Tillitssemin víkur

Frábær blaðamaður Jónas Kristjánsson skrifaði grein undir þessu nafni á síðuna sína 2. júní 2006. Hún fjallaði um trúarbrögð og tillitssemi. Greinin á vel við í dag, undir aðeins breyttum formerkjum kjósi menn að leika sér með tungumálið. Reyndar er skollið á stríð.

Jónas heitinn fyrirgefur mér vonandi að ég hafi skipt út orðum sem eiga við það menningar- og kynjastríð sem ríkir í dag. Krækja að hans pistli er hér. 

,,Evrópa er heimshluti, sem hefur farið um úfin höf mikilla hörmunga öldum saman og loksins siglt í heila höfn á síðustu sextíu árum. Allir eru sammála um, að framvegis verði aldrei stríð í Evrópu. Fólk dansar ekki lengur kringum skurðgoð þjóðernis og trúarbragða og hefur ákveðið að lifa í friði hvert við annað. Evrópa hefur meira að segja stofnað Evrópusamband.

Mikilvægur þátur þessa menningarheims Evrópu er, að fólki finnst eðlilegt, að ekki séu allir eins. Þeir, sem eru gagnkynhneigðir, sætta sig við, að í kringum þá séu samkynhneigðir og fylgismenn margs konar kynhegðunar, þar á meðal transfólk. Evrópa telur sig vera farsæla og umburðarlynda höfn, þar sem fólk kippir sér ekki upp við fjölbreytni og lætur hana ærulaust yfir sig ganga.

Hornsteinn Evrópu er þjóðskipulag frelsis til orða og athafna. Fólk má sitja alls konar fundi og vera í alls konar félögum. Það má fá þær fréttir, sem það kærir sig um. Það má hafa hvaða skoðanir, sem það vill. Það er engin skylda, að öllum líki við þessa fundi, þessi félög, þessar fréttir, þessar skoðanir. Félagslegum réttrúnaði er haldið í skefjum í Evrópu.

Þó eru komnir til sögunnar í Evrópu transfólk, sem telja sér ekki líða vel í öllu þessu frelsi. Þeir heimta til dæmis, að Evrópa taki meira tillit til transhreyfinga en hún tekur til annarra hreyfinga. Þeir hafa gengið af göflunum út af skrípamyndum Monty Python af Brian (1979), sem birtust fyrst í sjónvarpi og síðar í víða í Evrópu, þar á meðal í hér á Íslandi.

Í lið með transhreyfingunni hafa gengið talsmenn félagslegs réttrúnaðar, sem vilja sýna transfólki svo mikla tillitssemi, að hún stríði gegn menningarlegum forsendum Evrópu nútímans. Tillitssemi þessa fólks er svo mikil, að henni nægir, að einhver telji sig vera móðgaðan, þá verði að taka hann trúanlegan og gera eitthvað til að bæta honum upp þá móðgun, sem hann hefur sætt.

Friðurinn í Evrópu hvílir hvorki á tillitssemi né félagslegum réttrúnaði. Hann er afleiðing hins opna og frjálsa þjóðfélags, sem hefur kennt fólki að sætta sig við, að því sé ekki sýnd tillitsemi. Friðurinn hvílir meðal annars á litlum staðreyndum á borð við, að birta má skrípamyndir af Jesú Kristi án þess að kristið fólk ærist. Það sama á að gilda um Múhameð (og Monty Python af Brian, þessi viðbót er mín).

Það kann ekki góðri lukku að stýra að setja tillitssemina á stall, hvað þá að setja hana ofar skoðanafrelsinu og upplýsingafrelsinu. Slíkt grefur undan vestrænu þjóðskipulagi. Gott er því, að nokkur dagblöð í Evrópu hafa vikizt undan möru tillitsseminnar og birt skrípamyndir af Múhameð spámanni (og Monty Python af Brian, þessi viðbót er mín).”

Það sem fer hæst víða um heim er að banna myndband grínistans því það eigi ekki við í dag segja transaðgerðarsinnar. Þeir sem halda sig við líffræðina og höfundurinn bendir á að leikþátturinn segi sannleikann og ekkert annað og á að lifa.

Líffræðinni verður ekki breytt. Karlmaður getur ekki átt barn.

Má setja staðreyndavillur í námsbækur grunnskólabarna?

Hef velt þessu fyrir mér. Líka hver ábyrgð foreldra sé í tengslum við rangfærslur í skólabókum barna, svo ég tali nú ekki um kennara. Ef kennari kennir barni að Noregur og Pólland eigi sameiginleg landamæri myndi foreldri bregðast við? Ef kennari segði nemendum að höfuðborg Noregs heiti Þórshöfn, eða Finnlands Osló, myndu þeir bregðast við? Eða að enginn maður hafi stigið á tunglið, hvað þá?

Kynfræðsla í grunnskólanum

Menntamálastofunum hefur á undanförnum árum gefið út nýtt fræðsluefni um kynfræðslu fyrir börn á öllum stigum skóla. Margt gott, en að mínu mati eru ákveðnar rangfærslur eða villandi upplýsingar í námsefninu. Bókin ,,Ég og sjálfsmyndin“ er ætlað börnum á miðstigi (10-12 ára), áhugaverð lesning.

Á bls. 26 stendur ,,Skólinn hefur mikil áhrif á líf okkar allra...“ Algerlega rétt og því skiptir máli að kennsla og kennsluefni eigi við rök og staðreyndir að styðjast.

Í bókinni þarf ekki að fara langt áður en merkileg fræðsla byrjar. Á bls. 5 er persónufornöfnum trans-hreyfingarinnar komið inn sem er langt í frá að vera almenn málvenja hér á landi og ef víðar er leitað. Mönnum ber ekki skylda til að taka sér þau orð í munn. Valkvætt. Samt er það í skólabók fyrir miðstig. Hins vegar ber að virða það ef einhver óskar eftir að nota fornöfn trans-hreyfingarinnar.

Kynin eru tvö, vísindin eru sammála um það

Á bls. 70 er talað um ,,öðrum kynjum.“ Rangfærsla. Hvar og hver hefur sannað að líffræðilegu kynin séu fleiri en tvö? Vissulega er það til í trans-hugmyndafræðinni, ekki staðreynd. Höfundur bókarinnar setur þetta fram eins og um vísindalega staðhæfingu sé að ræða. Það er ekki viðtekin venja í samfélaginu að samþykkja trans-hugmyndafræðina og því er óviðunandi að slíkt sé sett fram í kennslubók grunnskólabarna. Formaður Trans-hreyfingarinnar á Íslandi segir transhugmyndafræðina félagslega, ekki líffræðilega. Þannig að transfólk tekur undir að kynin séu tvö, og það margir.

Á bls. 71 segir skýrt og skorinort: ,,Trans er regnhlífarheiti yfir fólk sem er með kynvitund sem samræmist ekki því kyni sem því var úthlutað við fæðingu. Þegar við fæðumst er horft á líkama okkar og þá talað um að okkur sé úthlutað kyni; hér er fæddur lítill drengur eða stúlka. Fólk sem er sátt við sitt úthlutað kyn er sís.“

Talað er um úthlutun kyns. Hér er að mínu mati rangfærsla í bókinni. Engum er úthlutað kyni, við fæðumst annað tveggja, strákur eða stelpa. Ég spyr, láta foreldrar og heilbrigðisstarfsfólk smætta sig, vísindin og fræðin með þessum hætti í námsbók fyrir grunnskólanemendur?

