Minningarorð um föður minn frá barnabörnum

Faðir minn lést 17. júní og var jarðsunginn í gær, 25. júní.

Barnabörnin skrifuðu minningargrein um gamla manninn sem var saddur lífdaga. Það fer ekki alltaf saman að verða öldungur og búa við góð lífsgæði. Pabbi hefði orðið 94 ára í næsta mánuði, hann bjó á Eir um nokkurra ára skeið og lést þar.

Minningargreinin er á bak við greiðslumúr svo ég birti hana hér.

Sverrir Benediktsson fæddist í Reykjavík 21. júlí 1931 og lést á hjúkrunarheimilinu Eir 17. júní 2025.

Foreldrar hans voru Benedikt Friðriksson, f. 1887, d. 1941, og Guðrún Pálsdóttir, f. 1900, d. 1969. Þau áttu saman fimm börn, auk Sverris, Elsabetu Ester, f. 1926, d. 2018, Friðrik Pálmar, f. 1927, d. 1994, Hörð, f. 1930, d. 2009, og Soffíu Eygló, f. 1935. Einnig átti Sverrir þrjá hálfbræður, samfeðra þá Alfreð Alexander, f. 1911, d. 1946, og Ottó Berent Elías, f. 1917, d. 1990, og sammæðra, Ágúst, f. 1920, d. 2017.

Sverrir lærði rakaraiðn og rak sína eigin rakarastofu. Hann starfaði lengi sem leigubílstjóri hjá Hreyfli og síðar sem flutningabílstjóri fyrir Ölgerðina á Akureyri.

Eiginkona Sverris var Bára Sigurðardóttir, f. 1933, d. 2007. Börn þeirra eru Arnar, f. 1951, Guðrún, f. 1953, Anna Kristín, f. 1958, Helga Dögg, f. 1959, Sigurður, f. 1963, og Ottó, f. 1965.

Útför Sverris fer fram frá Lindakirkju í dag, 25. júní 2025, kl. 13.

Langafi fór oft með okkur í sund og synti eins og eldibrandur. Hann fór líka oft með okkur í ísbíltúr og hann fékk sér oftast vanilluís í brauði. Hér er smá vísa eftir hann: „Þeir sem borða hafragraut, verða sterkir eins og naut!“

Páll Ernir og Örlygur Kári

 

Elsku afi.

Við, barnabörnin, tókum okkur saman og tíndum til nokkrar minningar um þig.

Þau elstu muna eftir fallega heimilinu ykkar ömmu á Bugðutanga í Mosfellsbæ. Risastóra baðið var í uppáhaldi hjá okkur og garðurinn sem alltaf var sleginn og beðin snyrtileg. Við lékum okkur við Lappa, vingjarnlega svarta Labrador-hundinn. Hann var eins og einn af krökkunum. Í bílskúrnum var allt í röð og reglu og þar voru bílarnir þrifnir. Þú ókst aðeins eðalvögnum frá Citroën og þeir voru alltaf gljáandi hreinir fyrir viðskiptavini Hreyfils. Þótt þú værir hættur að vinna sem rakari, bauðst þú okkur upp á klippingu.

Mörg okkar minnumst þín frá Selá, á Árskógsströnd í Eyjafirði, þar sem við vorum með hesta. Þú áttir það til að bruna úr borginni síðdegis og koma þér fyrir í „afasvítu“ án þess að gera vart við þig. Þegar þú varst spurður að því hvers vegna þú varst svona fljótur, var svarið: „Gráni var svo viljugur!“ og áttir þá við Citroën. Þú laumaðir poka með nokkrum brauðsneiðum inn á þig til að gefa Frosta og öðrum útvöldum úr stóðinu en um leið og tók að skrjáfa í pokanum stukku allir hestarnir til þín og þú þurftir að hlaupa í burtu í skyndi: „Brauðið er búið ... brauðið er búið!“ Við gengum saman um túnin og spörkuðum í hestaskít – til þess að dreifa honum betur og nýta sem áburð – og kíkja á folöldin. Þú tókst oft Fiffa, bróður þinn, með þér út á Selá og varst honum einstaklega góður.

