Hafna Bjarkey

Ljóst að Vg á Norðausturlandi hafnar þingmanni sínum í forystusætið. Velja annan. Bjarkey skoðar stöðu sínu. Skiljanlega. Óskemmtilegt að upplifa höfnun sem þessa. Ekki víst að 2. sætið sé öruggt á þing. Vg hafa að margra mati svikið kjósendur sína. Þeir borga með því að kjósa aðra flokka.

Óli leiðir VG í Norðausturkjördæmi

Án karla- gott líf!

Karlfæðareyríki Clementine Ford

Eins og kunnugt er hafa konur átt undir högg að sækja frá örófi alda í kúgandi feðraveldi.

Hlín Agnarsdóttir (f. 1953) sagði t.d. um samskipti kynjanna: „[Þau] … endurspegla [oftar en ekki] augljósa kynóra karlmanna, sem aldrei blygðast sín. Konur og þeirra viðhorf hafa þar lítil áhrif, eins og víðast annars staðar í þessum heimi. Þær eru sem fyrr hið þögla viðfang. … Frumstæðar kynórahugmyndir misþroska og ofvirkra karla hafa dómínerað umræðuna of lengi og viðhorf kvenna hafa í þessu sem öðru orðið útundan og ósýnileg.“

Lögð hefur verið áhersla á systrasamstöðuna til að uppræta þetta kúgunarfár. Fyrrverandi utanríkisráðherra Bandaríkja Norður-Ameríku, hin tékknesk fædda Madeleine Jana Korbel Albright (f. 1937), var skorinorð: „Það er til ákveðinn kimi í helvíti fyrir konur, sem ekki leggja lið kynsystrum sínum,“ sagði hún. (Og hver vill ferðast þangað í kófinu miðju?)

Því sætir það varla undrum, að konur dreymi um betra samfélag. Stundum birtist það óvænt í feðraveldinu miðju eins og eyja í Ballarhafi, t.d. hjá norður-ameríska leikaranum, Anne Bancroft (1931-2005) við töku myndarinnar, „Hvernig á að búa til ameríska ábreiðu“ (How to make an American Quilt). Hún réði sér ekki af einskærum fögnuði við upptökurnar á myndinni, þegar engan sá hún karlmanninn: „Ég hélt ég væri dauð og hefði horfið til himna.“ Það er vafalaust til kvenfrelsunarkimi þar uppi eins og kimi fyrir ófrelsaðar systur í neðra. En þó eru það vitaskuld karlar, sem verða að taka sig á.

Ónafngreindur kvenfrelsari reit: „Karlar verða að þroskast eða deyja út ella. Konur munu einfaldlega stofna fjölskyldu án eiginkarla eða lífsförunauta, þar eð þær eru nú þegar í stakk búnar til að sjá um sig sjálfar. Það er nóg sæði að finna í sæðisbönkum, svo sérhver kona á jörðinni megi eignast tvö börn alla næstu öld. Þið [karlar] eruð úr ykkur gengnir.“

Spænska kennarann og félaga í spænska jafnaðarmannaflokknum, Aurelia Vera (1966?), dreymir um samfélag kvenlegra gilda. En hvernig á koma því á? Hún segir: „Ég hef hugmynd; gelding útvalinna [karla]; ég sé í hendi mér, að það verði ljótt. Í því felst ákveðinn ókostur. En mun ekki tilgangurinn helga meðalið í þessu tilviki, [þ.e.] að bjarga veröldinni í skiptum fyrir geldingu fjórðungs mannkyns?“

Hún talar til karlnemenda sinna: „Það kæmi ykkur vel, ef böllurinn væri skorinn undan ykkur; [því] karlar yrðu knúnir til gefa frá sér völdin og afhenda þau konum. Völdin myndu þeir láta gefa andstöðulaust frá sér, [en] við þurfum að rétta þeim hjálparhönd við geldingu útvalinna. … Hún yrði framkvæmd strax eftir fæðingu. Þið þekkið, hvernig söngfuglar meðal drengja eru vanaðir. … Það er flókið mál að skera burtu eistu fullorðins karlmanns. Sjálfsvirðing karla felst í reðinum.“

