún" um NN-1 og NN-2," segir í inngangi dómsins. Þetta leiðir til undarlegs talmáta, eins og t.d.;

Dómurinn bendir á að ákærur fyrir NN-2 eigi aðeins við um tilraunina við að koma ,,lim inn í leggöng“ þolanda en hún varð að hætta þar sem stinning var ekki næg. Í því augnabliki virkaði kvenkyns limurinn ekki (lýsingar eru mjög grófar í dómnum).

Hér er um að ræða nýjan talsmáta í norsku, árið 2025 og athugið dómarinn Tone Raaen bjó þetta ekki til, það er nefnilega stórþingið sem ruddi brautina og Erna Solberg á stærsta heiðurinn af ,,kvenkyns lim“ með hættulegri löggjöf sem æðsta stjórnvald í Noregi. Allir karlmenn, þar á meðal nauðgarar, geta lýst því yfir að þeir séu konur og þá ,,verða“ þeir það.

Afplánun

Þegar því er velt upp hvar þessir nauðgarar eiga að afplána dóminn ber að leggja áherslu á stöðu þeirra sem ,,trans-einstaklings“ segir í dómnum. Dómarinn vísar til reglna fangelsismálastofnunarinnar sem segir að kvengervlar afpláni í kvennafangelsi. Konur sem sitja nú þegar í fangelsinu fá því tvo nauðgara þangað inn en ekki er tekið tillit til þeirra.

Málaferlin tóku aðeins þrjá daga. Dómarnir voru mildir, sá þyngsti var fimm ár og níu mánuðir. Áfrýjunarfrestur rennur út í byrjun júní.

Það sem vekur athygli segir Elin, er að hvergi er minnst á þá sem báru ábyrgð á stúlkunni sem tilheyrir hinum raunverulega viðkvæma minnihlutahópi en ekki karlarnir sem verður flaggað fyrir og þeir hylltir í ,,Pride“ skrúðgöngum í öllum borgum og bæjum á meðan stjórnmálamenn dansa og fréttamenn segja frá.

Dóttir þeirra lét sig hverfa

Ein ósýnileg áhrif trans-hreyfingarinnar er aðskilnaður fjölskyldunnar. Í Ástralíu hitti ég konu sem hefur aldrei hitt barnabarnið sitt, einfaldlega vegna þess að hún trúir ekki að karlar geti verið konur.

Þriðja sagan

Barnið mitt útskrifaðist úr mjög ströngum skóla sem undirbjó hana fyrir háskólanám. Hún var sú eina í útskriftarbekknum sínum sem fór ekki í háskólanám. Hún er reyndar sú eina sem hefur ekki farið í háskólanám úr þessum skóla frá því að þeir fóru að skrá heimildir um það. Flestir ef ekki eru allir bekkjarfélagar hennar fóru í virt fjögurra ára háskólanám.

Núna, rúmlega tveimur árum síðar, er hún að berjast við að komast í samfélagsháskóla nálægt heimili sínu, þúsundir kílómetra í burtu frá okkur.

Við hefðum stutt hana og sent hana í háskóla ef hún hefði ekki farið að heiman og slitið samskiptum. Það var planið, að hún færi í háskóla eftir menntaskóla. Við fengum enga viðvörun um að hún væri trans eða glímdi við ónot í eigin líkama. Hún skildi eftir miða þar sem hún sagðist trúa því að við myndum ekki styðja okkur og að við ættum ekki að reyna að hafa samband við hana. Við höfum uppi á henni og hún hótaði síðan nálgunarbanni.

Hún hefur rétt fyrir sér að því leyti að við erum ekki sammála um að hún hafi fæðst í röngum líkama. Við hefðum samt aldrei vísað henni á dyr og á leið í háskóla, sama hvað. Hún gat breytt nafni sínu og fornöfnum. Ég myndi jafnvel kalla hana öðru nafni ef hún krefðist þess en hún gaf mér aldrei tækifæri.

