Dofri Hermannsson segir sína sögu...

Hvað er hægt að gera þegar barnsmóðir manns vill engar sættir og maður hefur misst samband við börnin sín vegna þeirrar hollustuklemmu sem heift og kuldi í samskiptum setur þau í? 1) Reyna að sætta sig við þá staðreynd að það er verið að þurrka þig út úr lífi barnanna þinna. (Niðurstaða flestra feðra en svo sársaukafull að því er erfitt að lýsa með orðum.) 2) Reyna að tala við yfirvöld. (Fullreynt. Virkar ekki því þau hafa litla þekkingu á svona málum og engin úrræði gagnvart foreldrum sem vilja loka börnin sín inni hjá sér í andúð gagnvart hinu foreldrinu.) 3) Segja frá. En vera um leið alltaf tilbúinn til sátta. Gefa ekki upp vonina um friðsamlega lausn. (Þetta er mín leið og nú þarf að segja frá. Því síðustu vikur hafa verið absúrd.)

 

26. ágúst: Litla að fara til mömmu sinnar á föstudegi. Útifötin hennar í bílnum svo ég renndi við með þau hjá mömmu hennar eftir vinnu. Hún ekki heima. Átti kurteislegt spjall í útidyrunum við eldri dóttur mína og fékk knús hjá þeirri litlu. Um kvöldið fékk ég eftirfarandi skilaboð frá móður þeirra: „Óska eftir því að þú látir vera að koma að heimili mínu og dætra minna. (Feitletrun mín) Þurfir þú að koma einhverju til skila þá fer ég fram á að þú tilkynnir það í tölvupósti og það verði fundin staðsetning til afhendingar.“ Mitt svar: „Sæl. Flestir fráskildir foreldrar gera sér far um að eiga vinsamleg samskipti, barna sinna vegna. Þegar foreldri sýnir vanþóknun, heift og kulda í garð hins foreldrisins fyrir framan barnið sitt er það að gera barninu verulega illt. Ef það er þitt val er lítið sem ég get gert í því. Það er ekki á mínu valdi. Ég ræð bara hvað ég geri. Mun því hér eftir sem hingað til velja kurteisleg, bein samskipti frekar en fjandsamlegt, kalt stríð. Mun ekki senda tilkynningar í tölvupósti til að finna staðsetningar til afhendingar á stígvélum og pollagöllum. Mun bara banka upp á með bros á vör. Nú erum við að fara að flytja í Safamýrina þannig að við verðum hvort sem er alltaf að rekast hvert á annað. Í stað þess að forðast samskipti legg ég til að við reynum að spjalla kurteislega saman um daginn og veginn fyrir framan stelpurnar. Það væri mikið betra fyrir þær en kalda stríðið. Með góðri kveðju, Dofri

 

30. ágúst: Fékk símtal frá lögreglunni á höfuðborgarsvæðinu. Mér tjáð að fv eiginkona og lögmaður hennar hafi komið og kvartað undan mér. Ég á að hafa brotið á friðhelgi einkalífs hennar og viðhaft meiðandi ummæli. Það sé ekki enn búið að leggja fram kæru, hvort ég vilji koma í viðtal og segja frá minni hlið. Ég dríf mig niður eftir með hjartslátt og kvíðahnút í maga. Ekki á hverjum degi sem ég er boðaður á fund lögreglunnar. Þar upphófst 2 klst yfirheyrsla þar sem vel meinandi kona á sjötugsaldri las mér pistilinn af miklum þunga og vitnaði í greinargerð sem lögmaður og fv höfðu lagt fram (en ég fékk ekki að sjá). Þrýsti fast á mig að undirrita skjal sem lögfræðingur fv hafði útbúið sem fól í sér að ég myndi ekki koma nærri heimili fv (og þar með dætra minna) eða vinnustað (þangað á ég reyndar ekkert erindi) og að ég myndi samþykkja að tjá mig aldrei á opinberum vettvangi um fv.

Ég sagðist bara vilja fá að vera pabbi stelpnanna minna í friði og eiga kurteisleg samskipti við mömmu þeirra. Það gæti varla verið glæpur að banka upp á til að afhenda útiföt eða bíða fyrir utan eftir að dóttir mín komi heim svo ég geti sagt henni að afi hennar sem hún hefur ekki haft samband við í ár sé alvarlega veikur og óvíst hvort hann lifi nóttina af. Lögreglukonunni fannst lítið til um mín sjónarmið, sagði að ég gæti endað í fangelsi og spurði hvort ég héldi að það væri betra fyrir stelpurnar mínar. Að pabbi þeirra væri í fangelsi. Pressaði hart á að ég skrifaði undir sjálfskipað nálgunar- og tjáningarbann.