Egypsk/norður-ameríski blaðamaðurinn, Mona Eltahawy (f. 1967) hefur kynnt svipaða hugmynd: “Ég bið fólk að hugleiða ... sviðsmynd, þar sem við [konur] myrðum ákveðinn fjölda karlmanna í viku hverri. Hversu mörgum þyrftum við að lóga, þar til feðraveldið sest niður handan borðsins og segir: „Gott og vel, látum gott heita. Hvað getum við gert til að stansa aflífunina?“

Norður-ameríski kennarinn og rithöfundurinn, Sally Miller Gearhart (f. 1931) hefur mælt út hæfilegan fjölda karla. „Hlutfall karla verður að skera niður í og halda í u.þ.b. tíunda hluta mannkyns.“ Hún er þó ögn hófsamari en landi hennar og starfssystir, Valerie Solanas (1936-1988), sem talaði um að „gerreyða karlkyninu.“

Það fjölgar stöðugt nýstirnum á kvenfrelsunarhimninum. En „eplið fellur ekki langt frá eikinni.“ „Fyrir neðan“ í Ástralíu skín Clementine Ford (1981), rithöfundur og einstæð móðir sonar, í kappi við aðrar stjörnur. Og sannast nú aftur hið fornkveðna, „að skín á gull, þótt í skarni liggi.“ Hér lýsir Klementína draumi sínum um karlfæðareyríkið:

”Ég, organdi kvenfrelsunarrefsinornin, hef um langa hríð átt þann draum að sigla fleyi mínu um hafsjó karlatára til eyjarinnar, þar sem manngildi kvenna er metið að verðleikum – og hreiðra þar um mig. Konur af öllum litum, stærðum og gerðum, með mismunandi trúarbrögð og reynslu í farteskinu, myndu lifa þar saman í sátt og samlyndi undir jafningjastjórn. …

Að kvöldlagi myndum við horfa á sólarlagið saman. Við fengjum okkur í glas og hrærðum í því með þurrkuðum reðum, meðan við lofsyngjum samfélag, sem lætur hjá líða að staðsetja okkur á jaðri hins raunverulega mannheims og væntir þess ekki, að við göngumst auðmjúklega við veikleikum, sem okkur eru bornir á brýn. …

Við létum brandarana fjúka, því konur eru svo fyndnar. Þar væri hvorki að finna mýflugur né baráttumenn karlréttinda, því áreitið suð andstyggilegra skaðræðiskvikinda yrði bannað.

Frúr mínar! Ég á mér þennan karlfæðardraum. En hvaða undur önnur mætti finna á Karlfæðareyju? Sláist þið í för. Ég velti vöngum yfir, hvernig slík staðleysa liti út.”

Hér eru nokkur undranna: Konur myndu þiggja þrjátíu af hundraði hærri laun en karlar, án tillits til hæfni; í skólum yrði kennt á kvenfrelsunarbækur; kvikmyndir yrðu gerðar um hrellda kvensnillinga; fósturvígsstöðvar yrðu gerðar aðgengilegar; samfélagsmiðillinn myndi heita Kvenbók; stofnsett yrði æxlunarmiðstöð, þar sem skapaðar yrðu konur með leysigeislaaugu.

„Með þessum hætti væri hugsanlega unnt að hneppa karla í þrældóm, gangi þeir of langt, í ljósi þeirrar ógnar, sem við búum yfir til að refsa þeim. Líklega þyrftum við ekki að nota leysigeislann neitt að ráði; það ætti að duga til árangurs, að þeir hafi vitneskju um, að gætum beitt honum.“

Í þessu móðurveldi verður konum umbunað fyrir það eitt að vera konur. Körlum verður haldið í skefjum.

„Og hvað með þá, sem halda uppteknum hætti, sýna uppsteit eða fara í taugarnar á okkur? Tja! Við göngum af þeim dauðum.“

 

Arnar Sverrissson skrifaði pistilinn og birti á snjáldursíðu sinni 14. feb.