Foreldrar berjast á móti þvingaðri þátttöku barna í ,,Pride"

Rökstuðningur til bæjarstjórnar

Við viljum tryggja lögbundinn rétt foreldra til þátttöku í leikskólastarfi – einnig þegar kemur að því að fagna hinsegin hátíðinni.

Ef foreldrar og starfsfólk vilja samvinnu með gildi leikskólans að leiðarljósi, án þess að tengjast ,,Pride“, þá verður að virða það.

,,Pride“ er pólitísk hátíð sem meðal annars stuðlar að skilningi á kyni sem sjálfvöldu og fjölbreyttu. Þetta er umdeilt sjónarmið, sérstaklega þegar kemur að börnum í leikskóla og skóla.

Mikilvægara er, að þessi skilningur á kyni vekur einnig upp gagnrýni innan hinsegin samfélagsins sjálfs. Margar lesbíur, samkynhneigðar og tvíkynhneigðar finnst það framandi þegar kyn er leyst upp sem hugtak.

Samkynhneigð er samkvæmt skilgreiningu, að fólki laðist af sama kyni – án kyns sem á rætur að rekja til efnislegs veruleika, missa hugtök eins og samkynhneigðir, lesbíur og tvíkynhneigðir merkingu sína.

Þegar kyn er eingöngu skilið sem sjálfsmynd, þá er grafið undan grunnurinn sem þessi réttindabarátta byggðist á.

Hér má lesa umfjöllunina; Fleiri þúsund foreldrar hafa skrifað undir- hafna þvinguðum hinsegin dögum á börn - Forsíða

Önnur sagan- þegar börnin eru ekki í sambandi

Ein ósýnileg áhrif trans-hreyfingarinnar er aðskilnaður fjölskyldunnar. Í Ástralíu hitti ég konu sem hefur aldrei hitt barnabarnið sitt, einfaldlega vegna þess að hún trúir ekki að karlar geti verið konur...þegar ég spurði hvort eitthvert þeirra hefði misst sambandið við börnin sín, réttu þau öll upp hönd.

Önnur sagan

Dóttir okkar fór að heiman um miðja nótt. Það beið greinilega bíll eftir henni sem ók henni út úr ríkinu. Hún var nýorðin 18 ára svo það var ekkert sem við gátum gert hvort sem er, en ýmislegt má lesa í þetta leynilega brotthvarf hennar og hvers vegna.

Brotthvarf hennar er vegna trans áhrifavalds á netinu. Þessi áhrifavaldur var utan ríkisins og kom til heimabæjar okkar til að hitta fjölda stúlkna í stúlknaskóla stelpunnar. Eftir að barnið okkar fór að heiman, um miðja nótt, sögðu önnur börn foreldrum sínum frá þessari heimsókn áhrifavaldsins og að þau hefðu verið hvött til að gera slíkt hið sama og dóttir okkar.

Aðeins barnið okkar fór alla leið en nokkur hinna barnanna voru sannfærð um að breyta nöfnum sínum, fornöfnum o.s.frv.

Eftir um það bil ár, án nokkurra tengsla, ákvað stúlkan okkar að hafa samskipti við ömmu sína. Svo hafði hún loks samband við mig og síðan móður sína. Við tölum reglulega saman núna.

Hún býr með manneskju, fæddri konu, sem gengur undir karlmannsnafni og kallar sig karlmann. Fyrir utan það að þær kalli sig báðar karlmenn virðast þær vera venjulegt lesbískt par. Hvorug þeirra virðist taka krosshormón eða ætla í aðgerð. Þær líta báðir út fyrir að vera kvenkyns en klæða sig aðallega í karlmannsföt. Undanfarið hafa þær deilt myndum af sér í kvenfatnaði.

Á næstu dögum birtast fleiri sögur.

Þegar börnin eru ekki í sambandi

Ein ósýnileg áhrif trans-hreyfingarinnar er aðskilnaður fjölskyldunnar. Í Ástralíu hitti ég konu sem hefur aldrei hitt barnabarnið sitt, einfaldlega vegna þess að hún trúir ekki að karlar geti verið konur. Nýlega snæddi ég kvöldverð með vini mínum, sem bauð fólki í heimsókn sem horfir á trans-hreyfinguna með gagnrýnisaugum og þegar ég spurði hvort eitthvert þeirra hefði misst sambandið við börnin sín, réttu þau öll upp hönd segir Graham Linehan.

