Unglingsstúlkur, átröskun og kynátturnarvandi

Eliza Mondegree hefur skoðað hugmyndafræðina um kynáttunarvanda og skrifaði bók um hve einkenni anorexía og kynáttunarvandi hjá unglingsstúlkum eru lík - og muninn á meðferðarúrræðum sem notuð er. Hún glímdi sjálf við átröskun.

Hef víða lesið að stór hluti stúlkna sem glíma við kynáttunarvandann eiga við andlega vanlíðan að stríða og telja svo að kynskipti sé lausnina á öllu án þess að fá bót á meinum sem fyrir voru. Margir telja okkur komin á hættulega braut í þessum efnum og unglingsstúlkur fái ekki þá meðferð sem þær í reynd þurfa.

Eliza Mondegree skrifar m.a.:

,,Þegar sjúklingur er í meðhöndlun fyrir átröskun, segir sig trans gleyma meðferðaraðilar allt um sjálfsskaðahegðuninni og kynáttunarvandinn smitar. Allt í einu er það allt í lagi, að sjúklingurinn tali neikvætt um sig í hópmeðferð…svo lengi sem hún segist hata brjóstin og mjaðmirnar, af því í reynd er hún ekki stúlka/kona. Henni eru boðin ,,bindi” fyrir brjóstin og er jafnvel forgangur til að nýja auðkenni hennar verði viðurkennt.

 

Hér má lesa grein eftir Eliza um bókina. Tilvitnunin er úr greininni.

 

Hér skrifar Eliza um eigin átrsökunarvanda.

Vökulir foreldrar grunnskólabarns

og kennarinn rekinn, enda óviðeignadi hegðun með öllu. Skólabarn segir föður sínum hvað er í gangi í kennslunni og hann fór lengra með málið. Hér á landi þurfa foreldrar að vera vakandi yfir innrætingu í skólakerfinu. 

Lesið hér.

Margar stéttir eru útbrunnar um 65 ára

aldurinn og þurfa að komast á eftirlaun. Margir, ekki allir. Get ekki staðhæft það. Nóg að næstu tvö árin í 67 ára aldurinn, sé nánast skylda. Margir hafa möguleika á að hverfa frá starfi sínu 65 ára.

Þeir sem vinna við kennslu í grunnskólanum, kennarar í leikskóla og ófaglærðir, sjúkraliðar, hjúkrunarfræðingar og læknar hafa öllu jöfnu fengið nóg. Margar iðnaðarstéttir vinna erfiðisvinnu sem menn stunda frá unga aldri og þurfa á eftirlaun við 65 ára aldur. Þetta eru þær stéttir sem stjórnmálamenn horfa til að hækka lífeyrisaldurinn hjá til að anna eftirspurn í störf þeirra.

 

Hækkun á eftirlaunaaldri möguleg

Djarfur að leggja fram

miðlunartillögu. Óþökk beggja samningsaðila. Ef hann leggur fram nær því sem SA vill er Eflingarfólk í vanda. Leggi hann fram tillögu sem er meira í anda Eflingar er SA í vanda. Nú verður fróðlegt að sjá hvort miðlunartillagan verði samþykkt af báðum aðilum. 

Vissulega neyðarúrræði hjá Sáttasemjara. 

Eflingarfólk getur skoðað hvaða greiðslur það fær

Góð greining á málþingi Kennarasambandsins

og ég leyfi mér að deila því hér. Arnar Sverrisson birti þetta á snjáldursíðu sinni. Má taka undir flest það sem hann segir, ef ekki allt. Arnar skrifar:

Hinseginuppeldi og hinseginborg. Reykjavíkurborg, Kennarasambandið og hatrið:

Flutt voru áhugaverð erindi á Skólamálaþingi Kennarasambands Íslands 2022: „Fögnum fjölbreytileikanum í skólanum.“ (Þingið sjálft fór þó að einhverju leyti út um þúfur sökum rafmagnsleysis.)