Hvert munu kjósendur Samfylkingarinnar færa sig

Velti fyrir mér hvert kjósendur Samfylkingarinnar í höfuðstaðnum færi sig nú þegar framboðslistarnir liggja fyrir. Ljóst að frekja borgar sig, það sýndi liðhlaupinn Rósa Björk. Karlmennirnir eru öllu hógværari. Ekki á vísan að róa að kjósendur Samfylkingarinnar kunni að meta innrás femínistanna sem eru á öfgakantinum. Sjálf mun ég ekki kjósa Samfylkinguna í næstu kosningum, þarf að leita á önnur mið. Vona að margir fylgi mér að máli.

Einn snjáldurvinur benti á að Viðreisn gæti grætt á femínistabrölti Samfylkingarinnar.

Vandi drengja- kvenfyrirlitning...;)

Hanna Björg Vilhjálmsdóttir kynjafræðingur lætur ekki að sér hæða. Reyndar er hún að mínu mati kennarastéttinni til skammar í viðtali sínum við Harmageddon menn. Kvenfyrirlitning veldur læsisvanda drengja segir Hanna Björg í viðtalinu. Eins og unglingarnir segja; Kanntu annan! Flestir geta verið sammála um að þá skorti undirstöðukennslu í lestri og ekki síst þjálfun sem á að vera í höndum foreldra. Oftar en ekki bregst þjálfunin heima fyrir. Geri hún það sinnir skólinn ekki þjálfuninni. Hefur ekkert með kvenfyrirlitningu að gera.

Femínistar horfa oft á vandann í gegnum rör og túlka eins og þeim einum er lagið. Þeir grípa einnig til þeirra raka að stúlkur eigi líka í vanda. Allir eru sammála að kynin eiga við vanda að stríða í skólakerfinu á hvor sinn hátt. Að leysa vanda annars kynsins bætir ekki hinn, svo ólíkur er vandinn. Allir græða að lestrarkennslu og þjálfun sé sinnt af heilum hug og ábyrgð.

Hvað um það, sem betur fer fengu þeir skynsamari konu í viðtal daginn eftir...Evu Hauksdóttur. Eva er nær raunveruleikanum en Hanna Björg. Hér má hlusta á spjall þáttastjórnenda við EVu. Verst að þeir blaðra stundum svo mikið strákarnir tveir að viðmælandinn nær ekki að blómstra.

Liðhlaupinn treður sér annað

Synd að segja að konan, sem vildi bjóða pólskum konum á kostnað ríkisins að losa sig við fóstrin, kunni ekki að koma ár sinni fyrir borð. Hún vildi refsa heimskum fyrir að trúa ekki Helförinni. Hvaða vitrænu málefnum mun hún fylgja eftir í ,,Kvennafylkingunni." Ljóst og vonandi snúa margir bökum við Samfylkingunni enda hefur uppstillinganefnd sýnt það og sannað þeim er ekki umhugað um fólkið sitt.

Ýmislegt sem Rósa Björk vill „gleyma sem fyrst“

Börn sem tilraunadýr

Nú hefur lögfræðingur kært Barnaverndarnefnd. Rétt staðið að málum ef satt reynist. Hins vegar, alveg burtséð frá því máli þá finnst mér börn þurfi oft á tíðum að vera tilraunadýr fyrir foreldri sem hefur farið út af sporinu í of langan tíma. Notuð sem agn í bataferli. Foreldri virðist fá endalausan frest, sé með augum leikmanns, til að bæta sig á meðan barn eða börnin búa á heimilinu. Slíkt skemmir börn og því þarf að finna úrræði fyrir þau á meðan foreldri nær áttum. Börn hafa komið fram og lýst skelfilegum aðstæðum. Best er ef foreldrar búa ekki saman að hitt foreldrið taki börnin, sé það í stakk búið til þess.

Sjálfstraust 400 kvenna!