Að falla inn í hópinn

Í The True Believer kannar Eric Hoffer hvernig fjöldahreyfingar leitast oft við að slíta einstaklinga frá núverandi félags- og fjölskyldulegum tengslum til að efla óbilandi hollustu við málstaðinn. Hann bendir á að slíkar hreyfingar þrífast á ,,algjörri uppgjöf einstaklingsins" og hvetur fylgjendur til að leggja persónulega sjálfsmynd sína undir sameiginlega heild. Þetta ferli felur oft í sér vísvitandi veikingu eða slit á fjölskylduböndum, þar sem þessi persónulegu tengsl geta keppt við kröfu hreyfingarinnar um algera hollustu/hugmyndafræðilega einingu.

Graham óskaði eftir að heyra frá foreldrum barna sem völdu að hafa ,,ekkert samband.“ Síðan þá hef ég fengið fjölda skilaboða frá sorgmæddum foreldrum, öll eins, öll ólík. Sögurnar sem á eftir koma er vitnisburður um þöglan sársauka sem margar fjölskyldur þurfa að þola. Fleiri sögur fylgja í kjölfarið á næstu dögum.

Graham Linehan sem safnaði þessum heimildum, þakkaði öllum þeim hugrökku foreldrum sem deildu sögum sínum; raddir ykkar skipta máli og þú ert ekki einn segir hann.

Fyrsta sagan

Sértrúarsöfnuðurinn hrifsaði son okkar 15 ára gamlan. Við héldum áfram í 15 ár í viðbót, þar sem hann skiptist á að búa á sófum ókunnugra og kom svo aftur til okkar.

Með leynilegri hjálp systur sinnar, sem var samsek, lauk hann limlestingum frá toppi til táar 18 mánuðum eftir að hann hætti að tala við okkur og tilkynnti það í talskilaboðum í nóvember 2021. Skömmu síðar skar systir hans á öll tengsl okkar við barnabarnið.

Börnin okkar tvö þjáðust líka í þessari þrautagöngu. Við reynum að láta okkur líða sem best og höldum móralnum uppi.

En ég er vansæl innra með mér og vil að Guð varpi birtu í kringum mig.

Vonandi hrökk minni Willums Þórs í gang

Willum Þór fyrrverandi heilbrigðisráðherra var kosinn forseti ÍSÍ, óska honum til hamingju.

Ekki er langt síðan hann niðurlægði konur landsins með því að nota orðið leghafi í stað kona í frumvarpi sem hann lagði fram. Frumvarpið sem um er rætt gat ekki átt við neinn nema konur, því þetta var fóstureyðingafrumvarpið.

Innan ÍSÍ er fjöldinn allur af konum. Nú verða þær að vona að minni Willums Þórs hafi hrokkið í gang og hann muni hvað kona er. Ef ekki þá getur hann horft til Hæstaréttar Bretlands sem kvað upp sinn dóm.

Enginn getur í lagalegum skilningi kallað sig konu aðrar en þær sem eru fæddar slíkar. En auðvitað veit alheimur þetta!

Hafi minni Willums ekki hrokkið í gang gætu konur átt á hættu að þurfa að keppa með eða við kvengervil, karlmaður sem segist vera kona, þvert á úrskurð Hæstaréttar Bretlands. Konur í Bretlandi eru ekki öðruvísi en konur um allan heim og því verður horft til dómsins.

Vonandi eigum við aldrei eftir að sjá neina konu hér á landi lenda í einelti líkt og breska fótboltastúlkan sem gerði ekkert annað en segja sannleikann.

Willum Þór er farinn af hinu háa vók Alþingi Íslendinga, það vonandi hjálpar upp á minni hans um hvað raunveruleg kona er.

