Bókstafstrúarmenn eigi ekki að skrifa skólabækur

Þingmaðurinn Ida Meier Auken telur að bókstafstrúarmenn eigi ekki að skrifa skólabækur fyrir grunnskólann. Tek undir orð hennar og tel að slíkt eigi heldur ekki heima hér á landi.

Flestir eru 100% sammála henni. En flestir hugsa, þeir gera það ekki? Það er einhver sem passar upp á það. En, nei það er ekki þannig.

Í ,,gamla daga“ höfðum við námskrá. Listi yfir það sem átti að kenna. Í flestum löndum er sá háttur hafður á, en ekki í Danaveldi og bloggari segir heldur ekki á Íslandi.

Innihald bókanna stjórnast af lagasetningum og að hluta til eru því flestar skólabækur skrifaðar af kennurum sem eru tengdir kennaraháskólum og rannsóknarstofnunum. Við má bæta hgumyndafræðilegum þankagangi.

Námsbækur voru að auki yfirfarnar og markaðssettar í gegnum fagblöð sem orsakaði umræðu meðal félaga um bækurnar og mat á námsefninu.

Með tilkomu hæfnihugtaksins og lokun prestaskólanna lauk þessu fræðilega ferli, þannig að nú getur hver sem er búið til námsefni fyrir nemendur. Það geta verið marxísk félagasamtök, banki eða trúarlegur bókstafstrúarmaður.

Með hnignun kennslukerfisins í kringum kennslubækur og skólaefni tók það eðlilega nokkurn tíma áður en hlutirnir fóru að þróast. Margar skólabækur voru enn í hillunum en kennararnir höfðu þróað með sér náttúrulega gagnrýni.

Nú geta bæði trans-samtök og bókstafstrúarmenn boðið fram efni, svo framarlega sem þeir fara ekki á skjön við lögin.

Nú veistu það líka. Hér finnur þú færsluna.

Glímum við sama vanda

Íslenskir kennarar glíma við sama vanda og lýst er hér að ofan. Jafnréttiskafli Aðalnámskrá grunnskóla hefur verið teygður og togaður í þá átt að hægt sé að tala um trans-málaflokkinn sem skyldunám. Skólastjórar vitna meira að segja til þess þegar foreldrar frábiðja sig kennslu á það sem þau kalla innrætingu.

Jafnréttisskóla Reykjavíkurborg, sem menntayfirvöld þar í bæ virðast hafa óbilandi trú á, fer fremstur í flokki og önnur sveitarfélög virðast elta þau eins og blindur einstaklingur. Sveitarfélögin hafa misboðið nemendum sínum með námsefni sem er ekki vísindalega staðfest, en hleypur eftir tilfinningum og upplifun fólks sem glímir við ónot í eigin skinni.