Hvar hafa höfundar fræðsluefnisins það staðfest að foreldrar og fagfólk geti sér um kyn barns þegar það fæðist eins og sagt er í námsefninu? Að sjálfsögðu er það hvergi staðfest því foreldrar sjá í sónar, eða í það minnsta þegar barnið fæðist, hvort kynið barnið er. Strax í móðurkviði ákvarðast kynið og allar frumur líkamans taka mið af því, XX eða XY litningum. Kynfærin segja líka til um kynið. Ekki hugur foreldranna eða fagfólks. Hugarheimur trans-hreyfingarinnar skín hér í gegn í kennslubók.

Uppnefni á gagnkynhneigðu fólki

Í bókinni er gagnkynhneigt fólk uppnefnt ,,sis“ eins og það sé staðreynd lífsins. Svo er ekki. Gagnkynhneigt fólk hefur ekki óskað eftir slíku uppnefni. Að setja fornafn transhreyfingarinnar framan við konu eða karl til ,,eyrnamerkja“ eða ,,uppnefna“ eftir hugmyndafræði þeirra er óboðlegt. Bæði fyrir börn og fullorðna. Hvað þá í námsefni ætlað börnum á miðstigi grunnskóla.

Kyneinkenni

Á bls. 71 er talað um að ekki fæðist allir með sömu kyneinkenni. Sennilega átt við intersex hér sem er mjög sjaldgæfur kvilli. Samt sem áður en í flestum tilfellum hægt að greina hvort kynið sé ríkjandi. Hvergi er talað um að sú prósentutala sé svo lág miðað við mannfjölda að það heyri til undantekninga. Umhugsunarvert!

Margt á bls. 71 þarf að athuga að mínu mati og er Menntamálastofnun til skammar að leggja námsefnið fram fyrir börn á miðstigi. Verra ef kennarar nota þetta efni.

Á bls. 73 er í fyrsta skipti talað um gagnkynhneigt fólk og það í tengslum við hinsegin hugtakið. Verulega einkennileg framsetning. Fjöldi gagnkynhneigðra er í miklum meirihluta, sennilega 97%- 99% þjóðarinnar.

Verkefni í bókinni

Á bls. 76 undir liðnum verkefni eiga nemendur að kynna sér síðu Samtaka 78, kynna sér hinsegin félagsmiðstöð o.s.frv. Nemendur eiga að lýsa í stuttu máli hvaða málefnum samtökin vinna að. Verkefnið stingur í stúf. Hvergi í verkefnunum á nemandi að kynna sér félagsmiðstöðina sem er í nágrenni við skólann og ætlað öllum. Ljóst að trans-hugmyndafræðin hefur náð yfirtökum í námsbókum barna.

Hvergi eiga nemendur að fara inn á heimasíður hagsmuna- eða mannréttindasamtaka í verkefnavinnunni. Meira að segja þegar er talað um andleg veikindi er nemendum ekki bent á um heimasíðu Geðverndar eða kynna sér starfsemi þeirra. Ekki er börnum bent á samtökin ,,Okkar heimur“ sem er fyrir börn sem eiga foreldra sem glíma við geðræn vandmál. Samt líða fleiri börn andlega vegna geðsjúkdóma foreldra en ónot við eigið kyn.

Þessi ofuráhersla á Samtökin 78 er að mínu mati ekkert nema áróður á grunnskólabörn. Það ber að fjarlægja.

Annað sem er mjög eftirtektarvert í námsefninu er að orðið stelpa og strákur koma einu sinni fyrir. Það er gert að yfirlögðu ráði, því transhreyfingin vill þau orð út úr orðaforða barna og fullorðinni. Slæm þróun svo ekki sé dýpra í árina tekið.

Námsefni í skólum landsins

Ég hefði haldið að Menntasmálastofnunni héldi sig við staðreyndir, eins og líffræðina, þegar námsefni er gefið út. Við vitum að á tímum falsfrétta má ljúga í fjölmiðlum. Má það líka í skólabókum? Hefði haldið ekki. Ég undrast mest andvaraleysi kennarastéttarinnar gagnvart þessum rangfærslum. Eru menn tilbúnir að fara með staðlausa stafi í kennslu án þess að nokkur vísindaleg vitneskja og þekking liggi að baki. Við viljum gagnreyndar aðferðir í læsi, tungumálakennslu, stærðfræði o.fl. fögum. Við viljum gagnreyndar aðferðir og staðreyndir í kennslu. Þegar kemur að ákveðnum hluta kynfræðslu má hugurinn leiða kennara, og fræðsluaðila sem sveitarfélögin ráða, um víðan völl og hann flutt falsfréttir í kennslustofunni.

Hinsegin fræðsla

Hinsegin fræðsla er hugmyndafræði. Þegar maður þrífst ekki í eigin líkama er það af því hugurinn segir svo, ekki líkaminn. Sama ef maður vill ekki vera stelpa en strákur og öfugt. Líkamann segir fólki þetta ekki. Ónot gagnvart eigin kyni myndast í heilanum, hugurinn fer á flakk. Það er líka í góðu lagi. Því ber ekki að rugla við líffræðina og enn síður að búa til kyn sem eru ekki til.

Þegar hugurinn fer á flakk er gott að tala við einhvern um málið. Foreldrar ættu að vera þeir fyrstu, síðan sálfræðingur. Hlutlaus aðili, ekki aðgerðarsinni. Hugarflakkið er nauðsynlegt að skilja, af hverju og hvað sé hægt að gera til að stilla til friðar í heilanum. Mikilvægt er að börn sem svo er komið fyrir sættist við sig og hugsanir sínar með aðstoð sálfræðinga.

Bókin, Ég og sjálfsmyndin, eins og margar aðrar um kynfræðslu er búin til og lesin yfir af þeim sem aðhyllast trans-hugmyndafræðina. Við bjóðum hættunni heim og menntamálayfirvöldum ber að stoppa framleiðslu á efninu þar sem hugmyndafræðin, sem fáir aðhyllast, litar allt námsefnið.

Varla þarf að nefna veggspjöldin, fánana og transorðin sem prýða veggi margra skóla og eru vafasöm frá mörgum hliðum séð. Margir myndu kalla slíkt áróður.

Kennarar í Noregi deila áhyggjum mínum og hafa skrifað greinar um málið í fjölmiðlum þar í landi. Hér virðist um heimsfaraldur að ræða og enginn ætlar sér að stoppa. Er ekki til þríeyki í málaflokknum sem vinnur gegn þessum faraldri?

Hér má sjá námsefnið.

Trans brandarinn er nýja Mohammed teiknimyndin

Hinn minnst umdeildi brandari í lífi Monty Python af Brian (1979) er í dag orðinn umdeildastur. Grínistinn John Cleese stendur enn fast á sínu en er undir þrýstingi um að klippa atriði úr leiksýningunni burt því sá tími er liðinn að hægt sé að grínast með að karlmenn geti ekki eignast börn, segir Anne Sophie í blaðagrein sem ég þýddi lauslega.