,,Pride“ er barátta fyrir frelsi sem yfirvöld stýra

Það að foreldrar vilji sjálfir meta í hverju börnin þeirra taka þátt er ekki þekkingarleysi. Það er tjáning sem er tekin með yfirvegun, meðvitund og getu til gagnrýninnar hugsunar. Þetta er virkt lýðræði þar sem foreldrar taka ábyrgð á því hvað er kynnt fyrir börnunum þeirra og þau látin gera.“

Í grundvallaratriðum eru líklega flestir sammála um að það geri meiri skaða en gagn að þrýsta á fólk til að taka þátt í athöfnum eða viðburðum sem það vill ekki taka þátt í.

Borgarstjórnin í Osló, kjörnir stjórnmálamenn og stjórnendur virðast hins vegar hafa mikla þörf fyrir að safna öllu samfélaginu saman undir fjölbreytileikann og ,,pride.“

Anette Trettebergstuen, fyrrverandi menningar- og jafnréttisráðherra, lýsti því yfir í fyrra í umræðu á Norska ríkissjónvarpinu, að foreldrar sem vilja ekki halda upp á ,,Hinsegin daga“ í skólanum væru fáfróðir og fordómafullir.

Í sömu umræðu hélt hún því fram að ,,Pride“ ætti að vera valfrjálst, að það væri fullkomlega í lagi að taka ekki þátt, en að það sendi alvarleg skilaboð.

Ef það á að vera valfrjálst fyrir börn en ekki skylda að taka þátt í ,,Hinsegin dögum“ þurfa ,,Hinsegin dagar“ að vera sjálfstæður viðburður sem fólk velur að mæta af eigin frumkvæði.

Sú staðreynd að stjórnmálamenn, borgarstjórn Óslóar og aðrir leiðtogar noti fjármagn og valdastöðu sína til að gera það erfitt – og helst skammarlegt – að vilja ekki hafa ,,Hinsegin daga“ í leikskóla eða í skólum, er af mörgum okkar álitin einræðishyggja og ólýðræðisleg.

Afbökun á stolti

,,Pride“ er upphaflega minning um Stonewall-uppreisnina 28. júní 1969. Samkynhneigðir viðskiptavinir á Stonewall Inn barnum í New York höfðu verið áreittir af lögreglunni í langan tíma og þetta kvöld gerðu þeir uppreisn gegn handtökum lögreglunnar.

Þannig hófst ,,Hinsegin dagar“ sem hátíð með, með og fyrir lesbíur og homma – og varð mikilvæg til að gera frelsisbaráttu þessara hópa sýnilega.

Þegar stjórnmálamenn, bankar, bakhjarlar, einkastofnanir og ríkisreknar stofnanir eins og Menntamálastofnun segja almenningi að leikskólar, skólar og allir eigi að fagna ,,Hinsegin dögum“ verður ljóst að stjórnmálamenn og leiðtogar valdaelítunnar líta á ,,Hinsegin daga“ sem tæki fyrir eigin dagskrá og stefnu.

Það sem varð til í skapandi og samkynhneigðri undirmenningu er í dag orðið að verkefni, án hófs. Svo virðist sem stjórnmálamenn líti á það sem markmið að ,,Pride“ eigi að vaxa inn í öll rými samfélagsins. Það ætti að hringja viðvörunarbjöllum hjá forystu ,,Pride“ til að endurhugsa málið.  

Pride-fáninn er tákn um baráttu formæðra og feðra samkynhneigðra einstaklinga fyrir því að lesbíur, tvíkynhneigðir og hommar njóti jafns á við gagnkynhneigða. Sú barátta náðist vegna þess að við viðurkenndum fjölbreytileika skoðana og vildum frekar samræður en möntrur eins og ,,ekki til umræðu."

Undirmenning kemur aldrei að ofan

Sú staðreynd að foreldrar vilji sjálfir ákveða hverju börnin þeirra taki þátt í er ekki fáfræði. Það er tjáning orku, meðvitundar og getu til að hugsa gagnrýnt. Það er virkt lýðræðisríki þar sem foreldrar og aðrir taka ábyrgð á því hverju börn þeirra kynnast.