Mikið er sorglegt að heyra að 400 konur, eða hér um bil, skuli hafa svo lítið sjálfstraust vegna brjósta sinna að þær hafi ákveðið að setja eiturefni í líkamann til að fá stærri brjóst. Sumar þurfa þess með vegna krabbameins eða annarrar gildrar ástæðu. Fegrunarsjónarmið- galið! Þessi fjöldi er bara konurnar sem unnu mál gegn framleiðanda brjóstapúða. Svo eru allir hinir framleiðendurnir sem við vitum ekki um. Synd að konurnar noti ekki peningana í sálfræðing til að sættast við sjálfa sig. Stundum velti ég líka fyrir mér hvort karlmönnum finnist í alvöru gaman að leika með sílikon þegar kynlíf er stundað frekar en alvöru brjóst...en það eru nú bara vangaveltur!

Kvennafylkingin X-S

Stefnir í að Samfylkingin bjóði kjósendum sínum upp á Kvennafylkingu. Maður ber að varast bókstafinn S á kjördag þegar hann rennur upp. Kvenmenn hafa eyðilegt Samfylkinguna og því miður virðast engir karlmenn, innan flokksins, geta gegn þessari þróun. 

Þegar ég geng til kosninga vil ég hafa fólk af báðum kynjum á lista stjórnmálaafls. 

Drengjaumræðan, Þorgerður og Þorsteinn

 

Nefndur er Þorstein nokkur Einarsson, kynjafræðingur frá HÍ. Hann hefur fengið styrkveitingu til að kenna Íslendingum kynjafræði, sem er eins konar dulnefni fyrir kvenfrelsunarfræði eða «femíníska kynjafræði.» Hér á hann viðtal við Þorgerði Einarsdóttur, prófessor í kynjafræði við HÍ, fyrrum kennara sinn eins og fram kemur. Þorgerður eys af viskubrunni sínum. Ég hvet fólk til að hlýða á. Hér eru glefsur úr spjalli þeirra um drengi í skóla og kynjafræði:

«Drengjaorðræðan, aumingja drengirnir i skólanum» gerir Þorgerði harla vonlausa, þar sem hún kemur nú upp í þriðja sinn á tuttugu árum, þvi á sínum tíma höfðu þau, Ingólfur Ásgeir Jóhannesson, farið rækilega «í gegnum þetta.» Ingólfur, sem er kvenfrelsunaruppeldisfræðingur, hefur t.d. skrifað bók um jafnréttisuppeldi, sem allir ættu að lesa. Því er m.a. haldið fram, að kyn kennara skipti ekki máli fyrir karlmennskuþroskun.

Varðandi hugmyndir um, að virkja þurfi athafnaþörf drengja (skapa spennu) við nám, segir Þorgerður; ”en út frá öllum okkar pælingum um karlmennsku, þá mundum við eiginlega þurfa þveröfugt, vegna þess að við munum þurfa kannski efni sem hjálpar strákum að klifra niður úr hörkulegum karlmennskuhugmyndum.»

Um eðlishyggju: «Það eru þessar hugmyndir um að við höfum sem sagt litninga, hórmon eða eitthvað slíkt, sem stjórna okkur. Það auðvitað skiptir stelpum og strákum upp í tvo andstæða flokka. En við segjum nú stundum í kynjafræðinni, að … auðvitað sé meðaltalsmunur, ef við tökum karlmenn og konur. Nú erum við auðvitað að tala um miklu fleiri kyn, ekki bara stráka og stelpur, karla og konur, heldur mörg kyn.

 

Ef við tökum barna tvö kyn, karla og konur, þá er alltaf meðaltalsmunur. Karlar eru að meðaltali hávaxnari en konur, og þyngri, en það er fullt af konum, sem eru stærri og þyngri heldur en fullt af körlum. Þá er stundum sagt að breytileikinn innan kyns sé meiri en milli kynja. En við þrýstum þessu niður í tvo flokka. Og það þýðir hérna með því að flokka þetta svona, að stráka vanti þetta og stelpur vanti hitt, þá erum við að gera okkur einsleita mynd af þeim. Það er fullt af strákum, sem þyrftu sömu þjálfun … og stelpur, svona kannski að rækta með þeim – hvað á ég að segja – djörfung og eitthvað. Og það er fullt af stelpum, sem þyrftu þjálfun kannski í tilfinningavinnu. {Þorsteinn stynur; „já einmitt.“] En það er kannski minnihluti. En við erum kannski að steypa þau í tvö mót.“