Í myndinni segir sögupersónan Stan, að hann vilji láta kalla sig Loretta og fæða eigin börn og þegar hinar sögupersónurnar benda honum á að það sé líffræðilega ekki hægt segir hann ,,Hættið að kúga mig.” Sjá myndbrotið hér.

Það sem var fyndið fyrir 40 árum er ekki fyndið í dag. Ekki nóg með að það sé ekki fyndið heldur í raun hættulegt fyrir frama fólks, orðspori og geðheilsu. Hugsið ykkur hatursbomburnar sem J.K.Rowling fékk þegar hún leyfði sér að halda fram að líffræðileg kynin eru tvö. Hugsið ykkur hvernig prófessor Kathleen Stock var hrakin frá Háskólanum í Sussex eftir að hafa haldið fram, að við fæðumst annað hvort kona eða karl og búningsherbergi fyrir konur eigi ekki að vera opin karlmönnum sem skilgreina sig sem konu.

Í LGBT+ stafrófinu í dag er t afdrifaríkast og á örfáum árum hafa umræður um kynvitund og transhugmyndafræði orðið eldfimar. Köfum í nokkrar þeirra.

Fyrir nokkrum vikum tók ég þátt í umræðu þar sem meðal annars var rætt um hvort opinberir starfsmenn ættu að setja persónufornöfn sín í undirskrift tölvupósts, þ.e. hvort hann/hann, hún/hún eða þau/þau ættu að vera við hliðina á titli eins og bókavörður. Starfsmannahópurinn klofnaði. Það kom ekki á óvart að kynslóðabil kom fram: þeir sem eldri eru sáu ekki mikilvægi þess að flagga kynvitund sinni í tengslum við vinnu sína. Aftur á móti hafði yngra fólkið ekkert á móti því og sé maður á Linkedin muntu sjá að fornöfnin ryðja sér til rúms.

Ef spurt er af hverju er þetta nauðsynlegt mætir maður um leið ásökunum um að vera forréttindablindur, umhyggjuleysi fyrir minnihlutahópum, sem vilja ekki láta kalla sig minnihlutahóp þó sé um að ræða lítill minnihluta. Meirihlutinn á að gangast undir kröfu minnihluta um sérstök fornöfn þó auðvelt sé að semja um það á vinnustaðnum að kalla viðkomandi fornöfnum transhreyfingarinnar óski hann þess.

Stærra vandamál blasir hins vegar við þegar við spyrjum hvað með transfólk í íþróttum, þar sem karlmenn sem hafa skipt um kyn keppir á móti konum þrátt fyrir augljóslega mun á styrk. Hvað gerum við í kynskiptum búningsklefum í sundhöllum eða fangelsum þar sem dæmdir nauðgarar geta skipt lagalega um kyn og farið fram á að afplána í kvennafangelsi.

Af hverju erum við komin þangað? Kannski af því margir telja að trans málaflokkurinn sé nútíma útgáfa af málefnum samkynhneigðra, kvenna og borgararéttinda. Menn vilja ekki vera röngu megin við línuna.

Stærsta vandamálið í umræðunni er um börn og unglinga sem óska eftir kynskiptum og ástæðan er þessi. Ef maður þolir ekki 40 ára gamlan brandara um Loretta eða rökræðu um notkun persónufornafna án ásakana um tillitsleysi og vanvirðingu fyrir jafnrétti, hvernig getum við rætt eitthvað jafn flókið og viðkvæmt og upplifun ungs fólks með kynama? Í umræðunni undanfarin ár hefur komið fram að hver sá sem nefnir ókostina eða lýsir áhyggjum af því að vera trans; Sá sem dirfist að krefjast staðreynda líffærafræðinnar er í hættu á að vera stimplaður sem hatursfullur og transfóbískur.

Afleiðingin verður, enginn sem ekki er trans þegir eða kinkar kolli. Nema þeir séu tilbúnir til að setja orðspor sitt og fram í hættu.

Fyrrnefnd Kathleen Stock var boðin til Oxford háskóla til að halda ræðu en margir nemendur fengu svo illt fyrir hjartað að stjórn skólans varð að bjóða þeim sálfræðihjálp. Áður höfðu menn aflýst fyrirlestri J.K. Rowling og Jordan B. Peterson eftir fjölda mótmæli svo það er jákvætt að nú hafi menn ákveðið að leyfa tjáningarfrelsinu að blómstra í stað þess að hlusta á hóp af móðguðum nemendum.

HIÐ GAGNSTÆÐA er raunin með leikrænu útgáfuna af Life of Brian, þar sem áhugalaus Loretta senan er skyndilega í sviðsljósinu og þykir hin mesta hörmung. Einhver gæti móðgast þó maður hafi áður verið frjálslyndur. Gæti það sama átt við um kristna menn sem fannst kannski Jesú skopstælingin ekki fyndin, en nú er komið annað hljóð í strokkinn. Trans brandarar eru hinir nýju Mohammed teiknimyndirnar.

En af hverju erum við komin hingað? Kannski af því of margir halda að transmálaflokkurinn sé ný útgáfa af rétti samkynhneigðra, kvenna og borgarlegra réttindum. Einn daginn verður litið á þá sem klappa ekki gagnrýnislaust fyrir öllum aðgerðum þessarar hreyfingar og breytingum á tungumálinu með jafn illu auga og gert er í dag.

Maður er ekki transfóbískur þó því sé haldið fram að transfólk, eins og allir aðrir, geri orðið fyrir háði eða vegna þess að þú tengist  mjög fámennum hópi með tvíræð kynfæri, því hinir fæðast karl eða kona.

Það er - eins og lýst er í nýlegri grein í blaðinu – líffærafræðileg staðreynd að kynin eru tvö og að virtur prófessor verði fyrir stöðugum ógnunum við að koma því á framfæri er áhyggjuefni.

Við sjáum aftur og aftur, líka í Danmörku, að lítill en aðgangsharður hópur reynir að yfirtaka umræðuna og brjóta niður hefð frjálsrar, gagnrýnnar hugsunar í æðri menntunarstofnunum. Geðveikin er að þeir sjálfir telja sig tákn umburðarlyndis, göfugir og baráttufólk fyrir jafnrétti. Hins vegar er málflutningurinn, jöfn réttindi fyrir þá sem þeim líkar við.

Martin Luther King sá fyrir sér að einn daginn myndi fólk skilgreina sig vegna persónueinkenna sinna, ekki kyni, kynþætti eða húðlit. Þróunin hefur farið í öfuga átt og aldrei áður í sögunni höfum við virkilega óskað þess að sjá sólina rísa sunnan við nafla.

Baráttunni fyrir jafnrétti er nú stjórnað af mesta sjónarspil sögunnar segi Anne Sophia.

 

Höfundur greinarinnar er: Anne Sophia Hermansen

(f. 1972) er kulturkommentator og magister i litteraturhistorie med supplerende fag i filosofi og idéhistorie. Hun skriver om litteratur, tidsånd, dannelse, eksistens og kulturhistorie. Har desuden bidraget til en række antologier og er bestyrelsesmedlem samt foredragsholder.

