Refsiréttarnefnd bjargar kennurum undan hengingarólinni,

sama má segja um sálfræðinga, heilbrigðisstarfsmenn, foreldra og aðra sem vinna með börnum. Bælingarfrumvarp Hönnu Katrínar, transdrottningar, er ekki þingtækt og fór ekki í gegnum þingið. Mikil hamingja með það.

Með bælingarfrumvarpinu ætlaði Hanna Katrín og fylgisveinar að setja snöruna um háls þeirra stétta sem vinna með börn. Það hefði dugað að barn kæmi heim úr skólanum, eftir transfræðslu, og sagt ætla að vera hitt kynið. Látið öllum illum látum við foreldrar sína. Hefði það ekki dugað gæti barnið kært foreldrið fyrir að hundsa vilja sinn og óskir. Foreldrar sem færu með barnið til sálfræðings sem kæmist að sömu niðurstöðu og foreldrar að þetta sé tímabundin sveifla og þarf ekki frekari aðgerða gæti líka verið kærður af barninu. Sálfræðingurinn hefði lent í snörunni.

Sama með kennara í svipaðri stöðu, hert hefi verið á snörunni.

Kennarasamband Íslands sá ekki ástæðu til að senda inn umsögn þó kennarar gætu lent í snörunni. Formaður KÍ er of upptekin að hvetja transhreyfinguna að hann hugar ekki að eigin félagsmönnum eins og raun ber vitni vegna frumvarpsins. Eins og refsiréttarnefnd segir ,,...undir geti fallið ýmsar fagstéttir.“

Hanna Katrín ætlaði með frumvarpinu að tryggja transvæðingu barna eins og hún gerist verst, t.d. í skólum í Bretlandi.

Samtökin 78 boðuðu nýverði á foreldrafundi að þau myndu nota Farsældarlögin til að búa til mál á hendur foreldrum sem hindruðu vilja barna sinna. Alveg skýrt á hvaða línu þau eru, transvæðing. Barnamálaráðherra þarf að grípa inn í og breyta frumvarpinu þannig að þau verði ekki misnotuð af transsamtökunum.

Refsiréttarnefnd sá í gegnum frumvarp Hönnu Katrínar og það stoppað. Kennarastéttin getur þakkað þeim það.

Lesa má m.a. þetta:

Refsiréttarnefnd bendir á hinn bóginn á að í frumvarpinu er ekki vikið að eðli eða umfangi bælingarmeðferða hér á landi og verður því ekki að mati nefndarinnar séð, að svo komnu máli, að refsiábyrgð, eins og hún er útfærð í frumvarpinu, sé nauðsynleg eða farsælasta aðferðin við veita þá verdd sem að er stefnt. Í því sambandi er þess sérstaklega að geta að heilbrigðis-, barnaverndar- og félagsmálayfirvöld virðast hafa haft takmarkaða eða enga aðkomu að undirbúningi frumvarpsins eða fagfélög einstakra starfsstétta.

Sem dæmi um slíkar meðferðir sem í greinargerð nefndar samtalsmeðferðir og einnig inngripsmeiri meðferðir eins og rafstuðsmeðferðir, dáleiðsla og uppskurður á heila. Aðrar meðferðir, sem að áliti refsiréttarnefndar gætu hér komið til athugunar, en sálfræðimeðferðir, læknismeðferðir og trúarlegar meðferðir. Ef ætlunin er að hugtakið „meðferð“ sé skilið á svo víðtækan hátt að hvers kyns meðferðir falli þar undir væri æskilegt að það kæmi skýrt fram í frumvarpinu en jafnframt fjallað um hvaða háttsemi félli ekki þar undir.

Í öðru lagi gerir frumvarpið ráð fyrir víðtækri refsiábyrgð í núverandi mynd, sbr. orðalagið „Hver sem með ...“. Ljóst virðist að þar undir geti fallið ýmsar fagstéttir en æskilegt væri að frumvarpið væri skýrara um ábyrgð foreldra/forsjáraðila í þessu sambandi og undir hvaða kringumstæðum refsiábyrgð þessara aðila gæti mögulega stofnast.

Umsögnin