Ég neitaði. Sagði að mér finndist hún tala við mig eins og hún væri að skamma óþekkan strák. Hún sagði að stundum þyrfti bara að gera það. Ég sagði að mér þætti hún gamaldags. Hún var stolt af því. Ég sagði að mér þætti hún ófagleg. Þá varð hún sár. Eftir tvo klukkutíma af: “HLUSTAÐU NÚ! ÉG ÆTLA AÐ STOPPA ÞIG HÉR! VILTU FARA Í FANGELSI!” óskaði ég eftir að fá annan fund með henni þar sem ég myndi hafa lögfræðing viðstaddan. Þá mildaðist lögreglukonan og sagði að það væri svo sem óþarfi, ef ég vildi ekki skrifa undir þá væri þetta mál bara út af hennar borði. Þetta var sannarlega lífreynsla

1 september. Sáttafundur hjá sýslumanni vegna beiðnar fv um að fá lögheimili dóttur okkar til sín og að fá greitt meðlag. Ég hef neitað þessari beiðni þar sem það eru engar ástæður til annars en að dóttir okkar eigi gott samband við mig og mína fjölskyldu og að ég er alltaf tilbúinn að borga allt fyrir hana sem þarf. Ég mætti því á sáttafundinn með örlitla von um að það væri hægt að setja punkt aftan við deilur og þras og byrja upp á nýtt. Til dæmis út frá þeim punkti að það væri mikilvægt fyrir dóttur okkar að eiga gott samband við föður sinn. Að ein leið til þess væri t.d. einhver sáttameðferð þar sem lögð væri áhersla á að horfa fram á veginn. Þær vonir brugðust því fv mætti á fundinn fyrir hönd dóttur okkar með yfirlýsingu um að engar sættir væru mögulegar. Þetta tók rúma mínútu og að lestri loknum stóð fv upp og fór. Það þarf tvo til að sættast svo niðurstaðan þarna var að sýslumaður gefur út (Ó)sáttavottorð og með því opnuð leið til að fara í dómsmál.

8 september Í miðri kvöldsögu fyrir litlu er bankað að dyrum. Það er stefnuvottur að stefna mér fyrir hönd fv fyrir Héraðsdóm Reykjavíkur með þá kröfu að fá lögheimili eldri dóttur okkar flutt til sín. Stefnuna las ég yfir um helgina. Hún er skrautleg og mikið ómenni sem ég á að vera. Þar kemur m.a. fram að eina ástæða þess að eldri dóttir okkar hafi fallist á að dvelja hjá mér hafi verið að hún óttaðist svo um velferð litlu systur sinnar!

13 september Mætti í Héraðsdóm Reykjavíkur. Fékk frest til að skila greinargerð. Mun eyða næstu vikum í það. Væri til í að nota tímann minn í eitthvað allt annað. Þetta kemur líklega til með að kosta milljónir sem ég á ekki til. Ef ég ætti þær til vildi ég frekar nota þá til að gera eitthvað fyrir stelpurnar okkar.

 

Ég hef áhyggjur af velferð litlu dóttur minnar. Ég hef áhyggjur af því hvernig henni líður í umhverfi sem er svona hatursfullt í garð pabba hennar. Ég hef áhyggjur af að ná aldrei aftur sambandi við eldri systur hennar tvær. Ég elska þær báðar af öllu hjarta og sakna þeirra sárt.

 

Foreldri sem sífellt slær á útrétta sáttahönd vill í raun ófrið til að halda börnunum í hollustuklemmu. En segja svo kannski allt aðra sögu út á við.

Það er ekkert sem ég get gert í því. Annað en að segja frá. Og halda áfram að bjóða sættir.

 

 

Athugasemdir

[Helga Dögg Sverrisdóttir (IP-tala skráð) 13.9.2016 kl. 21:37]

Já þetta er ekki auðvelt, menn syrgja lifandi börn sín. Tek hattinn ofan fyrir Dofra að segja sögu sína. Vona að hann hafi úthald þar til hann fær eðlilegar samvistir við börn sín.