 

Jónína Hauksdóttir, varaformaður KÍ, setti þingið. Hún útskýrði, að mannréttindi varði okkur öll hvarvetna. „Að undanförnu hefur blásið á móti í réttindabaráttunni [hinseginfólks],“ segir Jónína. Því á KÍ að gera sitt besta til að andæfa. Varaformaðurinn vitnar til Nelson Mandela í þessu sambandi. Kennarar eiga að taka ábyrgð á uppeldi barnanna, þótt foreldrar séu þar í aðalhlutverki, t.d. með að breyta „orðræðunni, … taka afstöðu gegn hatursorðræðunni og kúgun og hafna fordómum í garð hinsegin fólks … taka þátt í baráttunni. … Kennarasamband Íslands styður við bakið á baráttu hinsegin fólks. Öll eiga jafnan rétt á því að njóta mannréttinda.“

 

Svandís Anna Sigurðardóttir (notar fornafnið „hún,“ segir hún), hinseginsérfræðingur, kynjafræðingur úr kvenfrelsunarsmiðju Háskóla Íslands, starfandi á Kynja- og mannréttindaskrifstofu Reykjavíkurborgar, flutti erindi með heitinu, „Regnbogavottun Reykjavíkurborgar.“ Höfundur velkist ekki í vafa um, að ”hinseginvænn skóli sé góður skóli fyrir öll börn.” Níu leikskólar hafa þegar fengið vottun. Starfsmenn þurfa að sækja hinseginnámskeið. M.a. læra þeir hinsegin fornöfnin. Meirihluti starfsmanna er jákvæður, en vantar fræðslu, segir Svandís Anna.

 

En þó telur hún sig sjá bakslag eins og kvenfyrirlitningu og hinseginfyrirlitningu. Nefnir til sögu einhverja, sem eru að berjast gegn „transbörnum.“ Þeir sækja í skólanna og því þurfum við að standa „mjög þétt“ saman, segir Svandís. Hún telur verkefnið vellukkað, en það vanti meira fjármagn. Hún tilfærir engar rannsóknir fyrir þeirri staðhæfingu.

Svandís Anna hefur m.a. skrifað, ásamt Írisi Ellensberger, greinina: „Glimmersprengjan sem ekki sprakk. Um jafnréttisbaráttu, gagnkynhneigt forræði og hinsegin fólk.“

 

Svo er fyrirlesarinn kynntur af Reykjavíkurborg: „Svandís Anna Sigurðardóttir er sérfræðingur um málefni hinsegin fólks á mannréttinda- og lýðræðisskrifstofu. Svandís geislar af orku og gleði og ekki annað hægt en að smitast af áhuga hennar og þekkingu. Svandís Anna er ein af fólkinu okkar í borginni.

Svandís hefur brennandi áhuga á málefnum hinsegin fólks enda sjálf hinsegin. Hún nam sagnfræði við Háskóla Íslands en langaði að fá meiri fjölbreytni í námið og valdi fyrir forvitnissakir kynjafræðina. Þar naut hún þess að kynnast nýrri hugsun og fjölbreyttari sýn á kyn og kynverund. Frá kynjafræði spratt áhuginn á hinsegin málefnum.

Hún er núna fyrsti starfsmaður hins opinbera sem starfar að hinsegin málefnum. Reykjavíkurborg vinnur að því að gera starfsstaði sína hinseginvænni og býður upp á sérstaka Regnbogavottun sem inniheldur fræðslu og efni sem vinnustaðir geta sóst eftir. Tveir vinnustaðir hafa þegar hlotið regnbogavottun Reykjavíkurborgar en það eru Vesturbæjarlaug og Ylströndin.“

 

Kynja - og mannréttindaskrifstofan er undir gæðaeftirliti verkefnisstjóra gæðamála, Hildar Lilliendahl Viggósdóttur. Ég hef ekki fundið menntunar- og persónulýsingu á henni frá Reykjavíkurborg, en hún kynnir sig kannski best sjálf:

„Kæru karlar, nennið þið plís að hugsa ykkur um næst þegar þið finnið hjá ykkur óstjórnlega þörf fyrir að leiðrétta eða (hr)útskýra fyrir konu að hún hafi nú smá rangt fyrir sér um minnsta smáatriði sem enga sérstaka þýðingu hefur fyrir umræðuefnið. Og jafnvel þótt það sé stærra atriði sem þið teljið hafa þýðingu, bara ekki gera það. Vegna þess að þessi hegðun bókstaflega þaggar niður í okkur og viðheldur kúgun kvenna.“

Á árinu 2014 sagði Hildur: Ég hef „aldrei haldið því fram að ég sé engill.“ En hún gæti hafa verið tekin í englatölu síðan.