Refsiréttarnefnd bjargar kennurum undan hengingarólinni,

sama má segja um sálfræðinga, heilbrigðisstarfsmenn, foreldra og aðra sem vinna með börnum. Bælingarfrumvarp Hönnu Katrínar, transdrottningar, er ekki þingtækt og fór ekki í gegnum þingið. Mikil hamingja með það.

Með bælingarfrumvarpinu ætlaði Hanna Katrín og fylgisveinar að setja snöruna um háls þeirra stétta sem vinna með börn. Það hefði dugað að barn kæmi heim úr skólanum, eftir transfræðslu, og sagt ætla að vera hitt kynið. Látið öllum illum látum við foreldrar sína. Hefði það ekki dugað gæti barnið kært foreldrið fyrir að hundsa vilja sinn og óskir. Foreldrar sem færu með barnið til sálfræðings sem kæmist að sömu niðurstöðu og foreldrar að þetta sé tímabundin sveifla og þarf ekki frekari aðgerða gæti líka verið kærður af barninu. Sálfræðingurinn hefði lent í snörunni.

Sama með kennara í svipaðri stöðu, hert hefi verið á snörunni.

Kennarasamband Íslands sá ekki ástæðu til að senda inn umsögn þó kennarar gætu lent í snörunni. Formaður KÍ er of upptekin að hvetja transhreyfinguna að hann hugar ekki að eigin félagsmönnum eins og raun ber vitni vegna frumvarpsins. Eins og refsiréttarnefnd segir ,,...undir geti fallið ýmsar fagstéttir.“

Hanna Katrín ætlaði með frumvarpinu að tryggja transvæðingu barna eins og hún gerist verst, t.d. í skólum í Bretlandi.

Samtökin 78 boðuðu nýverði á foreldrafundi að þau myndu nota Farsældarlögin til að búa til mál á hendur foreldrum sem hindruðu vilja barna sinna. Alveg skýrt á hvaða línu þau eru, transvæðing. Barnamálaráðherra þarf að grípa inn í og breyta frumvarpinu þannig að þau verði ekki misnotuð af transsamtökunum.

Refsiréttarnefnd sá í gegnum frumvarp Hönnu Katrínar og það stoppað. Kennarastéttin getur þakkað þeim það.

Lesa má m.a. þetta:

Refsiréttarnefnd bendir á hinn bóginn á að í frumvarpinu er ekki vikið að eðli eða umfangi bælingarmeðferða hér á landi og verður því ekki að mati nefndarinnar séð, að svo komnu máli, að refsiábyrgð, eins og hún er útfærð í frumvarpinu, sé nauðsynleg eða farsælasta aðferðin við veita þá verdd sem að er stefnt. Í því sambandi er þess sérstaklega að geta að heilbrigðis-, barnaverndar- og félagsmálayfirvöld virðast hafa haft takmarkaða eða enga aðkomu að undirbúningi frumvarpsins eða fagfélög einstakra starfsstétta.

Sem dæmi um slíkar meðferðir sem í greinargerð nefndar samtalsmeðferðir og einnig inngripsmeiri meðferðir eins og rafstuðsmeðferðir, dáleiðsla og uppskurður á heila. Aðrar meðferðir, sem að áliti refsiréttarnefndar gætu hér komið til athugunar, en sálfræðimeðferðir, læknismeðferðir og trúarlegar meðferðir. Ef ætlunin er að hugtakið „meðferð“ sé skilið á svo víðtækan hátt að hvers kyns meðferðir falli þar undir væri æskilegt að það kæmi skýrt fram í frumvarpinu en jafnframt fjallað um hvaða háttsemi félli ekki þar undir.

Í öðru lagi gerir frumvarpið ráð fyrir víðtækri refsiábyrgð í núverandi mynd, sbr. orðalagið „Hver sem með ...“. Ljóst virðist að þar undir geti fallið ýmsar fagstéttir en æskilegt væri að frumvarpið væri skýrara um ábyrgð foreldra/forsjáraðila í þessu sambandi og undir hvaða kringumstæðum refsiábyrgð þessara aðila gæti mögulega stofnast.

Umsögnin

Konur sem heita Edda Falak, Hanna Björg Vilhjálmsdóttir, Þórhildur Gyða Arnardóttir,

og fleiri og fleiri segir Sigurður. Ég leyfi pistli hans að eiga bloggsíðuna í dag enda tilefnið þarft. Sigurður skrifar og Fréttin.is birtir á sínum tíma, pistillinn var skrifaður 2021 og ábyggilega ekki af tilefnislausu. Nú þegar riddarar transhreyfingarnar eru uppteknir við að svipta fólki lífsviðurværinu er vert að rifja pistilinn upp.

Sigurður G. Guðjónsson hæstaréttarlögmaður setti fram áhugaverðan pistil á Facebook síðu sína í morgun um útilokunarmenningu nokkurra aktivistahópa kvenna sem ber yfirskriftina Hverjum verður slátrað næst?

Pistilinn má lesa hér:

Konur sem heita Edda Falak, Hanna Björg Vilhjálmsdóttir, Þórhildur Gyða Arnardóttir, Jóhanna Ýr Jónsdóttir, Þórunn Björk, Tara Margrét Vilhjálmsdóttir, Ólöf Tara, Tanja M. Ísafjörð Magnúsdóttir, Þórhildur Tori Arnarsdóttir, Guðrún Erla Hafsteinsdóttir, Salka Sigmars, Olga Björt Þórðardóttir, Ragnheiður Aradóttir, Sjöfn Friðriksdóttir, Bryndís Anna Ó. Sigurgeirsdóttir, Heiðrún Arna, Díana B Katrín, Brynhildur Yrsa, Gyða Einarsdóttir, Guðbjörg Ýr Valkyrja Guðbjargardóttir, Eyrún Eva Gunnarsdóttir, Áslaug Adda Maríusdóttir, Sigrún Antonsdóttir, Kolbrún Erna Pétursdóttir, Arndís Jónasdóttir, Birta Björnsdóttir, Heiðrún Hauksdóttir, Jóna Júlíusdóttir, Hulda Hrund Höskuldsdóttir, Auður Ösp Hlíðdal Magnúsdóttir, Drífa Jónasdóttir, Sif Traustadóttir, Bylgja Júlíusdóttir, Katrín Stefanía Klemenzardóttir, Olga Björt Þórarinsdóttir, Alfa Jóhannsdóttir, Aníta Lára Ólafsdóttir, Birna Eik Benediktsdóttir, Rakel Steinberg Sölvadóttir, Helga Ben, Halldóra Kristín Pétursdóttir, Sigrún Sól Ólafsdóttir, Matthildur G. Björk Einarsdóttir, Hulda B Hákonardóttir, Tinna Haraldsdóttir, Alexandra Rós Jóhannesdóttir, Kristjana Mjöll Jónsdóttir Hjörvar, Auður Lilja, Fríða Rós Valdimarsdóttir, Hildigunnur Rúnarsdóttir, Elfa Jóns, Freydís Dögg Steindórsdóttir, Kristín Vilhjálmsdóttir, Kristin Elfa Guðnadóttir, Erla Einarsdóttir og Pálína Helga Þórarinsdóttir, eiga það sameiginlegt að vera ötular á samfélagsmiðlum í nafni baráttu gegn því sem þær kalla ,,nauðgunarmenning”.

