Aldeilis gott...langtímasamningur!

Mikið er gott að samninganefndir deiluaðila sáu sama ljós. Þá fyrst nær fólk saman. Hefur í alla  staði verið mikill rússíbani fyrir báða aðila. Mér dettur ekki í hug eitt augnablik að aðstæður sem deiluaðilar voru settir í sé góð. Ekki fyrir neinn.

Félagar í Flugfreyjufélaginu hafa þetta í hendi sér nú, samþykkt eða synjun. Mitt mat er að freyjufélagið hafi ofmetið stöðu sína með skelfilegum afleiðingum. Hluti kjarabaráttu er að gera sér grein fyrir stöðunni og landslaginu. 

Fimm ára samningur. Önnur stéttarfélög, m.a. það sem ég er í mætti horfa til langtímasamninga. Launafólk er þreytt á stuttum samningum og endalausum kjaraviðræðum. Mörg félög innan BHM eru með lausan samning og vonandi ná menn þar langtímasamningi.

„Búið að draga uppsagnirnar frá í gær til baka“

Sigrún Sif er í fararbroddi hóps mæðra, Lífs án ofbeldis, sem berst fyrir rétti mæðra til sjálfar að ákvarða, hvort feður barna þeirra megi sinna föðurhlutverki sínu

Sigrún Sif Jóelsdóttir, hjúkrunarfræðingur, hefur meistarapróf í sálfræði frá HÍ, er verkefnisstjóri við Menntavísindastofnun HÍ. Hún er annar tveggja höfunda greinarinnar. Sigrún Sif er í fararbroddi hóps mæðra, Lífs án ofbeldis, sem berst fyrir rétti mæðra til sjálfar að ákvarða, hvort feður barna þeirra megi sinna föðurhlutverki sínu – hafi ég rétt skilið. Hún hefur skrifað fjölda annarra greina um efnið í Stundina, m.a. „Faraldur ofbeldis gegn konum og börnum í COVID heimsfaraldri.“ Grant Wyeth hefur meistaragráðu í alþjóðatengslum frá háskólanum í Melbourne, Ástralíu. Hann hefur vonandi gagn af skrifum Stundarinnar. Líklega er hann „skrauthöfundur.“

 

Sigrún nefnir svonefnda Norrænu þverstæðu, þ.e. að frjálsar konur Norðurlanda skuli oftar misþyrmt á heimilum sínum, en víðast annars staðar. Ég hef ekki séð gögn, þar sem þetta er sannreynt. Vísað er m.a. til upplýsinga frá SÞ, sem oft eru áróður, fremur en vandaðar vísindarannsóknir. Það þarf að skoða betur. Allavega eru þar endurteknar gamlar, þreyttar lummur, ættaðar frá kvenfrelsunarfræðimönnum. Það, sem höfundum ekki hugkvæmist til skýringar, er, að þeim mun „frjálsari“ sem konur verða og þeim mun öflugri sem áróðurinn fyrir karlillskunni er, þeim mun líklegra er að þær beiti fölskum ásökunum til drottnunar. Í þessum orðum felst þó ekki afsökun fyrir ofbeldi af neinu tagi.

 

Sigrún fetar í kunnuglegt fótspor annarra kvenfrelsunarfræðimanna og leitast við að auka trúverðugleika hugleiðinga sinna með tilvísun í rannsóknir skoðanasystra. Vísað er til rannsóknar Drífu Jónsdóttur, Þordísar Þorsteinsdóttur og Tinnu Laufeyjar Ásgeirsdóttur í „Scandinavian Journal of Public Health“ (https://journals.sagepub.com/doi/full/10.1177/1403494820916093). Hér er um að ræða tvo lækna og hagfræðing frá HÍ.