 

Blaðamenn Vísis, Jóhannes Stefánsson og Stefán Árni Pálsson, leitast við að lýsa gæðastjóranum hjá Reykjavíkurborg, í grein með titlinum: „Myndirðu nauðga Hafdísi Huld með tjaldhæl?“ Þar segir m.a.: „Hildur hefur í gegnum tíðina verið róttækur femínisti og barist ötullega fyrir réttindum kvenna. Hún hefur hlotið viðurkenningar frá Stígamótum fyrir baráttu sína.“

Hugmyndina um tjaldhælsnauðgunina segir hún koma frá eiginmanninum. Hildur baðst velvirðingar á ummælunum.

Greinarhöfundar segja enn fremur: „Þá hafi hún einnig deilt skilaboðunum „Hver vill koma út að drepa?““ Síðar var Hildur dæmd fyrir svipuð ummæli í garð tveggja karla.

Annars eru fremur algengar hugmyndir kvenfrelsara um dráp – yfirleitt á karlmönnum – og nauðgun með hælum er síður en svo óþekkt viðfangsefni meðal kvenfrelsara. T.d. sagði Andrea Dworkin (1946-2005), meiri háttar kvenfrelsunarfræðimaður: „Mig dreymir um að sjá karl svo lúbarinn, að hann liggi í blóðbaði með skóhæl á kafi í munni sér sem væri epli í gini svíns.“

 

Beinum nú sjónum að hinum erindunum. Sólrún Óskarsdóttir, skólastjóri í Brákarborg, sem fyrstur leikskóla hlaut regnbogavottun Reykjavíkurborgar, flutti erindið: „Fyrirmyndir fjölbreytileikans hjá fyrsta skólastiginu.“ Sjálf er ég fyrirmynd eins og „þið öll,“ segir Sólrún. Allir vita, að ég á eiginkonu. Sólrún notar kynhneigð sína til að brydda upp á hinseginumræðum í leikskólunum og til fagna fjölbreytileikanum. „Kennarar eru ofurhetjur hversdagsins,“ fullyrðir Sólrún, og leggur áherslu á virðingu og athygli gagnvart hinseginbörnum, m.a. með því að flagga regnbogafánanum.

Harpa Birna Jóhannsdóttir, kennari í Tónlistarskóla Reykjanesbæjar, og Mara Birna Jóhannsdóttir, tónlistarnemi, fluttu erindi með heitinu: „Hinseginleikinn í tónlistarskólanum, er hann til?“

 

Harpa Birna kynnir sig sem lespu. Hún leggur áherslu á, að hinseginleiki sé pólitík. Því vill hún mega ræða sína persónulegu hagi við nemendur. „Bakslag í baráttu hinseginfólks er staðreynd,“ segir fyrirlesari „og stöðugt er vegið að tilverurétti okkar. … Hatrið er orðið áþreifanlegt,“ heldur hann áfram, og hvetur til fræðslu, eftirtektar og aðgerða í þágu hinseginfólks. Annars er hætt við, að það nái ekki að blómstra.

Mara Birna, sem sjálf er hinsegin (skiljast má, að hún sé kynskiptingur) ber sig barasta nokkuð vel, hefur sjálf ekki orðið fyrir aðkasti og á marga vini í eigin skóla. Hún hefur þó athugasemdir í sambandi við skiptingu í karla og kvenraddir í kórum, „sem er rosalega úrelt kerfi, … rosalega fráhrindandi fyrir fólk, sem er með raddsvið, sem ekki passar við þessa kynvitund í rauninni,“ og ætti að endurskoða. T.d. transkonur, sem eru með dýpri raddir en „sískonur.“ Þó eru nokkrir kórstjórar, sem tala kynhlutlaust um raddir.

 

Ræðumenn, að frátaldri Möru Birnu, taka fram, að barátta fyrir réttindum hinsegin fólks sé á hverfanda hveli. Enginn þeirra lætur þó í ljósi, í hverju það felst. Fræðsla er ofarlega á baugi hjá öllum fyrirlesurum, en enginn gerir nákvæmlega grein fyrir henni.