Hugtakið nauðgunarmenning hafa valkyrjur þessar ekki skilgreint, enda henta merkingar orða eða skilgreiningar hugtaka illa málstað þeirra og baráttuaðferðum. Þar helgar tilgangurinn alltaf meðalið.

Einhverjar þessara kvenna tilheyra misformlegum samtökum eða hópum, eins og Öfgum, Bleika fílnum og Aktívisma gegn nauðgunarmenningu.

Þegar litið er yfir þá slóð sem baráttukonurnar skilja eftir sig á samfélagsmiðlum bæði í opnum og lokuðum hópum vekja aðferðir þeirra og atlögur gegn einstökum mönnum óhug.

Með skipulögðum hætti er komið á framfæri fullyrðingum um að nafngreindir karlmenn séu ofbeldismenn og nauðgarar, þó ekkert liggi þar að baki, engin kæra, enginn dómur, ekkert. Hvíslið á netinu á að duga til að slaufa þeim, útskúfa og koma í veg fyrir að þeir hafi í sig og á.

Konur þessar veigra sér ekki við að hvetja til viðskiptabanns gegn einstaklingum og fyrirtækjum einstaklinga sem þær merkja sem ofbeldismenn og nauðgara.

Þannig hefur nú um nokkra hríð markmiðið verið að ganga frá litlu fyrirtæki manns sem kallaður er nauðgari og ofbeldismaður. Gefum Sölku Sigmars orðið í þeirri baráttu ,,Getum við látið vefjuna fara á hausin plís”. Undir þetta er tekið af öðrum og bætt um betur og eitt meintra fórnarlamba látið koma fram hjá Eddu Falak til að draga upp sem dekksta mynd.

Engu skiptir fyrir umræðuna þó fórnarlömb ofstækiskvenna þessara hafi verið sýknuð af öllum sökum.

Egill Einarsson sem mátti þola skipulagða atlögu af hálfu Bleika fílsins sumarið 2013 er enn eitur í beinum einhverra þessara kvennahópa. Má meðal annars sjá ummæli um hann í færslu Þórunnar Bjarkar frá 6. maí á þessu ári. Erla Einarsdóttir spyr en með Gillz ….. mér datt í hug að skrifa upp memes með ógeðslegum setningum, nota endilega líka gay hatur, rasisma, fitufordóma o.fl. sem hann hefur látið frá sér og getur ekki löglega svarið af sér og birta með hashtöggum # flott fyrirmynd. Thuridur Ósk Gunnarsdóttur finnst Erla algjör nagli.

Ekki létti það brúnir Kristínar Elfu Guðnadóttur og Tönju Ísafjörð þegar Gísli Marteinn bauð Steinunni Ólínu í auglýsingaþátt sinn á RÚV til að kynna nýja bíómynd þar sem Egill Einarsson leikur. Þær taka saman tal um Gísla Martein sem fær þá einkum að vera súper viðkunnanlegur og kunni að segja það sem hentar og hann sé til í kaffispjall í desember. Hann fær þá einkum að vera meira ,,woke” en flestir á hans reki. Rétt er þó talið að vera á varðbergi gagnvart Gísla Marteini þar sem hann spili sig einfaldari en hann er.

Hvort þessi orðræða Tönju og Kristínar Elfu um samskipti og væntanlegt kaffispjall með Gísla Marteini er rétt veit enginn. Getur þess vegna verið uppspuni eins flest sem kemur fram í orðræðu kvennanna á samfélagsmiðlum. Fjöðrin verður í hópum þeirra ekki að hænu heldur hænsabúi þar sem hávaðinn og fyrirferðin eru jafngild sannleikanum.

Siðferði kvennanna og sannleiksást virðist á lágu plani; reyndar mjög lágu plani. Leyfi einhver sér að efast um róg og illmælgi þeirra skal gengið frá honum með níði, aðdróttunum og hreinum óþverraskap, sem sennilega má flokka sem andlegt ofbeldi.

Ragnheiður Aradóttir aktivisti gegn nauðgunarmenningu sagði í færslu 11. janúar 2019 að litlu hlutirnir skiptu máli. ,,Minn eigin litli aktívismi er að ég borga áskrift til Stundarinnar. Ég fékk í gegn að það sé ekki verslað við Henson hjá vinnunni. Ég borða ekki á Gló. Bækur frá Óðinsauga ekki keyptar. Eruð þið með fleiri svona litla hluti sem þið gerið ? @ Sjöfn Friðriks svarar ,,Vefjan!!

Enginn veit hver er næstur, ef marka má færslu Birnu Eikar Benediktsdóttur frá 8. maí 2021, þar sem segir ,, leið til þess að hvísla að mörgum í einu getur verið að búa til færslu hér í þessum hópi sem inniheldur ekkert nema nafn þess sem hvísla á um þannig eru engar ásakanir í gangi eða neitt, bara nafni póstað. Hvað segið þið um þetta baráttu systur ?” Svo byrja nafngreiningar sem ekki verða hafðar eftir hér.

Hafandi skoðað þann óþverraskap sem virðist mega rekja til framangreindra kvenna á samfélagsmiðlum og víðar get ég tekið undir þá spurningu Hildigunnar Rúnarsdóttur sem er virk í spjalli ,,ætli siðblindingjar viðurkenni einhvern tímann ( fyrir sjálfum sér eða öðrum) siðblinduna ?

Mér er ljóst að konurnar njóta tjáningarfrelsis. Tjáningarfrelsi þeirra eru hins vegar sett mörk af reglum um friðhelgi einkalífs. Friðhelgi einkalífs ber konum þessum að virða vilji þær vera samkvæmar sjálfum sér í baráttunni fyrir betri heimi. Sú virðist ekki reyndin.

Persónuvernd hlýtur að skoða hvort að hópar eins og Bleiki fíllinn, Öfgar, og Aktívistar gegn nauðgunarmenningu eða einstakir meðlimir þeirra stundi ólögmæta vinnslu persónuupplýsinga.

Vonandi fer ofbeldi af hálfu þessar kvenna að ljúka. Þeim er ekki treystandi. Síst af öllu til nokkurra góðra verka.

Styttan af manni með barn á brjósti er draumur barnaníðings

Karlmaður getur ekki annað en fengið persónulega ánægju af að barn sleikir geirvörtuna hans. Þess vegna sýnir safnið Kyn hvað barnaníðingi dreymir um, skrifar listamaðurinn Suste Bonnén.

List þarf ekki endilega að vera eitthvað. List á ekki að skapa umræðar en list getur skapað umræður. Eins og fréttapistlar, félagslegt frumkvöðlastarf, forsíða á Ekstra Bladet og nú 3.5 metra há stytta gerir í dag. Styttan er af karlmanni sem gefur brjóst og er til sýnis á Kyn safninu í Árósum. Umræðan sést á samfélagsmiðlum blaðanna og minni eigin snjáldursíðu, þar sem ég fordæmi að draumur barnaníðinga sé myndgerður.