Það voru margar gleðistundir á Selá, sérstaklega þegar þú dróst fram munnhörpuna. Glaðværðin var aldrei langt undan, enda á að „taka lífinu létt á meðan hausinn snýr rétt!“ Þú varst með stórar sterkar hendur sem gripu fast í lærin, ef við sátum við hliðina á þér í sófanum og vorum kannski aðeins of niðursokkin í hasarmyndina sem við vorum að horfa á saman.

Svo fórum við auðvitað í reiðtúra. Það var skemmtilegast að ríða inn í Þorvaldsdal. Þú fórst að sjálfsögðu á Frosta með viskípela í vasanum og þuldir brot úr Skúlaskeiði eftir Grím Thomsen fyrir hann í sífellu: „Þig ungan hef ég alið og aldrei valið nema besta fóður. Nú er líf mitt fótum þínum falið, forðaðu mér undan, klárinn góður.“ Frosti var ekki síður skynugur en Sörli forðum, því þegar þú varst orðinn óstöðugur í söðli, sá hann til þess að þú féllir ekki af baki.

Frosti fylgdi þér til Akureyrar og þar var fjölskyldan saman með hesthús. Þar voru samverustundirnar góðar og margar vísurnar kveðnar. Þú varst hrifinn af Bólu-Hjálmari:

Oft hefur heimsins gálaust glys
gert mér ama úr kæti.
Hæg er leið til helvítis,
hallar undan fæti.

Káinn var þér einnig hugleikinn.

Ég hlýt að slá við slöku
í slyngri ljóðamennt.
Það yrkir enginn stöku
á aðeins tvö prósent.

Vísurnar urðu svo tvíræðari eftir því sem viskísoparnir urðu fleiri.

Þú þekktir öll örnefni og bæjarheiti og gast, til dæmis, nefnt öll fjöll og alla sveitabæi milli Akureyrar og Reykjavíkur. Þú þekktir líka alla fugla og hvernig þeir sungu og fræddir okkur um það á reiðtúrum. Þú sagðir stundum sögur af því þegar þú varst strákur í sveit í Aðaldal, eins og þegar hundurinn varð svo sárfættur að hann stökk upp á hestinn. Þú sagðir líka frá því hversu snjöll og hagsýn mamma þín var, ein með stóran systkinahóp á Grettisgötu eftir að pabbi þinn dó. Hún fékk bein hjá slátraranum, ódýrt, því það var búið að skera kjötið af. Síðan sauð hún það og bjó til súpu. Málleysingjunum gleymdi hún ekki heldur, því fuglarnir fengu að eiga það sem eftir var á beininu. Kannski var matarskortur í æsku ástæða þess að þú varst alltaf svona fljótur að borða og að koma þér í betri sætin.

Þú kunnir að meta ekta íslenskan mat, eins og hangikjöt á beini, og vildir þá helst vita af hvaða hrúti kjötið kom. Einu sinni var boðið upp á skötu á miðju sumri og þá var veisla! Þú bauðst líka stundum í mat, bjúgu eða kálböggla. Þú varst hrifinn af flestum mat en hafðir óbeit á brúnum tertum. Þú varst yfirleitt jákvæður og þolinmóður gagnvart – en þó ekki gagnvart íhaldinu eða óhreinum bílum.

Sum okkar fengu að vinna með þér í Ölgerðinni og keyra út vörur í verslanir. Þú kenndir okkur stundvísi og vinnusemi og þegar þú raðaðir drykkjum í hillurnar lagðir þú áherslu á að miðarnir ættu að snúa rétt!

Þið Frosti eltust báðir vel og við fengum að njóta þess að ríða út með ykkur þar til þú varst kominn vel á níræðisaldur. Einn af síðustu pelatúrunum, þegar við riðum úr Víðidal í Mosfellsdal en fórum ranga leið og túrinn varð óvart miklu lengri en til stóð, er sérstaklega minnisstæður. Veðrið var yndislegt og hestarnir ljúfir. Þetta var algjört ævintýri.

Síðustu árin voru þér erfið og við vitum að þú ert hvíldinni feginn. Starfsfólki Eirar þökkum við hlýju og góða umönnun.

Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt sem er,
aldrei skal ég gleyma þér.

Vatnsenda-Rósa

Fyrir hönd barnabarna,

Eygló Svala Arnarsdóttir.