 

Úr sama ranni kemur einnig hin aðferðafræðigallaða rannsókn; „Áfallasaga kvenna,“ sem mikið var auglýst fyrir ekki alls löngu (læknarnir Unnur Valdimarsdóttir og Arna Hauksdóttir). Þar var brennidepill sá sami – algengur við kvenfrelsunarrannsóknir – að beina einhliða sjónum að konum. Kunnuglegur háttur var hafður á skilgreiningu þýðisins, þ.e. þess hóps, er rannsaka skyldi; konur, sem sjálfum þótti sér misboðið. Í nefndri rannsókn þrenningarinnar á konum, átján ára og eldri, sem sögðu sér misþyrmt af ástmanni, höfðu langflestar sloppið með smávægilega áverka á skrokknum. Og gott er það. Tuggurnar frá Kvenfrelsunaráróðursdeild SÞ eru svo endurteknar, þ.e. að ofbeldi gegn konum – frekar en körlum – sé alheimsvandi og brot á mannréttindum þeirra. Og vissulega er það rétt. Ofbeldi er alheims- og eilífðarvandi mannkyns. Einnig ofbeldi gegn drengjum og körlum.

 

Sigrún tiltekur eins og ríkislögreglustjóri, tvö andlát kvenna á Íslandi, meðan á heimssóttkvínni stóð. Bent er á morð karla gegn konum. Vissulega er það rétt, að karlar drepa oftar en konur. Þó kynbræður miklu oftar en kynsystur. Kynsysturnar drepa nær einvörðungu karla. Það nefnir Sigrún ekki og sver sig enn í fræðimennskuætt kvenfrelsara. Hún sér heldur ekki ástæðu til að nefna, að sé konum yfirleitt hegnt fyrir morð á körlum, fá þær almennt miklu vægari dóma, en títt er um karlmorðingja.

 

Og viti menn! Sigrún vísar til fyrrgreindar rannsóknar, „Áfallasögu kvenna,“ til að ljá trúverðugleika fullyrðingum um misþyrmingar á íslenskum konum. Það kemur varla á óvart, að um fjörtíu af hundraði þess valda skara telur sig hafa orðið fyrir framhjáhaldi, höfnun, bolabrögðum og sálrænu einelti um ævina. (Hvað ætli karlar og drengir hefðu sagt?) Kórónan á þessu hluta greinarinnar er tilvísun til Stígamóta, sem telja íslenskt réttarkerfi fara illa með konur. Því lætur mikill meirihluti kvenna hjá líða að kæra ofbeldi í þeirra garð. Það er ekki bitið úr nálinni með kvenfjandsamlegt réttarkerfi. Það trúir sjaldan frásögnum mæðra um ofbeldi feðra gegn þeim og dæmir börnunum venjulega forsjá beggja foreldra sinna.

Rúsínan í pylsuendanum er tilvísun til greinar í Stundinni (https://stundin.is/grein/6784/ ). Þar skrifar rannsóknarblaðamaðurinn, Jóhann Páll Jóhannsson, grein með titlinum: „Börn þvinguð til umgengni við ofbeldismenn.“ (Þetta er reyndar sérstakt hugarefi annars greinarhöfunda.) Þar er vitnað til tveggja lögfræðinga, Söru Pálsdóttur og Elísabetar Gísladóttur. Sú síðarnefnda hefur skrifað meistaraprófsritgerð um áhrif heimilisofbeldis (væntanlega í merkingunni, ofbeldi karla gegn konum).

 

„Mæður eru látnar gjalda fyrir að greina frá ofbeldi ef það leiðir ekki til ákæru og stúlka var þvinguð til að umgangast föður sem var dæmdur fyrir kynferðisbrot gegn henni,“ segir Jóhann. Vafalaust eru barnaverndaryfirvöld og réttarkerfi mistæk í þessu efni sem öðrum. En það er næstum spaugilegt, að þannig er venjulega röksemdafærsla dómstóla, þegar barn er dæmt til samvista við móður, sem ýmist misþyrmir eða drepur jafnvel. Það nefnir ekki Sigrún og vinur hennar í Melbourne.