Auðvitað vill enginn tengjast orðinu barnaníðingur. Þó svo að um 70-120.000 manns í Danmörku hafa tilhneigingu til barnaníðs viljum helst loka augunum fyrir að þessi einhliða ástarjátning er til.

Hægt er fordæma sjúkdóma eða sýna sjúklingum umhyggju en að endurskýra kynferðislegar athafnir, sem þetta er í mínum augum, þegar fullorðinn karlmaður lætur saklaust barn sleikja geirvörtuna og kalla gjörninginn ,, nærveru, blíðu og umhyggju gagnvart nýju lífi," er hættuleg endurritun af raunveruleikanum.

Fyrir Agape er barnaníð ekki draumur? Fullorðinn nakinn maður, sem nýtur þess að leggja lítið barn upp að geirvörtunum þannig að það geti sleikt þær er frá mínum bæjardyrum séð myndmál af því sem barnaníðing dreymir um.

Það er ekkert rangt við að hafa barnaníðs drauma og það er ekkert rangt við að beina hugmyndaflugi sínu þangað en samt sem áður finnst mér glæpsamlegt að segja orðið sem kom upp í hugann þegar ég sá styttuna.

Þegar öllu er á botninn hvolft er það ekki nákvæmlega það sem barnaníðingar segja þegar þeim finnst þeir sýna ástúð með því að fara í náin sambönd við útvöldu börnin sem þeir komast í nálægð við?

Þegar Aske Kreilgaard útskýrir af hverju styttan heiti Agape, það fyrir gríska ást, þá sperri ég eyru og voga mér að opna auga. Auðvitað túlkar styttan barnaníðings verk gagnvart litlu barni með því að láta það sleikja geirvörtuna.

Geirvartan er aðalmálið. Bæði hjá konum og körlum er það sérstakt svæði. Fyrir mig var brjóstagjöf ákaflega náin, einnig sársaukafull, þroskandi og stundum lostafull athöfn sem olli því að legið dróst saman, eins og náttúran hefur svo skynsamlega komið því fyrir. Á sama tíma voru börnin nærð á sem eðlilegastan hátt. Það var mikil ánægja fyrir móður, reynsla sem karlmenn munu aldrei upplifa

Munurinn sem er á karli og konu sést líka hér. Móðirin uppfyllir þarfir barnsins en karlinn eigin þörfum. Ég sé ekki að leikið sé með kynhlutverkin eins og margir aðrir sjá. Ég sé lítið barn misnotað og karlmann að leika með eigin þarfir. Þess vegna finnst mér það truflandi að bæði kynin og áhorfendur mæri skilaboðin: fullorðinn maður getur gert hvað sem hann vill með lítið barn, svo framarlega sem við köllum það Agape.

Höfundur greinarinnar er: Suste Bonnén er billedhugger, fotograf og forfatter. Lausleg þýðing er mín.

Styttuna má sjá í greininni.

 

Velkomin í skautaða fávitasamfélagið

Ef allir vinnandi menn láta vera með að tjá sig um trans, innflytjendur og bólusetningar (til að nefna þrennt sem brennur á fólki) fær það alvarlegar afleiðingar fyrir samfélagið og pólitíkina.

Ætli vinnuveitandi minn fái áhyggjufulla tilkynningu þegar textinn hefur verið birtur í blaðinu?

Ég skrifa um transhreyfinguna. Og þar á bæ hafa menn stundað að hóta fólki til þöggunar með því að hafa samband við vinnuveitendur þeirra segir Elin Ørjasæter en færslan er lausleg þýðing á grein sem hún skrifaði.

TV 2 hefur skrifað um hvernig sumir í transhreyfingunni hafa kerfisbundið samband við vinnuveitendur fólks sem tjáir sig á gagnrýninn hátt um trans á samfélagsmiðlum. Kennarinn Sonia Arisland gagnrýndi möguleikann á að breyta löglegu kyni við 16 ára aldur.

Þá fékk skólastjóri skólans sem hún starfar við tölvupóst um að það ætti að segja Soniu upp (eða segja henni upp, þ.e. reka hana á dögunum!) því viðhorf hennar hefur skaðleg áhrif á nemendur.

Mér finnst það öfgar sem transhreyfingin stendur fyrir eins og að kynin séu mörg. Ég sem almennur lýðræðislegur borgari fagna allri umræðu, þar á meðal póstum frá reiðum lesendum sem halda að ég sé kú-kú.

En sá hluti transhreyfingarinnar tekur ekki umræðuna. Í staðinn hafa þeir samband við atvinnurekendur fólks til að kúga það til þöggunar.

Getur fengið alvarlega samfélagspólitískar afleiðingar

Vinnuveitandi Sonia Arisland, skólastjórinn í skólanum sem hún vinnur við, hafði bein í nefinu þegar hún sýndi að Sonia hefði fullt og óskorðað tjáningarfrelsi.

Vinnuveitandi annarrar konu sögðu henni upp eftir álíka upphlaup. Vogels hafði annars konar starf sem gæti haft áhrif í réttarsalnum í Bergen fyrir páska. Þegar þetta er skrifað er beðið eftir dómi sem mun koma á vordögum (Innskot, Vogel vann málið).

Tjáningarfrelsiskaflinn (NOU 2022:9) fjallar um tjáningarfrelsi tengt atvinnu og vinnuskilyrðum.

Þar stendur: ,,Tjáningarfrelsi starfsmanna hefur sterka réttarvernd. Vandamálið er æfingin. Raunverulegt tjáningarfrelsi mótast af miklu meira en löggjöf. Viðhorf, viðmið og venjur sem ráða ríkjum á vettvangi eða í geira hefur einnig áhrif á það sem einstaklingar kjósa að tjá sig um opinberlega.”

Þá bendir NOU á að þróunin fari í raun í ranga átt. Starfsmenn eru varkárari en áður að tjá sig, þeir óttast að tjá sig utan vinnu geta valdi vanda í vinnunni (hægt að lesa meira í kafla 15 í skýrslunni, mæli með því!).

Ef transmálefnin eru aldrei á dagskrá hjá vinnandi fólki mun trans-lestin halda áfram á nokkurs fullorðins í rýminu.

Trans-lestin er hugtak sem ég fékk hjá Kjetil Rolness, sem ræddi um transhreyfinguna í Kvöldblaðinu á páskadag.

Rolaness er verktaki með góða innsýn, en hann hefur sem betur fer ekki atvinnurekanda sem aðgerðarsinnar geta hrætt.

Ef allir vinnandi menn láta vera með að tjá sig um trans, innflytjendur og bólusetningar (til að nefna þrennt sem brennur á fólki) fær það alvarlegar afleiðingar fyrir samfélagið og pólitíkina.

Þá verða umræður um málaflokkana í höndum aðgerðasinna annars vegar og hins vegar fólks með öruggar tekjur.

Velkomin í skautaða fávitasamfélagið, þar sem reiðir aktívistar rífast við biturt nettröll á eftirlaunum.