 

Í erindum tveggja kemur fram að breyta eigi hugtökum, annars vegar fornöfum og hins vegar raddskilgreiningum í kórstarfi, til að auðvelda hinseginfólki, þ.e. lesbíum, hommum, beggjakynungum, kynskiptingum, kinsegin fólki (lesbian-bisexual-gay-transgender-queer) og öðrum þeim, sem kynnu að lýsa yfir öðrum, tiltölulega fátíðum afbrigðum kynskilnings, kynlífs eða kynferðis. (Hinn skynsami uppeldisfræðingur, Margrét Pála Ólafsdóttir giskaði einu sinni á, að kynafbrigðilegir nemendur væru um 5% allra nemenda.)

 

Sólrún og Svandís Anna fræða okkur ekki frekar um atlæti og þroska fjögurra ára tvíkynja barns til dæmis. Ei heldur um atlæti og uppeldisaðstæður barns um tíu ára aldur, sem telur sig af röngu kyni. Það er ekki minnst á samstarf við foreldra hinseginbarna.

En höfundum er afar tíðrætt um mannréttindi. Í þeirri umræðu er fátt fast í hendi, en trúlega er skilgreining Kynja- og mannréttindaskrifstofu Reykjavíkurborgar, lögð til grundvallar:

„Hún byggir á jafnræðisreglunni og miðar að því að allar manneskjur fái notið mann-réttinda án tillits til uppruna, þjóðernis, stéttar, tungumáls, litarháttar, trúarbragða, lífs- og stjórnmálaskoðana, trúleysis, kyns, kynhneigðar, kynvitundar, kyntjáningar, kyneinkenna, aldurs, fötlunar, holdafars, líkamsgerðar, heilsufars, atgervis eða annarrar stöðu.“

Höfundar erindanna bjóða ekki kynfræðilega útlistun á fullyrðingum sínum og útlistunum. En flest ber að sama brunni í erindum þeirra, þ.e. kunnuglegum kvenfrelsunarfræðum um kyn og kynleysu. Hluti þeirra fræða er, að tungumálið hafi verið samið af vondum körlum til að kúga konur. Því ber brýna nauðsyn til að breyta því eins og gert er á Dalheimum, hinseginvottuðu frístundaheimili Reykjavíkurborgar. Í þeim ranni er þetta skrifað:

„Það er ýmislegt sem hægt er að gera til að vera hinseginvænt frístundaheimili. T.a.m. eru salernin okkar ekki skilgreind eftir kyni. Við pössum upp á orðræðuna, stríðni og tökum samtalið þegar upp kemur misskilningur. Við notum hinsegin hugtök í daglegu tali, hægt að sjá ítarlegan lista fyrir neðan. [Sjá framhald.]

Við setjum okkur markmið að vera með hinsegin efni sýnilegt og reglulegt. Við setjum okkur markmið að bæta hinsegin málefnum við núverandi verkefni og skipulag. Við verðum með sýnileika hinseginleikans, með plakati og fána (þegar við fáum það) og ætlum að finna meira efni sem sýnir hinseginleikann í alls konar mynd.“ Framhald með heimildalista.

Yrði högg í baráttu Eflingar

ef starfsfólk samþykkir ekki verkfall. Eiginlega það versta sem getur gerst. 

Aldrei á einn sök þegar tveir deila. Mér finnst þú formaður Eflingar og framkvæmdastjóri SA benda hvort á annað. Kann ekki góðri lukku að stýra. Kalla eftir að verkalýðsforingjarnir sem hafa samið gefi út yfirlýsingum um að þeirra samningar verði ekki opnaðir ef Efling semur betur. Það væri fjöður í hattinn fyrir þá. Ein ástæða fyrir samningsleysi er sá þáttur.

Vissu ekki að þau væru ein að kjósa um verkföll

Á karl sem skilgreinir sig sem konu heima í fangelsi hjá konum

er stóra spurningin sem danska réttarkerfið glímir við í dag.

Danska réttarkerfið stendur fyrir miklum vanda. Karl (hét Mathias) skilgreinir sig sem konu, Kylie, situr í gæsluvarðhaldi sem ætlað er báðum kynjum. Kylie er ákærð fyrir morð ásamt fyrrveranda kærasta sínum. Rétt eins og hér hafa Danir leyft fólki að skrá sig hvort kynið það upplifir sig. Þau fá 14 ára dóm vegna drápsins og hafa verið í fangelsinu síðan í ágúst. Samkvæmt skráningunni ætti hún að vera í kvennafangelsi með sinn karlmannslíkama.