 

Sigrúnu er umfram um að sannfæra lesendur um, að foreldrafirring eigi sér ekki stað, m.a. með tilvísun til orða fyrrnefndrar Söru, sem samkvæmt Stundargreininni segir: „Að mínu mati er ljóst að sýslumaður hefur að einhverju leyti byggt á þessari hugmyndafræði [foreldrafirringu] þegar teknar eru ákvarðanir um umgengni við börn eða í málum sem varða álagningu dagsekta. Mér finnst sýslumaður oft ganga langt, t.d. fara ýmsar krókaleiðir, í þeirri viðleitni að komast að einhverri fyrirframgefinni niðurstöðu sem samræmist kenningunni um foreldrafirringu. Ég veit að þetta hljómar einkennilega, en þetta er einfaldlega það sem ég hef kynnst í mínum störfum. Svona lítur þetta út, því miður.“ Það er sem sé skynvilla eða hugsunar, að foreldri beiti börnum sínum í stríðinu við hvort annað. Það er mér að sönnu léttir að vita. Ég vildi svo sannarlega, að hin spámannlega vaxa Sara hefði komið miklu fyrr fram á sjónarsviðið. Hún hefði getað afstýrt miklu kvölum allra þátttakenda í slíkum harmleikjum. Töfrastaf Söru vildi ég gjarnan eiga, svo ekki sé minnst á rannsóknarhæfileika Stundarmanna.

 

Sigrún fer hamförum í sannfæringarviðleitni sinni að þessu leyti. Vísað er til nokkurra greina í fræðitímaritum einnig. Í grein William O‘Donnahue og fleiri í „Journal of Child Custody“ árið 2016 er á það bent, að hugtakið sé ekki vísindalegs eðlis. Það er hárrétt. En það er heldur ekki öll geðsjúkdómaskráin eins og leggur sig. En það segir ekki alla sögu um skýringarmátt hugtaksins – langt í frá.

 

Næst er vísað til einhvers, sem kallað er „The Leadership Council,“ sem að eigin sögn berst fyrir að beita sálvísindum til hjálpar lítilmagnanum. Ég fæ ekki í fljótu bragði séð, hvað almenn umfjöllun um norður-ameríska barnageðlækninn, Richard A. Gardner (1931-2003) hefur með umfjöllun greinarhöfunda að gera, að öðru leyti en því, að hann gaf fyrstur nafn þeirri ósvinnu, sem foreldri beita börn sín í hatursviðureignum sínum við skilnað.

Næsta tilvísun er til greinarstubbs Norður-ameríska sálfræðingafélagsins, þar sem á það er bent, að ekki liggi fyrir nógsamleg vísindaleg gögn til að réttlæta foreldrafirringu sem sjúkdómsgreiningu. En eins og fyrr segir á það við um allar geðgreiningar. En hvergi sé ég þess stað, að umrætt félag afneiti tilvist fyrirbærisins, sem orðið vísar til.

Næsta grein er skrifuð af Joan S. Meir. Um er að ræða raunvísindalega (empirical) nálgun, en í úrdrætti greinarinnar eru hún ekki útskýrð frekar. Rannsóknin tók til tíu ára tímabils. Í niðurstöðu kemur m.a. fram að líkur minnki á að móður sé dæmd forsjá barna sinna, álasi hún föður um líkamlegt eða kynferðislegt ofbeldi. Ennþá frekar minnka líkurnar, bendi faðir á, að móðir hafi espað barnið gegn sér. Í niðurstöðum er þess ekki getið, að ranglega sé dæmt.

Því næst er gripið niður á Íslandi. Stundin er heimild greinarhöfunda enn á ný. Að þessu sinni grein eftir rannsóknarblaðamanninn, Frey Rögnvaldsson. Upphafsorð greinarinnar lýsa kjarna máls: „Föður, sem sakaður var um að hafa brotið kynferðislega gegn barni sínu, hefur verið dæmd forsjá yfir því sama barni í Héraðsdómi Reykjavíkur. Maðurinn hefur sjálfur viðkennt að hafa brotið kynferðislega gegn hálfsystur sinni þegar hún var fimm ára og hann rétt að verða fjórtán ára.“

 

Síðasta greinin, sem vitnað er til, er skrifuð af Michelle Sieff í „Foreign Affairs“ 2017. Michelle er ráðgjafi um ofbeldi gegn konum fyrir Alþjóðabankann (World Bank) og fleiri samtök. Þar er bent á, að sjálfur Donald Trump hafi undirritað löggjöf árið 2017 – baráttumál kvenfrelsara – sem ber heitið „Konur, friður og öryggi“ (Women, Peace, and Security Act). Það er ein af þulum kvenfrelsaranna, að konur séu í eðli sínu friðsamari, heldur en karlar, og því beri að beita friðsemdareðli þeirra til að bæta heiminn. Vonandi koma allar konur veraldar að því verkefni.