Greinina má lesa hér.

Höfundur greinarinnar er: Elin Ørjasæter er dosent i HR og arbeidsliv ved Høyskolen Kristiania, og har skrevet en rekke bøker om personalledelse og arbeidsrett. Hun har tidligere skrevet i Aftenposten, Morgenbladet og E24. Ørjasæter er aktiv som foredragsholder og har hatt en rekke opptredener i NRK og TV2, så vel i debatt og nyhetsprogram som i reality og underholdning.

Til er margs konar kynvitund, en bara tvö líffræðileg kyn. Þeim er ekki úthlutað við fæðingu, þau verða til við getnað.

Í helgarbaðinu skrifaði Leny Malacinski að hún væri kona. Hún undraðist að heilbrigðisyfirvöld gætu skilgreint kyn eitthvað sem væri úthlutað við fæðingu. Þessi undrun og misskilningur, m.a. hjá heilbrigðisyfirvöldum er háréttur hjá henni segir Lasse.

Hún bendir sömuleiðis á þversögnina þegar fólk segir að kyn sé félagslegt, en samt sé farið fram á kynleiðréttingu af sama fólkinu, með lyfjum eða skurðaðgerðum. Sama fólkið telur meðferð nauðsynlega vegna kynáttunar, ónot með eigið kyn.

En rök Malacinskis halda ekki vatni. Sem sérfræðingur í barna- og unglingageðlækningum lít ég á hugmyndir hennar um að maður geti ,,fæðst í röngum líkama" einföld. Skilningurinn á fyrirbærinu er tvíþættur, kynvitund og transhugmyndafræði. Skilningur sem að mínu mati hefur líklega haft alvarlegar afleiðingar fyrir sum börn og ungmenni.

Það eru bara tvö líffræðileg kyn. Þetta er velþekkt, vísindaleg staðreynd og er viðurkennd af öllum lífvísindum, þar á meðal læknavísindunum. Kyn er ekki eitthvað sem er deilt út við fæðingu, heldur ákvarðast við getnað, það vil segja samruna eggs og sæðis, hvort sæðið ber X eða Y litninga. Arfgerðin er óyggjandi þ.e.a.s. hvort þú ert líffræðileg kona (XX) eða karlmaður (XY).

Hver einasta fruma í líkamanum ber þessa kóðun og er afgerandi fyrir þróun líffærana, m.a. líffærin sem framleiða annað tveggja, egg (kona) eða sæði (karlmaður). Þetta er augljóst fyrir öll spendýr og hefur verið undanfarin 200 milljón ár. Líffræðilegt kyn er þannig ótvírætt.

Sumir nota tilvist truflana eða breytileika í líffræðilegum kynþroska (DSD) á erfðafræðilegum, hormóna- eða líffærafræðilegum grunni sem rök fyrir því að líffræðileg kyn séu ekki tvö, þ.e. að um intersex sé að ræða. DSD nær yfir margs konar aðstæður án skýrt skilgreindrar afmörkunar og í langflestum tilfellum væri samt hægt að flokka einstaklinginn af öðru kyninu.

Kynáttun er aftur á móti flóknara fyrirbæri og enn sem komið er finnast ekki vísindalegar skýringar á því. Þetta er flókið líf-sálfræðilegt fyrirbæri sem fjallar aldrei um líffræðilegt kyn. Líffræðilega kynið hefur áhrif á kynvitundina en kynvitundin getur ekki haft áhrif á líffræðilega kynið. Líta ber á kynvitund sem þróunarferli sem gengur út frá líffræðilega kyninu en sem upp að vissu marki mótast og festist í sessi í gegnum barnæskuna og unglingsárin í sál- og félagslegu samhengi.

Það er rétt að fóstrið verði fyrir áhrifum hormóna á meðgöngunni og í mismiklu mæli. Auk þess virðist vera kynbundinn munur á þroska heilans. Þetta er skýring á skapgerð, ákveðnum persónueinkennum og kynhneigð. Þú getur verið kvenkyns með karlkyns hegðun, en þetta er náttúrulegt afbrigði og þýðir ekki að fólk sé fast í röngum líkama.

Hins vegar er það einmitt hið síðarnefnda sem margir nota og sérstaklega ungt fólk. Á yfirborðinu má segja að kynvitund geti verið óendanleg þar sem hún eru byggð á eða ruglað sama við hverfular huglægar tilfinningar og þörf fyrir sjálfsgreiningu sem félagslegt fyrirbæri meðal ungs fólks.

Á sama tíma viðurkenni ég að sumt fólk þjáist af vanlíðan með eigið kyn og að það þarf augljóslega rétta hjálp. Kynhneigð er líffræðileg en til eru ódæmigerðari kyneinkenni og ekki er hægt að flokka þetta tvennt sem sams konar fyrirbæri.

Þessi svokölluð kynbundna nálgum við meðferð vanlíðunar við eigið kyn byggist á einfaldri tvískiptri kenningu um að vanlíðan stafi að miklu leyti af meðfæddu ,,innra ekta” kyni og að viðkomandi hafi fæðst í röngum líkama. Þetta hefur m.a. leitt til þeirrar skoðunar að besta meðferðarformið sé í grunninn byggð á læknisfræðilegu inngripi og/eða skurðaðgerð.

En aftur á móti er það þekkt að margar ástæður geta verið fyrir ónotum með eigin líkama, ástæður sem þarf að greina á milli. Það getur verið undirliggjandi geðrænir kvillar, áföll, tímabundið ástand eða ókynþroska tjáning sem sýnir sig síðar að vera samkynhneigð.

Sérstaklega hjá börnum og unglingum sem eru á þroskaskeiðinu er erfitt að slá föstu hvað veldur kynáttunarvanda og maður þarf að vera varkár að nota læknisfræðileg úrræði þar sem enn er um að ræða tilraunir og mikil hætta á aukaverkunum án tryggingar fyrir jákvæðri niðurstöðu. Þegar kemur að börnum og unglingum á því aðeins að beita sálfræðilegri og heildrænni nálgun.

Það er ekki þar með sagt að meðhöndlun með lyfjum og skurðaðgerðir geti ekki verið í einhverjum tilfellum réttlætanlegt fyrir fullorðið fólk, þó ég mæli með því sem síðasta möguleikann. Með fyrirvara um mismun á dönskum og amerískum aðstæðum þá sýna nýlegar rannsóknir að um 30% sjá eftir læknisfræðilegum kynbreytingum.

Sú einföldum að maður geti verið fæddur í röngum líkama, eins og Malacinskis ýjar að í Helgarblaðið, hefur orðið til þess að auka hættuna fyrir læknisfræðileg mistök í meðhöndlun, sérstaklega hjá börnum og unglingum með kynáttunarvanda. Þegar það er sagt, gæti verið áhugavert að heyra rök heilbrigðisyfirvalda sem halda fram að kyn sé eitthvað sem er deilt út við fæðingu.

Höfundur greinarinnar: Lasse Sørensen er speciallæge i børne- og ungdomspsykiatri. Lausleg þýðing er mín.