Um drengjaorðræðuna og „skólann og allt þetta“: „Við sjáum eitthvað mynstur, og það er dálítið áhugavert í þessum könnunum t.d. á námsframmistöðu, þessar Pisa kannanir og þetta, það koma alltaf einhverjar kannanir, sem sýna þetta og þetta, og svo breytast þær aðeins. Mér finnst það mjög lítið sett í samhengi við alls konar utanaðkomandi áhrif, t.d. ef við tökum bara tölvunotkun, tölvuleiki, netið og annað slíkt, eins og ég sagði áðan erum við að beina sjónum að skólakerfinu ; það eru of margir kvenkennarar og slíkt.“

„Klámáhorf íslenskra stráka hefur verið mjög hátt, í norrænum könnunum … mælst hæst á Norðurlöndum.“

„Eðlishyggjan … þessi hugmynd, að þetta sé allt í genunum eða hormónum, að hún verður náttúrulega, þú veist, það verður lítið eftir, þegar við hugsum um öll félagslegu áhrifin. [„Já, já einmitt,“ segir Þorsteinn] Þau hafa náttúrulega gríðarlega mikið að segja. … Við erum alltaf að endurskapa þessar hugmyndir. … Það eru ákveðin valdatengsl í þessu. Við eru að endurskapa kynin. Það er vandamálið. Við erum að endurskapa þessi valdatengsl … í nýjum búningum; gætu verið tölvur, tölvuleikir – ég veit ekki. … Valdið færir sig svolítið til. [Þorteinn stynur armæðulega: „Já, já.“]

„Þetta hafa fræðingar svolítið verið að tala um. Við verðum að horfa á sem sagt valdadýnamíkina, valdatengslin í þessu. Talandi um karlmennsku og kvenleika; það eru undirliggjandi hugmyndir, sem eru vandamálið. Það er kannski ekki bara fótboltinn, heldur hvernig við sköpum kyn og valdatengsl í öllu þessu.[Þorsteinn gefur einkunn: „Þetta var ótrúlega innihaldsríkur inngangur.“)

Þorsteinn spyr, hvað geri kynjafræðina að fræðigrein: „Ég myndi segja, að kynjafræði væri bæði sjálfstætt fræðasvið, sjálfstæð fræðigrein, og sjónarhorn innan annarra fræða. Fyrst var hún bara sjónarhorn innan annarra fræða. Og þá getum við sagt, að það var kannski félagsfræði og bókmenntafræði og alls konar fræðigreinar, sem fara að horfa á kyn. Upp úr 1968 þá voru hérna stéttarrannsóknir mjög vinsælar. Þá fór fólk að horfa á stéttir …. Svo þegar kynjafræðin verður sjálfstæð fræðigrein, þá er það að hluta til stofnanalegs eðlis. Þá hefur hún sérstök námsskeið, ekki bara sjónarhorn innan greina, það verða námslínur, það verða ráðnir kennarar, það verða sérstakar rannsóknir. Rannsóknirnar eru kannski aðal aðalsmerkið. …. Svo getum við sagt líka, að þegar við horfum á inntak fræðanna, þá eru það bæði kenningalegt, fræðilegt, og aðferðafræðilegt.

Og við getum sagt, [að] kenningar í kynjafræði eru oft bara sprottnar úr kenningahefðum innan annarra fræðigreina. … Það verða kenningahefðir, sem horfa á kyn í margvíslegum skilningi , en líka aðferðafræðilegt. Og aðferðafræðilega getur kynjafræðin verið bæði eigindleg eða megindleg, ….