 

Ég á í erfiðleikum með að finna eitthvað vísindalega bitastætt í grein þessari, sem grafa ætti undir virðingarheitinu, „Ísland sem kvenfrelsunarparadís.“ Ég sé ekki þá almennu karlfólsku, sem Sigrún og vinurinn í Ástralíu vilja sýna okkur fram á. En það er nánast sjálfgefið, að karlfólska sé til, engu síður en kvenfólska.

 

Krækja að greininni:https://foreignpolicy.com/2020/07/15/the-misogynist-violence-of-icelands-feminist-paradise/?fbclid=IwAR2rlOYj72uOGh5aj6pFURgfaYMvKk5IekvRzt34MB55d6BG9V0RzaFUd9A

 

Arnar Sverrisson er höfundur þessa pistils og birtist hann á snáldursíðu hans.

Áhugaverður vinkill

Velti fyrir mér hvort verkfall þýði að félagsmenn verði launalausir á uppsagnartímanum. Getur maður hvoru tveggja verið á atvinnuleysisbótum eða hlutabótaleiðinni og farið í verkfall? Nær ótímabundið verkfall út yfir uppsögn, það má spyrja sig. Áhugaverður vinkill á málinu sem verður fróðlegt að fá svar við. Stjórn félagsins hefur í nógu að snúast, það má með sanni segja. Hljóta að stefna flugfélaginu til að fá úr því skorið hvort aðgerðir þeirra séu lögmætar. Góð prófraun fyrir verkalýðinn og fyrirtækin.

Margir velta fyrir sér hvort uppsagnirnar sé fyrsta skref að flutningi félagsins til annars lands. Eimskip gerði það...og ekki fór það hátt í samfélaginu. Dettifoss skráður í Færeyjum og þykir flaggskip Íslendinga sem við eigum ekki nokkurn skapaða hlut í. 

Kosið um ótímabundið verkfall

Kemur varla á óvart

Þessi ákvörðun kemur varla á óvart. Þegar samningsaðilar ná ekki saman eru góð ráð dýr. Tala ekki um á tímum sem þessum. Sama gert víða um heim. Verður fróðlegt að sjá hvað félagið gerir í framhaldi. Þeir ættu að venda sínu kvæði í kross og hætta sölu varnings um borð sem og áfengi á stuttum flugleiðum. Annað með lengri ferðirnar. Einfalda allt. 

Velti fyrir mér hvort öryggisverðir verði ráðnir um borð enda hefur freyjufélagið talað um það lengi að mesta af vinnunni felst í öryggi um borð í vélunum.

Ávallt áhugavert að fylgjast með framvindu mála sem þessum.

Segja upp öllum flugfreyjum og flugþjónum

Siðspillingarsinfónían – birtist í Mbl. 15. júlí 2020

Góðu heilli hafa Íslendingar á að skipa úrvals hljómlistarmönnum. Það er sérstakt ánægjuefni, þegar þeir sameina krafa sína í listgjörningi. Kvensnillingar úr þeirra röðum hafa verið áberandi undanfarið, brotist í gegnum „glerþak“ listarinnar, svo notuð sé fréttaskýring RÚV. Einn þeirra, Björk Guðmundsdóttir, hefur nú fengið í lið með sér uppáhalds hljómsveit mína, Sinfóníuhljómsveit Íslands (SÍ), og fleiri afbragðs listamenn. Fyrir skemmstu var fjallað um þennan viðburð í fyrrgreindum ríkisfjölmiðli. Í fyrstu var frá því sagt, að um væri að ræða söfnunartónleika í þágu Kvennaathvarfs. Síðar var útskýrt, að söfnunarátak færi fram samhliða tónleikunum. Þetta staðfestir framkvæmdastjóri SÍ, Lára Sóley Jóhannsdóttir, í ljúfmannlegu svari við fyrirspurn minni. Umsjón og skipulagningu hafa með höndum „Iceland Airwaves“ (sem er dyggilega stutt af Reykjavíkurborg (Rvk) og „Icelandair)“ og Harpa, sem er í eigu ríkisins og Rvk. Bæði Harpa og SÍ er rekin af ríki og sveitarfélögum.
Björk er kvenfrelsari. Í frjálsu samfélagi er henni að sjálfsögðu heimilt að boða trú sína að vild. Hún segir í sambandi við tónleikana: „Mitt innlegg til femínisma verður að monta mig yfir því að langflestar útsetningar eru eftir mig. Þetta er því miður eitthvað sem er of oft horft framhjá hjá konum ... [F]ólki [verður] boðið upp á veitingar ... til styrkar kvennaathvarfinu.“ Vitaskuld er skiljanlegt, að Björk vilji monta sig. Það er verðskuldað. En er slíkt trúboð með fulltingi menntastofnana í almannaeigu réttlætanlegt?