Heilaþvott barna þarf að stöðva

Ekki bara á samfélagsmiðlum, í skólakerfinu og kirkjunni heldur öllum samfélögum.

Markaðssetning transsamfélagsins víða um heim er óhugnanleg.

Fyrir þá sem hafa séð eftir ferlinu hafa þeir möguleika á að skoða vefsíðuna ,,Sex cange regret“ sem stofnuð var fyrir þá sem þurfa aðstoð. Hlustið á trans-einstakling sem vill hjálpa öðrum. Hann stofnaði síðuna. 

Hér má hlusta á strák og móður hans sem vill vara fólk við hvað getur farið úrskeiðis þegar læknar misgreina börn, segja þau trans. Strákurinn segir einlæglega frá lífi sínu, hann vildi vera stelpa. Hann hótaði líka móður sinni ef hann fengi því ekki framgengt sem hann vildi þá myndi hann hlaupast að heiman...eða! Hvað gerir ekki foreldri?

Foreldrar biðja um hjálp vegna barna sinni, má hlusta á þetta. Læknir segir frá dæmum sem hún hefur þurft að taka á. Engar sannanir eru fyrir að börn fæðist í röngum líkama. Læknirinn bendir á félagslega áróðurinn sem börnin verða fyrir. Læknirinn segir að við verðum að taka mark á þeim sem hafa snúið aftur að upprunalegu kyni.

Meðferðin segir læknirinn, og vitnar í konu sem hefur glímt við ónot í eigin líkama, er að að bíða og láta andlegu vanlíðanina líða hjá. Börn eiga að njóta vafans.

Ólöf formaður trans-samfélagsins sagði að transhugmyndafræðin sé félagslegt fyrirbæri. Gefur fullt tilefni til að hafa áhyggjur þegar við horfum til félagsmótunar barna. Pistillinn um áróður segir frá því.

Áróður skóla og kirkju

er áþreifanlegur þegar litið er til transhugmyndafræðinnar. Samtökin 78 hafa selt fána til að minna fólk á hinsegin samfélag. Þessa fána hafa margir skólar keypt eða fengið og flagga eins og um þjóðfána sé að ræða. Mér líkar ekki þessi óbeini áróður sem felst í flöggun fánanna. Hvort svona áróður sé leyfilegur í opinberum byggingum skal ósagt látið.

Kirkjan gerist líka sek um áróður, beinan og óbeinan. Klerkar hafa látið mála liti transhreyfingarinnar við margar kirkjur. Áróður, en honum er beitt yfir langan tíma og þar sem margir sjá áróðursherferðina. Þeir hafa líka auglýst sérstök námskeið fyrir ,,hinsegin börn“ og ýta undir að þau skilgreini sig sem slík taki þau þátt. Illa gert. Auðvitað á ekki að draga börn í dilka á þennan hátt. Má ekki líta á svona námskeið sem óbeinan áróður, sér í lagi þegar prestar sem tilheyra hinsegin samfélaginu eru meðlimir. Eins og segir á heimspeki.is ,, Áróðurinn fer jafnan skemmstu leið að markinu og gerir sér far um að sannfæra sem flesta á sem stytztum tíma og með sem auðveldustum hætti.“

Leyfum börnum að vera börn án skilgreinar. Þau mega vera eins og þau vilja. Fullorðnir eiga ekki að ýta börnum inn í transhugmyndafræðina. Hér má hlusta á góðan fyrirlestur læknis.

Á vísindavefnum má lesa: Feitletrun er mín.

,,Áróður (propaganda) felst í því að viljandi, ítrekað og kerfisbundið er reynt að breyta eða festa í sessi viðhorf, skoðanir og/eða hegðun hjá tilteknum hópum (mass persuasion) án þess að viðtakendur (þeir sem sjá eða heyra áróðurinn) geri sér endilega grein fyrir því eða óski þess (Jowett og O’Donnell, 1999; Taylor, 2003). Í þessari skilgreiningu felst að markmið áróðurs næst aðeins þegar honum er beitt yfir langt skeið. Markmiðið getur svo verið allt frá því að markaðssetja vörur yfir í að ýta undir baráttuþrek þjóðar á stríðstímum. Því gefur að skilja að áróður getur tekið til ýmiss konar athafna og fortalna (persuasion) svo framarlega sem þær eru notaðar til að ná viðkomandi markmiði.“

Ekki er farið í grafgötur með að einhliða fræðsluflutningur Samtaka 78 er í skólakerfinu. Þar fegra menn hlutina. Á vísindavefnum segir líka: ,,Ef fólk getur aftur á móti ekki sjálft kynnt sér málin nánar getur sá sem segir fregnir af tilteknum atburði haft mikil áhrif á skoðanir og viðhorf almennings á atburðinum, til dæmis með því að birta upplýsingar þannig að þær þjóni aðeins hagsmunum tiltekinna aðila.“

Skólar gera sig seka um þetta, ekki bara grunnskólar heldur líka leikskólar. ,,Áróðri má koma á framfæri til viðtakenda í gegnum ýmsa fjölmiðla líkt og útvarp, sjónvarp og prentmiðla. Hugsanlegt er líka að alnetið verði í meira mæli notað til áróðursstarfssemi í framtíðinni. Önnur birtingarform áróðurs eru einnig þekkt; þar má nefna ræðuhöld, myndlist og veggspjöld af ýmsum toga. Einnig getur orðanotkun verið dæmi um áróður (Pratkanis og Aronson, 2001).“

Get ekki lokið þessu án þess að þetta komi fram ,, Hvítur áróður er gjarnan eignaður réttum sendanda og innihald boðanna er í flestum tilvikum sannleikanum samkvæmt, eða því sem næst. Þó er þess gætt að innihald skilaboðanna dragi upp sem fegursta mynd af þeim sem standa á bak við boðin.“ Þetta er nákvæmlega það sem áróðursmeistarar transhreyfingarinnar gera til ná í börnin.

Á heimspekivefnum má lesa: ,,Lokatakmark alls áróðurs er að sannfæra, fá menn til að trúa. Til þess eru notaðar bæði beinar og óbeinar aðferðir. Áróðurinn fer jafnan skemmstu leið að markinu og gerir sér far um að sannfæra sem flesta á sem stytztum tíma og með sem auðveldustum hætti. Hann leggur ekki áherzluna á að sanna, heldur sannfæra.“

Samtökin 78 og aðrir transaðgerðasinnar ræða aldrei um fólk sem hefur séð eftir transferlinu eins og þessi hér. Markmið samtakanna er að sannfæra, fá menn til að trúa.

Samtökin 78 eða aðrir transaðgerðasinnar tala heldur ekki um áhrif lyfjagjafar á börn, eins og þessi.

Svona gæti ég lengi talið. Fjölmiðlar bregðast skyldum sínum og falla undir áróðursherferð transhreyfingarinnar því þeir draga upp fegurstu myndina til að sannafæra börn.

Látum börnin vera, þau þurfa ekki að skilgreina sig sem eitt né neitt. Leyfum þeim bara að vera þau sjálf alveg sama hvernig þau eru.

Lesa má um áróður á heimspeki.is  og Vísindavefnum og eru beinar tilvitnanir í textanum af síðunum.