 

Eigindlega aðferðafræðin er kannski algengari í kynjafræði, og það er … eigindleg gögn; það eru viðtöl, það er vettvangsrannsóknir og annað slíkt. En það, sem kynjafræðin hefur lagt af mörkum, … margir sammála því … svona aðferðafræðilega vísindagagnrýni; gengur út að það að hérna, það er ekkert sem heitir vísindaleg aðferð með stórum staf, sem gefur þér hlutlægni, þannig að aðferðin skapi alveg skothelda þekkingu og allir geti komist að sömu niðurstöðu, heldur sé fræðimaðurinn alltaf staðsettur á réttum stað.

Og þetta að gera grein fyrir sjálfum sér, það er bara viðtekið, tökum t.d. bara lyfjafræðirannsóknir, að þú þarft að gera grein fyrir, hver kostaði rannsóknirnar og annað slíkt. … Þess vegna gera kynjafræðingar grein fyrir sér og það byggist á þeirri hugmynd, að það sé í rauninni hæpið að tala um algjörleg hlutlæga eða hlutlaus … vísindi, af því, að vísindamaðurinn er alltaf staðsettur einhvers staðar. … Það voru karlar sem sköpuðu vísindahefðina, ekki bara karlar, það voru hvítir, vestrænir millistéttarkarlar, og það er bara margra alda umræða um það … Þeir sáu heiminn út frá sínum sjónarhóli og það þurfti aðra með jaðarsetningu til að koma auga á það og benda á það. [Þorsteinn stynur: „Já.“] Þetta hefur fylgt kynjafræðinni. … framlag kynjafræða, femínískra fræða til aðferðafræða."

Sögulega fer Þorgerður með rangt mál. Fjallað var um stöðu og áhrif rannsakanda í vísindum í vísindaheimspeki, eðlisfræði og gagnrýnum félagsvísindum, löngu áður en svokölluð kynjafræði (woman studies, feminist studies, gender studies), kvenfrelsunarskrumstæling á kynfræði (sexology), komst á koppinn. Það eina, sem kvenfrelsarar í raun hafa lagt til málanna, er sú sannfæring (eigindleg aðferð), að reynsla einstakrar konu sé prófsteinn á gildi og sannleika kenningar (og sanngirni laga t.d.). Stundum hafa þeir bent á, að konum sé hlíft, t.d. í rannsóknum á (hugsanlega) hættulegum aukaverkunum lyfja. Það er vissulega dæmigerð karlmennska.

 

Það er dæmigerð kvenfrelsunareinföldum að halda, að allir „hvítir millistéttarkarlar“ hugsi eins. Allar konur hugsa heldur ekki eins. Kvenfrelsararnir sitja ævinlega, þegar upp er staðið, fastir í tvískautuninni, sem þeim er svo illa við, t.d. þegar talað er um kyn.

Kyneðli er erfðafræðilegt og sálerfðafræðilegt hugtak, sem lýsir mismuni kynjanna með tilliti til arfgerðar, byggingar og eiginleika að vissu marki. Sálerfðafræðin, sem á rætur í erfðafræði og þróunarsálfræði (evolutionary psychology), lýsir almennum tilhneigingum kynjanna til hugsunar og hátternis.

Þvermenningarleg sálfræði og mannfræði lýsa með hvaða hætti karlmennska og kvenmennska mótast við mismunandi félagslegar aðstæður. Í eðlishyggjuhugtakinu felst að sjálfsögðu, að eiginleikum sé misdreift innan kyns og milli kynja. Í fræðum um kyneðli er hvergi talað um, að hugsun og hátterni skýrist eingöngu af erfðum.

 

Arnar Sverrisson skrifar um grein í Stundinni.

Karlmennskan.is

Það er verulega upplífgandi, að æska Íslands sé nú að leggja orð í belg um skólakerfi, sem er komið að fótum fram á flesta lund. Það er sömuleiðis ánægjulegt, að góðir kennarar séu tilbúnir til að leggja gjörva á plóg til að umbylta jarðveginum. Þessi grein ber vott um, að drengir séu að hrista af sér slenið og andmæla kvenfrelsurunum.