Árið 2020 breytti Nikolai Astrup, ráðherra sveitarstjórnarmála og nútímavæðingar, fánalögunum. Tilgangurinn var að gera það mögulegt að flagga ,,pride“ fánanum – þ.e. einkafána – á byggingar sveitarfélaga. Sú staðreynd að stjórnmálamenn ganga svo langt til að koma ,,pride“ fánanum á fót í samfélaginu er kannski eitthvað sem fjölmiðlar ættu að skoða?

Undirmenning kemur aldrei að ofan. Pönk, uppreisn, list og grasrót kemur neðan frá. Frelsisbarátta kemur neðan frá en aldrei ofan frá og niður. Þegar það er innlimað af valdaelítunni og er stjórnað að ofan, snýst það um eitthvað allt annað.

Norsk lesbía skrifaði greinina

Trans hægriöfgamaðurinn Liebich þarf að fara í karlafangelsi

Nýnasistinn Liebich sem segist vera kona, en er karlmaður, þarf að sitja í fangelsi í átján mánuði vegna mótmælafunda sem hann stóð fyrir. Æðri dómstóll hafnaði áfrýjun hans. Dómurinn stendur.

Meðan hann sat í fangelsi breytti hann kynskráningu sinni og segist kona. Hann ber nafnið Maria Svenja og er 53 ára. Hann nýtti sér lögin um kynrænt sjálfræði í Þýskalandi. Bild greinir frá að það hafi ekki tryggt honum vist í kvennafangelsi þó hann hafi sótt um afplánun í kvennafangelsi.

Eins og Hæstiréttur Bretlands dæmdi eru ,,trans-konur“ ekki konur í lagalegum skilningi en það þyrftu öll lönd að hafa að leiðarljósi. Flagga sannleikanum. Þarna sýnir Þýskalandi gott fordæmi. Einum karlinum færri í kvennafangelsi.

Á mótmælafundunum, sem stóð yfir í tíu ár, hótaði Liebich stjórnmálamönnum, innflytjendum og samkynhneigðum. Í júlí 2023 dæmi héraðsdómur hann í 18 mánaða fangelsi, hann gerist sekur um að hvetja til haturs á ákveðnum hópum og ærumeiðingar.

Lokaræða Liebich stóð í 13 klukkustundir

Í lok fyrstu áfrýjunar fyrir héraðsdómi fékk hann sem sakborningur orðið. Hann talaði í 13 klukkustundir sem tók nokkra daga. Dómararnir trufluðu hann ekki til að passa upp að engin lög yrðu brotin og  gæfu honum möguleika á áfrýjun.

Eftir lokaræðu Liebich staðfestu dómararnir eins og hálfs árs fangelsisdóm þann 2. ágúst 2024. Þetta hefur nú einnig verið staðfest af æðri dómstól.

Liebich hefur dregið sig í hlé frá augum almennings. Hann vill ekki að sér sé mismunað vegna nýju kynskráningarinnar. Hafi maður dóm Hæstaréttar Bretlands í huga er hann ekki kona, hefur bara breytt skráningu sinni og það gerir engan að konu.

Heimild

Lokaorðin á Women Will Speak fundinum

Krystle Mitchell sem áður er sagt frá átti lokaorðin á fundinum sem trans-aðgerðasinnar reyndu að eyðileggja en tókst ekki.

Konur ætla ekki að gefast upp, þær munu aldrei samþykkja að karlmaður sem segist vera kona sé kvenkyns fullorðin einstaklingur.

"Konur eru svívirtar af kerfinu sem eitt sinn sór að vernda okkur. Þetta er ekki innlimun - það er eyðing. Þeir hafa tekið rýmin okkar, salernin okkar, búningsklefana okkar og íþróttirnar okkar. Og nú vilja þeir raddir okkar líka. Nei. Ekki í dag. Ekki nokkurn tímann. Við munum ekki draga okkur í hlé, við munum ekki láta þurrka okkur út. Konur eru ekki haturshópur. Sannleikurinn er ekki glæpur. Við erum raunveruleikinn og raunveruleikinn þarf ekki leyfi til að tala."

Heimild