Hvers vegna eiga börn að taka þátt í Gleðigöngu

Gefið í skyn: Ef þú setur spurningarmerki við ,,Pride“-hátíð í leik- og grunnskóla ertu í besta falli þröngsýnn, í versta falli samsekur í hatri.

Þetta er ósanngjörn og óheiðarleg framsetning á mikilvægri samfélagsumræðu.

Því er haldið fram að ,,Pride“ snúist aðeins um ,,mannlega reisn, ást og þátttöku." Pride, árið 2025, snýst um ákveðna sýn á kyn, kynhneigð og fjölskyldu – sem er ekki hlutlaus og ekki allir deila. Þegar leikskólar kenna þriggja ára börnum um regnbogafjölskyldur, fjölbreytileika kynja og kynhneigðar er það ekki bara spurning um virðingu. Það er miðlun hugmyndafræðilegs ramma. Börn á fyrsta þroskastigi þurfa öryggi og skýrleika, ekki pólitík fullorðinna vafin í regnbogalitum segir Helén Rosvold Andersen í pistli.

Hagsmunir barnsins – gleymt ekki satt?

Leyfðu mér að minna okkur á einn sannleika, börn eiga rétt á bæði móður og föður. Það er ekki mismunun – þetta er líffræði og tengsl. Börn fæðast með líffræðileg tengsl við tvær manneskjur, móður og föður. Þetta samband er ekki aðeins líkamlegt, heldur tilfinningalegt, andlegt og sjálfsmyndarskapandi. Nokkrar rannsóknir sýna að börn hafa besta upphafspunktinn í lífinu þegar þau alast upp hjá líffræðilegum foreldrum sínum (McLanahan og Jencks, 2012).

Engu að síður heyrum við stöðugt að öll fjölskylduform séu ,,jafn góð." Það er löngun fullorðinna til að finnast hún vera með, sem oft trompar þörf barnsins fyrir að tilheyra, rætur og líffræðileg tengsl.

Hlutlaus grundvöllur er ekki hatur

Hinsegin-fánar í skólum eru sýndir sem tákn um umburðarlyndi. Andstaða við fánann er túlkuð sem umburðarleysi. Það er rökvilla. Skólinn á að vera staður þar sem öll börn og foreldrar eru örugg – jafnvel þau sem deila ekki heimsmynd transhugmynda-hreyfingarinnar. Að segja að skólagarðurinn eigi að vera ,,hlutlaus völlur" er ekki tjáning haturs, það er löngun til að verja börn fyrir gildisbaráttu fullorðinna. Þegar hinsegin-fáninn blaktir á opinberum stofnunum sendir það skýr skilaboð um hvaða gildi eiga við og hver ekki. Það er ekki frelsi. Það er einsleitni.

Hatur verður að fordæma og umræður verða að líðast. Hatri í garð fólks verður að mæta með núllþoli. En það verður að vera hægt að greina á milli glæpsamlegrar hegðunar og lögmæts ágreinings. Þegar allir sem efast um ,,Pride“ eru nefndir hluti af ,,tapliðinu" eða ,,myrku öflunum" skautum við samtalið enn frekar. Það skapar tortryggni og þögn – ekki umburðarlyndi.

Kannski snúast sum viðbrögð ekki um hatur, heldur um þá staðreynd að meirihlutanum finnst að þeirra eigin gildum sé ýtt út úr opinbera rýminu. Þegar virðing gengur aðeins í aðra áttina, fáum við ekki örlátt samfélag, heldur þegjandi kröfu um samræmi.

Hver setur börnin í fyrsta sæti?

Í miðri umræðunni um fána og frelsi gleymum við einum hópi: börnunum. Þau hafa ekki kosningarétt. Þau skrifa ekki skoðanagreinar. En þau búa við afleiðingar af vali fullorðinna. Á tímum þegar réttindi fullorðinna eru sem hæst þarf einhver að gæta hagsmuna barnanna. Vegna þess að rétturinn til móður og föður er ekki mismunun. Það er í grundvallaratriðum mannlegt. Og rétturinn til bernsku án hugmyndafræðilegra áhrifa er ekki afturhaldssemi. Það er ábyrgt.

Þegar leikskólar og skólar kynna Hinsegin daga verða börn fyrir hugmyndafræðilegum áhrifum sem þau hafa hvorki beðið um né hafa forsendur til að skilja. Það er ekki mismunun að segja nei – það er ábyrgt.

Sú staðreynd að foreldrar ættu sjálfir að ákveða í hverju börn þeirra taka þátt í er ekki eftirlit með þröngsýnu fullorðnu fólki. Það er tjáning meðvitundar og getu til að hugsa gagnrýnt. Það er virkt lýðræðisríki þar sem foreldrar taka ábyrgð á því sem börn þeirra verða fyrir.

Trans-hugmyndafræðin er pólitík. Þess vegna verða þeir sem boða hana að þola pólitískan ágreining.

Heimild