Hér skrifa tveir vaskir piltar og andmæla Þorsteini Einarssyni, aðalkynfræðingi Vinstri-grænna, sem var falið það hlutverk af Jafnréttissjóði að fræða ungviðið um karlmennsku. Sjálfur er hann yfirlýstur kvenfrelsari, enda er trúboð hans: „Karlar og karlmennska í femínísku ljósi.“ Svo segir á heimasíðu hans. Þess má geta, að til Jafnréttissjóðs stofnuðu allir flokkar Alþingis á sínum tíma til að fagna áfanga í kvenfrelsun. Katrín, formaður Þorsteins, og kvenfrelsunarmóðir okkar allra - og forsætisráðherra - taldi stofnun sjóðsins sérstakt samkomulagsafrek flokka á Alþingi. Sjóðsveitingar – án nokkurrar eftirfylgni um árangur – hafa undantekningarlítið fjármagnað hin og þessi verkefni, er lúta að kvenfrelsun, kveneymd og kveneflingu.

 

Þá að greininni. Höfundar bregðast við eftirfarandi texta: „Undanfarnar vikur og mánuði hefur mikið verið rætt um það hvernig drengir koma út í ýmsum samanburðarkönnunum í skólakerfinu. Talað um að þeir kunni ekki að lesa sér til gagns, falli úr námi, jafnvel að skólakerfið sé ekki hannað fyrir þá og að það þurfi fleiri karlkynskennara.

Flest skólafólk brennur fyrir góða menntun fyrir nemendur sína og taka vafalaust undir það að það er ekki gott að drengir finni sig illa í námi. Hins vegar er vont þegar umræðan og orðræðan fellur í hefðbundnar gryfjur drengjaorðræðunnar án samhengis við þann veruleika sem við búum við. Það er vont þegar „hrapað er að niðurstöðum“ eins og Þorgerður Einarsdóttir prófessor í kynjafræði benti á.

 

Rannsóknir hafa varpað ljósi á að stelpum líður verr en strákum, strákar fá 75-80% athygli kennara, ekki er orsakatengsl milli kyns kennara og námsárangurs hjá strákum og þegar meirihluti kennara voru karlkyns voru stúlkur samt með hærri einkunnir en strákar. Þetta kom fram í podcastspjalli við Þorgerði Einarsdóttur prófessor í kynjafræði.

Þannig að: Nei, drengirnir hafa ekki gleymst í skólakerfinu. Hins vegar mættum við vinna markvisst gegn þeim félagslegu breytum sem valda strákum, stúlkum og hinsegin nemendum vanda og vanlíðan. Það eru rótgrónar feðraveldis hugmyndir um kyn sem er (ómeðvitað) viðhaldið í skólakerfinu. „Að gera það ekki er óverjandi” sagði Hanna Björg Vilhjálmsdóttir kennari í viðtali á Hringbraut.

Hverskonar karlmennska er ríkjandi? Hvaða áhrif hafa þær á námshegðun drengja? Hver er ytri og innri hvati drengja til menntunar? Meðan karlmennska byggir á aðgreiningu frá kvenleika, mun það ekki koma mér á óvart að strákar séu almennt verri námsmenn en stúlkur. Þetta er samspil menningar og persónubundinna viðhorfa sem hafa svo áhrif á hegðun.“

Það er í sjálfu sér áhugavert, að „skólafólk brenni fyrir góða menntun.“ Vonandi fuðra þeir ekki upp á bálinu. Það er ekki útskýrt, hverjar eru „hefðbundnar gryfjur drengjaorðræðunnar.“ En ég get mér til um, að átt sé við umræðuna um, að drengir séu drengir, en ekki stúlkur. Og ætli það sé að „hrapa að niðurstöðum,“ að sögn Þorgerðar Einarsdóttur, sem virðist vera kvenfrelsunarmenntagyðja HÍ.