Vandi að velja, samkvæmt lagalegu kyni á hún að fara í kvennafangelsi. Samkvæmt upprunalegu kyni í karlafangelsi. Kylie er ekki komin lengra að kynskiptingunni.

Landsréttur mun í mars taka afstöðu hvort Kylie fer í kvenna- eða karlafangelsi, siðferðileg spurning nokkuð ljóst. Spurningin er að sýna tillit, en hverjum.

Leitað var til yfirvalda til að spyrja þá. Þeir vildu ekki tjá sig um einstaka mál en bentu á að menn fara í fangelsi eftir kennitölu- þar að segja hvort kynið þau fæddust, karl eða kona. Í þeim tilfellum þar sem skipt hefur verið um lagalegt kyn er farið yfir málið með sérstöku og einstaklingsbundnu mati.

Í málum þar sem transfólk er annars vegar í svona málum þar sem kynjaskipting er benda margir á rökin fyrir réttlætinu- en óska ekki eftir að ná hinu sama fram.

Rökin eru að taka tillit. Spurningin er bara, til hverra á að taka mest tillit.

 

 Hér er hægt að lesa um málið á dönsku.

Karlar sem skilgreina sig sem konur eiga ekki að fá aðgang að kvennasvæðum.

Erlingur Sigvaldason (vinur minn á snjáldursíðunni) hefur áhyggjur af að minnihlutahópurinn (eins og hann kallar það), karlar sem skilgreina sig sem konu (karlmaður getur aldrei verið kona) hafi tekið of mikið pláss í hausnum á mér. Nei svo sannarlega ekki Erlingur. Hins vegar hefur barátta mín fyrir stúlkum og konum aukist til muna, fyrirferðameiri en undanfarin ár. Barátta mín fyrir að skilgreind svæði fyrir konur fái að vera í friði. Að karlar sem skilgreina sig sem konur fái ekki aðgang að þeim. Vekja þarf þjóðir heims upp af værum svefni gagnvart þessum hópi sem treður á réttindum stúlkna og kvenna. Víða um heim hafa merkingar á salernum verið teknar, konum til mikilla ama. Þær virðast ekki hafa sömu réttindi og þessir tilteknu karlar.

 

Karlar sem skilgreina sig sem konur eiga ekki að:

1. hafa aðgang að sömu salernum og konur.

2. hafa aðgang að sömu búningsherbergjum og konur.

3. hafa aðgang að kvennaíþróttum.

4. vistast í kvennafangelsum.

 

Svo er tvennt sem umræddir karlar geta aldrei og á aldrei að halda slíku fram.

1. Að karlmaður sem skilgreinir sig sem konu geti eignast barn (einungis sá sem er með leg og eggjastokka getur það, KONA).

2. Að karlmaður sem skilgreinir sig sem konu geti gefið brjóst, þá vantar mjólkurkirtlana sem eru einungis í konum. Hlutverk þeirra er að framleiða mjólk handa ungviði sem kona hefur fætt.

2. Að kalla sig lesbíu, það hugtak er notað um konu sem elskar aðra konu.

 

Nei þessir karlar eiga ekki hug minn allan heldur réttindi stúlkna og kvenna sem karlarnir ætla að troða sér inn á með þeim hætti að skilgreina sig konu. Fleiri mættu hoppa á vagninn til að verna þessi réttindi kvennanna sem kæra sig ekki um þessa yfirtöku á kvennasvæðum.

Þú getur ekki einu sinni sagt

að þér líði illa yfir að þú eigir að kalla kennara þinn Mrs. Jones en veist að hún er karlmaður. Þú getur heldur ekki sagt neinum að þér líði illa í kennslu hjá konu sem er karl segir í myndbandinu.

Í myndbandinu svarar Kellie-Jay Keen blaðamanni sem gerir lítið úr áhyggjum kvenna að karlmenn ryðjist inn á þeirra svæði, Owen Jones heitir hann.

Stórkostleg skýring konu af hverju karlmenn geta aldrei talist kona og af hverju við eigum ekki að hleypa þeim inn á svæði kvenna, s.s. íþróttum, búningsklefnum, klósett.

Vona að íslenskir kennarar sýni svona myndbönd þegar þeir kenna um fjölbreytileikann í kynvitund karla og kvenna.

Segir allt sem segja þarf