Á vefsíðu Hörpu stendur: „Hlutverk Hörpu er að vera vettvangur fyrir tónlistar- og menningarlíf sem og hvers konar ráðstefnur, fundi og samkomur, innlendar og erlendar. ... Markmið ríkis og Reykjavíkurborgar með byggingu og rekstri tónlistar- og ráðstefnuhússins Hörpu er að efla íslenskt tónlistar- og menningarlíf, styrkja stöðu Íslands á sviði ráðstefnuhalds og ferðaþjónustu og stuðla að öflugu mannlífi í miðborginni.“

Þátttaka í fjársöfnunum fyrir öfgahópa er nýlunda í rekstri þessa merka húss. Að vísu hefur Harpa átt samstarf við Kvenfrelsunaráróðursstofnun Sameinuðu þjóðanna (UN Women) í tengslum við ljósagönguna svonefndu „á alþjóðlegum baráttudegi Sameinuðu þjóðanna gegn kynbundnu ofbeldi.“ (Þ.e. ofbeldi karla gegn konum.) Stella Samúelsdóttir, framkvæmdastýra Íslandsdeildar hennar skrifaði: „Við verðum að hætta að rengja trúverðugleika þolenda ...“ Svar var slegið á „Hörpustrengi“: „Harpa verður lýst upp í appelsínugulum lit, sem er táknrænn litur fyrir von og bjarta framtíð kvenna og stúlkna án ofbeldis.“

Vonandi styður allt réttlátt fólk baráttu gegn kynferðislegri svívirðingu stúlkna og óskar þeim bjartrar framtíðar. En Stellu láðist að geta þess, að verulegur fjöldi ákæra kvenna (þær kallar RÚV þrotaþola eða þolendur) er falskur. Og hvers eiga piltar og karlmenn að gjalda?

Kvennaathvarf og systursamtök þess, Stígamót, er einnig rekið fyrir opinbert fé að mestu leyti. RÚV, sem sömuleiðis er ríkisfyrirtæki, hefur beitt sér fyrir fjármögnun beggja. Kvenfrelsunarríkisstjórn Katrínar Jakobsdóttur er þeim sérstaklega hliðholl. Kvennaathvarf eykur nú markaðshlutdeild sína á norðanverðu landinu. Reynt var að starfrækja athvarf þar um slóðir fyrir um þrem áratugum síðan, en eftirspurn var of rýr. Framkvæmdastýra Kvennaathvarfs, Sigþrúður Guðmundsdóttir, vonast nú til, að árangursríkt markaðsstarf skapi nýju kvennaathvarfi rekstrargrundvöll. Ríkisstjórnin ber fé á nefnd öfgafélög til að styrkja starfssemi þeirra. Véfréttir um auknar barsmíðar karla á konum sínum á drepsóttartímum er notuð til réttlætingar.

Ofangreind samtök starfa á grundvelli öfgakenningarinnar um eitraða karlmennsku. Hún segir í grófum dráttum, að drengir og karlmenn séu undirrót alls ills í samfélaginu og eitri líf kvenna með ofbeldi á öllum sviðum mannlífsins. Kvennaathvarf veitir meðferð konum, sem segjast meiddar af körlum sínum. Þeim er einnig boðið húsnæði – og börnum þeirra (drengjum að gelgjuskeiði). Ósjaldan háttar þannig til, að konurnar hafi með aðstoð lögreglu og barnaverndaryfirvalda yfirgefið heimili sín og hrifið með sér börnin að föður þeirra forspurðum. Í minni sveit hét það barnsrán. Feðrunum er aftur á móti oftsinnis stungið í steininn samkvæmt ákvörðun lögreglu. Börnunum eru meinuð samskipti við feður sína, skólaganga og samskipti við vini eru hindruð. Þetta kalla yfirvöld gott jafnrétti og skynsamlega barnavernd.