 

Eins og góðum kvenfrelsara sæmir, bendir Þorsteinn á rannsóknaniðurstöður, máli sínu til stuðnings, án þess að tilgreina þær. Vafalítið er um að ræða margtuggnar og brenglaðar niðurstöður kvenfrelsunarrannsókna, ættuðum úr Bandaríkjum Norður-Ameríku, sem fóru eins og logi um akur á sínum tíma. Loginn lifir enn. En hins vegar eru margar rannsóknir aðrar, sem benda til þess, að skólinn sé vondur mörgum, bæði nemendum og kennurum. (Vísa til viðeigandi greina á: arnarsverrisson.is.)

 

Eins og höfundar greinarinnar benda á, sniðgengur Þorsteinn að góðra kvenfrelsara sið að ræða ógrynni rannsókna, sem lýsa bágri og skaðlegri stöðu drengja í kerfinu. Hann kallar til annan kvenfrelsara úr kennarastétt og formann jafnréttisnefndar KÍ, Hönnu Björgu Vilhjálmsdóttur, sem reyndar var skipuð til setu í nefnd menntamálaráðherra um kynfræðslu í skólum undir forsæti hálfþrítugs kvenlögfræðinema, áhugamanns um efnið. Þau eru fyrirsjáanlega sammála um að skella við skollaeyrum og kenna feðraveldinu um. Eins og kunnugt er var feðraveldið í öndverðu stofnað af karlmönnum til að klekkja á konum og kúga þær. Því kemur það óneitanlega á óvart, að feðraveldið skuli fara svo illa með drengi eins og raun og rannsóknir bera vitni um.

 

Ætli feðraveldið gangi í þessu efni erinda kvenfrelsaranna, þ.e. að kvengera og kynfirra nemendur? Alla vega er það skólastefna Þorsteins og Hönnu Bjargar að uppræta þær kynjabreytur, sem valda núverandi kynjum „vanda og vanlíðan.“ Samheiti þeirra er vafalaust „eitruð karlmennska.“ Lausn Þorsteins er að afmá skilin milli karl- og kvenmennsku, þ.e. að nemendur verði einhvern veginn hinsegin. (Það eru nú um fimmtíu tilbrigði við kynskiptinga.)

Það er snúið að benda á bein orsakatengsl milli fjölgunar kvenna og versnandi námsárangurs drengja. En hins vegar hefur verið sýnt fram á skýr tengsl kennsluhátta, einkunnagjafar og kyns. Það er hins vegar rétt, einkunnar drengja almennt í barnaskóla voru síðri einkunnum drengja fyrir hálfri öld eða svo. Því skólakerfið hefur ævinlega verið sniðið að þroska stúlkna, en ekki drengja. Það er algengt, að drengir þroskist hægar og öðruvísi en stúlkur.

Það væri rangt, að gera kennara eina ábyrga fyrir vanlíðan barna og slæmum námsárangri. Ábyrgðin er okkar allra sem samfélags. Lífið í skólanum endurspeglar að mörgu leyti lífið utan hans. Það er t.d. samfélagsþróunin, að fyrsta sinni í mannkynssögunni eru drengir að umtalsverðu leyti aldir upp af konum og stúlkum. Fyrirmyndirnar sjá þeir nú í karlmennskuspéspegli mæðra, kvenkennara, töluvleikja og fjölmiðla (og Þorsteins vitaskuld). Nú er einnig í fyrsta sinn rekinn ríkisstyrktur áróður gegn karlmennsku og karlmennskufæð dýrkuð í fjölmiðlum. Sömuleiðis hefur slíkur áróður náð heljartökum innan æðri menntastofnana, í skóla, löggæslu og samfélaginu öllu. Litið er víða á drengi, sem kím „vonda karlsins,“ sem stúlkur og konur óttast svo mjög, að þær eru stöðugt á varðbergi. Í fyrsta sinni í veraldarsögunni hefur verið samin löggjöf beinlínis gegn öðru kynjanna, karlmönnum. Þannig er hugarfóstur vonda drengsins skapað, samþykkt lög gegn því og varúðarráðstafanir gerðar. Drengir eiga við ofurefli að etja.

 

Arnar Sverrisson skrifaði innleggið á snjáldursíðu sína 9. feb. 2021.