Það er umhugsunarvert, að opinberar menningarstofnanir, fjármagnaðar af almenningi samkvæmt ákvörðunum stjórnmálamanna, skuli nú feta í slóð ríkisfjölmiðilsins, Jafnréttisstofu og ríkisfyrirtækja á borð við Íslandsbanka, og beita sér í svokallaðri „jafnréttisbaráttu,“ sem oftar en ekki einkennist af misrétti gegn drengjum og körlum.

Er það ósvinna og siðleysi, þegar opinberir embættismenn beita stofnunum í þágu eigin hugðarefna og fordóma í áróðurshljómkviðu sem þessari?

 

Höfundur: Arnar Sverrisson

Sagan endalausa

Fréttir af kjarasamningagerð aðila virðist sagan endalausa. Icelandair hlýtur nú að hugsa sinn gang. Yrði ekki hissa að félagið verði skráð í útlandinu, rétt eins og Eimskip gerir með Dettifoss. Skrá skip sín í alþjóðasamfélagi þar sem alþjóðasamningur gildir. Gott, slæmt, legg ekki mat á það.

Flugfreyjufélagið viðurkennir mistök við samningagerð

Hinn frægi hrepparígur

Ætli hrepparígurinn lifi góðu lífi árið 2020. Var algengt hér áður fyrr að ungmenni frá sitt hvorum bænum slógust. Oftast bara til að slást. Þekkt um allt land. 

Glórulaust að hleypa öllu þessu unga fólki inn á tjaldstæðið og auka ekki gæslu. Taka á fyrir svona samkomur, af virðingu við fjölskyldufólk sem ferðast nú um landið. Að því leiti eru hinar ýmsu hátíðir góðar, ungmennin fá útrás þar og gæsla við hæfi.

Ölvun og slagsmál á tjaldsvæði í Borgarfirðinum

Sækja hann til saka...sé það rétt

Sé lögfræðiálit sem Sigríður hefur undir höndum rétt á að sækja Harald til saka fyrir brot í starfi. Hann hefur framkvæmt ólögmætan gjörning og á að gjalda þess eins og hver annar lögbrjótur.

Það veikir traust milli lýðsins og embættis lögreglustjóra að menn fari fram með þessum hætti. 

Þeir sem nutu góðs af spyrna nú við fæti og segja lögfræðiálitið ekki rétt. Ljóst að ganga verður alla leið með málið séu áhöld um það. 

Græðgin hefur gripið um sig meðal æðstu manna löggunnar, það er ljóst á yfirlýsingu þeirra sem nutu. Framvinda málsins verður fróðleg.

Hafði ekki heimild til að skuldbinda LSR

Það gerir Akureyrarbær líka

Bæjarstjóri Akureyrar sendi starfsmönnum sínum póst í fyrradag þar sem fram kemur að fari menn til útlanda og þurfi í sóttkví þegar vinna er hafin er sóttkvíin á eigin reikning. 

Get ekki ímyndað mér að nokkur fari til útlanda þegar sóttkví er það sem bíður viðkomandi. Ekki hægt að bjóða vinnuveitanda upp á það, á hans kostnað. Skil þessa ákvörðun mjög vel. Væsir ekkert um okkur hér heima.

Senda starfsfólk í sóttkví á eigin kostnað

Miklir peningar

Hér er um háar fjárhæðir að ræða. Vonum að ríkissjóður eigi fyrir útgjöldunum. Vissulega umhugsunarvert það sem hefur komið frá öðrum læknum. Gæti Lsp notað fjármagnið í eitthvað þarfara og betra. Fengi Lsp þessa peninga ef ekki væri fyrir skimunina, því má velta fyrir sér. Ég er ekki viss.

Munar hálfum milljarði á kostnaði og tekjum